De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

De uitkeringsjob

De uitkeringsjob

zaterdag 15 maart 2014 13:02
Spread the love

Rik Daems (Open VLD) kwam gisteren in Het Laatste Nieuws op de proppen met een politieke uitspraak die elke verkiezingen wel eens naar boven komt. “Laat werklozen gemeenschapsdienst doen.” Het gaat verder dan over hoe de RVA meer werkzoekenden heeft moeten straffen en hoe meneer Daems vindt dat in plaats van financieel te sanctioneren er een verplichting tot werken in de plaats moet komen.

Straffe cijfers

RVA meldde op 14/03 dat 53.2% van de werkzoekenden niet hard genoeg zoekt. Ze hadden 17 140 personen effectief gestraft. 10,4 percent meer dan vorig jaar. Wat niet mee verteld werd is dat de procedures en controles ook dubbel zo streng zijn geworden. Het is dus niet zo dat werkzoekend België plots twee keer zo weinig inspanning levert in de zoektocht naar een job.

Zo’n doemberichten zijn natuurlijk als een stuk rauw vlees voor de leeuwen. Ik wil hiermee mijn pijlen niet richten op dhr. Daems, hij is niet de eerste noch de enige die dit soort voorstellen doet. En daarbovenop is het misschien wel eens tijd om dat voorstel van dichter bij te bekijken.

Hun voorstel

Het voorstel dat hier wordt aangehaald is hetzelfde als elk jaar. In plaats van een werkzoekende – die niet genoeg inspanning levert of die te lang werkzoekend blijft – te sanctioneren door zijn uitkering te verminderen of af te nemen, geeft de RVA of VDAB hem – mits lichte dwang – de mogelijkheid tot gemeenschapsdienst. Een job als straatveger, in de groendienst, … Een job waarin kwalificaties, ervaring en diploma misschien niet zo van belang zijn. Ik herinner me dat enkele jaren geleden een Antwerpse politicus letterlijk sprak over onkruid gaan uittrekken bijvoorbeeld.

Het eerste probleem waar ik op stoot is dat men mensen jobs dwingt te doen zonder volwaardige verloning. Men spreekt niet over extra gelden maar over werken voor het behoud van de uitkering. Als er werk te doen is, dan is het aan de overheden (federaal of lokaal) om daarin te investeren en er volwaardige jobs van te maken. Die jobs kunnen eventueel nog gereserveerd worden om deze problematiek te bekampen. “Er is geen geld” zeggen ze dan. Maar wanneer ze besparen op de sociale kas doordat er geen uitkeringen hoeven betaald te worden, komt er weer geld vrij om te investeren in een betere arbeidsmarkt. En van een betere arbeidsmarkt wordt iedereen weer wat beter. Een tweede, misschien iets minder toffe optie, is om het aangeboden werk aan te passen aan de uitkering. Iemand met een uitkering van €900 laten we dan deeltijds of 3/5e werken. Zo blijft er tijd over voor het zoeken van een voltijdse job zonder de angst of het risico zonder inkomen te staan.

Met die twee nuances ga ik al in tegen het idee dat iemand verplichten tot werken een soort slavernij betekent maar we gaan ons flexibel opstellen.

De neerwaartse spiraal

Ik ben zelf al enkele keren werkzoekende geweest alsook langdurig. Juni 2011 schreef ik een getuigenis van de miserie die gepaard gaat met werkzoekende zijn. De frustratie die gepaard gaat met willen werken, geen job vinden en er lelijk voor bekeken worden. (klik) Via dit artikel werd ik in 2013 uitgenodigd voor een reportage door Terzake. Met de nodige reacties daarop formuleerde ik nog eens hetzelfde beeld dat probeert in te gaan tegen de clichés. (klik)

Een belangrijk aspect aan werkloos zijn, vind ik zelf de mentale strijd. Het is al een deuk in het zelfvertrouwen om zonder werk te vallen, als je dan enkele keren wordt afgewezen, zak je enkel dieper. Je proberen te bewegen in de sector waarvoor je gestudeerd hebt of waarvoor je ambitie hebt, is niet altijd evident. Je moet dus ook achter beroepen vissen die je misschien helemaal niet liggen. De mentale kater daarvan zien we terug in depressies en zelfs zelfdodingen.

Wanneer je in het voorgestelde systeem dan plots elke dag hagen staat te scheren – met alle respect voor groenwerkers – terwijl je bijvoorbeeld een IT’er in hart en nieren bent, dan gaat ook je hoop voor de toekomst eraan. Het kan verdere ontwikkeling stuiten. Ik ga nu niet ontkennen dat bezig zijn, een soort job hebben toch al een vooruitgang moet betekenen maar het blijft een mes dat aan twee kanten snijdt.

De ‘uitkeringsjob’ is een veel te simplistisch voorstel. Het is een voorstel dat ik niet wil afschieten want er valt wel degelijk een positieve noot te halen uit het effectief activeren van werkzoekenden maar zoals het nu op tafel ligt, zie ik er meer kwaad dan heil in. Het kan niet de bedoeling zijn dat we ‘werken’ gaan behandelen als een sanctie of dat we werklozen behandelen als slaven.

take down
the paywall
steun ons nu!