Bij elke trein- of busstaking is het weer van dat. “De stakers zijn egoïsten”, “de reizigers zijn egoïsten”, een beetje welles-nietes her en der en de media staat weer vol met ongenuanceerde opinies. Aan de ene kant zien we stakers die vaak terecht slechte vooruitzichten wensen tegen te werken. Aan de andere kant zien we reizigers die inderdaad hun eigen werkomstandigheden bemoeilijkt zien en daar terecht kwaad om zien. En om een kers op de taart te zetten gaat de vaksbondtop nog eens beginnen schelden.

Shoot first, ask later

Een probleem dat deze tweestrijd in de hand speelt is de manier waarop men overgaat tot staken en achteraf de solidariteit van de gedupeerde klanten vraagt. Nu regent het artikels en video’s met uitleg over de beweegreden en maar al te vaak komt het zo zielig en verontschuldigend over. Tegelijkertijd regent het dan weer Facebookgroepjes en opinieblogs over hoe egoïstisch stakers zijn. Daartussenin vind je dan eens een progressievere mens die een tussenoplossing zoekt een compromis zoals minimale dienstverlening of betaalstaking.

Die Shoot first, ask later slaat trouwens niet enkel op de staker. De reiziger schiet nu de staking af maar zonder de stakingen, zonder die tegendruk zouden ons openbaar vervoer wel eens snel kunnen vervallen in een private en dure onderneming. En dan vraagt men zich wat er gebeurde.

Zoals zo vaak staan we te kibbelen over een opgezette tweestrijd tussen burgers terwijl de politieke heren en dames lekker verder doen met hun eigen agenda.

Zagen wel maar oplossen?

Natuurlijk is enkel zagen geen oplossing en daarom geef ik enkele concrete adviezen aan alle mogelijke partijen in zo’n staking. 

We beginnen met de stakers: Informeer vooraleer u begint. Zorg dat je enkele dagen voor de eigenlijke staking pamfletten verdeelt met de reden tot staking en eventueel zelfs wat folders van de Lijn of alternatieve reiswegen voor de reizigers. U zal kunnen terugvallen op meer begrip en steun. Hou het ook niet enkel bij staken, zorg dat je na de staking her en der nog andere acties opzet, acties waar de reiziger misschien in kan participeren. Het gaat namelijk niet enkel om je eigen job maar ook om de dienstverlening naar de klant toe.

De vakbonden: Stop met mee te spelen in dit reiziger-staker-spel. Noch de staker, noch de reiziger is egoïstisch. Het is een kwestie van ongemak. De reiziger heeft alle recht om te zeggen dat de staking zeer hinderlijk is, want dat is ze voor hun ook. Wees daarentegen eens blij dat er nog reizigers zijn die inzien dat de staking nodig kan zijn maar toch vragen om alternatieven. Eens samenzitten met de reizigers zou niet slecht zijn.

De politici: Neem godverdomme uw verantwoordelijkheid. Het personeel noch de reiziger wil eindigen met een onderbemande en kwalitatief slechte dienstverlening. Jullie hebben een grove fout gemaakt met de eerdere splitsing en elke stap verder naar de privatisering zal die dienstverlening alleen maar doen verslechteren. Nu steuken tussen staker en reiziger getuigt van weinig moraal.

De reiziger: Neem de tijd eens om je te informeren over het wat en hoe van de staking. De eisen van de stakers komen ook jullie ten goede. Zet je schouders eens onder de stakers en help hun om jullie openbare dienstverlening te redden. Het is niet zij vs. jullie, het is zij vs. diegenen die hun job bedreigen. Zo’n staking zou zoveel succesvoller zijn als het cliënteel ook eens duidelijk laat weten dat ze het grondig beu zijn. Richt uw pijlen op diegenen die de dienstverlening echt bedreigen.

Voila. Doe er nu mee wat jullie willen maar met wat meer communicatie en begrip zouden we allemaal wat verder komen, toch?