Bron: Vertaal Slag
Dr. T. J. Coles

De tragische onvermijdelijkheid van premier Boris Johnson

maandag 29 juli 2019 10:26
Spread the love

In het artikel The Tragic Inevitability of Boris Johnson PM op counterpunch.org (26 juli 2019) richt T.J. Coles de aandacht op de trieste wereldvreemdheid van de Britse conservatieven die een onverdraagzame, onpopulaire hansworst door een hardrechtse 0,3 procent van de bevolking tot premier van het land hebben laten verkiezen.
De heersende klassen zijn over het algemeen intelligent, op een sluwe manier, natuurlijk. Je wordt en blijft geen miljardair als je een idioot bent. Het indoctrinatiesysteem van particuliere scholen en Ivy League hogescholen leidt de jongeren van de heersende klassen op in het handhaven en uitbreiden van hun macht. Maar zelfs de meest sluwe persoon kan het slachtoffer worden van de valkuilen van menselijke zwakheden en systemische veranderingen.

De Republikeinse Partij is daarvan een goed voorbeeld. De anti-belastingfanatici van de Tea Party-beweging waren de eersten die symbolisch hun hardrechtse voet tussen de deur van het Witte Huis zetten. Geïnspireerd door het potentieel van de Tea Party, heeft miljonair en ex-Goldman Sachs bankier Steve Bannon, Breitbart News mede opgericht, in een poging ontevredenen, voornamelijk stemmers uit de middenklasse, die hun rijkdom hadden zien afnemen gedurende de 40 jaar lange periode van neoliberalisme, te mobiliseren. Bannon deed dit door Breitbart te gebruiken om allerlei vormen van haat op te wekken tegen moslims, progressieven, ‘globalisten’, feministen en links in het algemeen. Tegelijkertijd maakte een opportunistische miljardair, Donald Trump genaamd, gebruik van de extreemrechtse factie van de GOP (Republikeinen) en extreemrechtse kiezers in de periferie, om president te worden.

Trump, Bannon en hun megarijke collega’s, zoals hedgefund miljardair Robert Mercer, maakten deel uit van de pro-Brexit opmars in het VK. Brexit heeft diepe verdeeldheid in het Britse politieke establishment veroorzaakt: waarvan de helft zich prettiger voelt in de neoliberale, antidemocratische Europese Unie, terwijl de andere helft kansen ziet voor een ultra-neoliberale vorm van nationalisme buiten de EU, waarvan ze hopen dat daarbij het tekenen van een “vrijhandelsovereenkomst” met de VS inbegrepen is; hetgeen betekent dat wat er over is van de Britse openbare diensten geprivatiseerd, en de wispelturige Britse financiële markten veroverd moeten worden.

Maar de intelligentie van degenen die hun rijkdom uitbreiden heeft grenzen, vooral wanneer ze elkaar bevechten, zoals nu gebeurt. Boris Johnson (BoJo) is parlementslid voor Uxbridge. De miljonair, door geboorte rijk en geprivilegieerd, omschreef zijn salaris van £250.000 per jaar als columnist voor The Telegraph eens als “kippenvoer.” In zijn rol als correspondent in Brussel, verspreidde hij, wat een Telegraph redacteur, fakenieuws over de Europese Unie, noemde.

Stemanalyse

BoJo was burgemeester van Londen en minister van Buitenlandse Zaken en is in zekere zin een typische conservatief (Tory). Volgens een website voor stemanalyse, stemde hij:

  • “Bijna altijd voor de inzet van Britse strijdkrachten in gevechtsoperaties overzee”;
  • “Consistent voor de oorlog in Irak” (2002-2003);
  • “Bijna altijd voor het vervangen van Trident door een nieuw kernwapensysteem”;
  • “Consistent voor militaire actie tegen ISIS (Daesh)”;
  • “Nooit over het verlagen van de huurtoeslag voor sociale huurders die geacht worden teveel slaapkamers te hebben (door Labour omschreven als de “slaapkamerbelasting”)” (zich onthouden van een dergelijke wet betekent feitelijk ervoor stemmen);
  • “Bijna altijd tegen het betalen van hogere uitkeringen voor langere periodes voor mensen die niet kunnen werken vanwege ziekte of handicap”;
  • “Bijna altijd voor een verlaging van de uitgaven voor sociale uitkeringen”;
  • “Consequent tegen hogere belastingen voor banken”;
  • “In het algemeen voor een restrictievere regulering van vakbondsactiviteiten”;
  • “In het algemeen voor het verlagen van vermogenswinstbelasting”;
  • “Bijna altijd voor het verlagen van het tarief van de vennootschapsbelasting”;
  • ” In het algemeen voor een strenger asielstelsel”;
  • “In het algemeen voor een sterkere handhaving van immigratieregels”;
  • “Consistent voor massale surveillance van de communicatie en activiteiten van de bevolking”;
  • “Bijna altijd voor het afbouwen van veilige huurcontracten voor het leven”;
  • Enzovoorts.

Donaties

BoJo’s donaties in de campagne voor het premierschap in 2019 zijn ook niet verrassend. Naast het verkrijgen van een politieke goedkeuring van Donald Trump, het ontvangen van advies over toespraken van de racist (dat is “een ereteken” voor hem) Steve Bannon, en retorisch opkomen voor de pro-Brexitideologie van het voormalige paar, meldt Reuters dat BoJo het record van het meeste geld opgehaald door een Britse politicus, “gebroken had”.

Net zoals de steun van Trump grotendeels afkomstig was van hedgefondsen, kwam die van BoJo ook van hedgefondsen en “bedrijven gevestigd in belastingparadijzen” (Reuters). Twee Tories, Terence Mordaunt en Sir David Ord, doneerden bijdragen aan de campagne van BoJo via de dochteronderneming van hun bedrijf Bristol Port, First Corporate Shipping. Maar Mordaunt is directeur van het ‘Global Warming Policy Forum’, een arm van de ‘Global Warming Policy Foundation’. Greenpeace bekritiseerde de groep, hetgeen kon verklaren waarom een groep Greenpeacedemonstranten probeerde de colonne auto’s te blokkeren die BoJo vervoerde om de koningin te ontmoeten om goedkeuring voor het vormen van zijn regering te verkrijgen.

Ook op andere manieren is BoJo anders dan andere toonaangevende Tory-politici. Waar hun racisme impliciet is (zoals de toenmalige Go Home-busjes van de toenmalige minister van Binnenlandse Zaken, Theresa May, gericht op “illegale” immigranten (voor de goede verstaander: tegen alle immigranten), is BoJo expliciet racistisch: Afrikanen zijn “piccaninnies” met “watermeloenglimlachen”; vrouwen in boerka’s zien eruit als “bankrovers” en “brievenbussen”; Moslimvrouwen moeten naar de universiteit “om mannen te vinden om mee te trouwen”; de culturele invloed van China is “nul”, dus het is niet belangrijk om kinderen Mandarijn te leren; Obama heeft het Verenigd Koninkrijk mogelijk gehaat vanwege zijn ‘voorouderlijke afkeer’ van het Britse rijk; enzovoort. (Bronnen voor de meeste van deze citaten zijn te vinden in mijn boek, The Great Brexit Swindle, 2016.)

BoJo is ook ongewoon in zoverre dat zijn collega’s hem als een vervelend blok aan het been beschouwen. Zijn ontslag bij het ministerie van Buitenlandse Zaken wordt door zijn medewerkers ‘bevrijdingsdag’ genoemd, waarbij collega’s hem in de rol van minister van Buitenlandse Zaken beschrijven als ongericht, onbetrouwbaar en egocentrisch. BoJo werd als premier van “democratisch” Groot-Brittannië benoemd door 0,3 procent van de kiezers; namelijk de leden van de Tory-partij: de overgrote meerderheid is rijk, blank, man en oud tot zeer oud. Zestig procent van hen denkt dat de islam een bedreiging vormt voor de ‘westerse beschaving’. Volgens de Lord Ashcroft polls is dit hetzelfde soort mensen die voor Brexit heeft gestemd en die gelooft dat internationalisme, feminisme, milieu en immigratie de schuld zijn van de vermeende culturele ineenstorting. Met andere woorden, om de tuin geleide idioten. In feite is de Tory achterban, weliswaar met enige infiltratie van de hardrechtse UK Independence Party en Brexit Party, zijn verstand verloren: een meerderheid ziet liever het einde van de Tory Party en feitelijk van de natie als een Verenigd Koninkrijk (dat wil zeggen, een pro-EU Noord-Ierland en Schotland toestaan om zich af te scheiden) dan dat ze hun Brexit niet krijgen.

Racistische clown

Wie kan beter de leiding nemen over zo’n rotzooi dan een clown? Vanaf het midden van de jaren 2000 werden dit soort opvattingen verdreven naar de marges van de parlementaire conservatieve partij in haar poging om stemmen te winnen uit de meer gezonde elementen van de bredere bevolking. Dit, alsmede de algemene centralisatie van de macht binnen de partij, veroorzaakte wanhoop onder de Tory achterban, die vond dat de politieke klasse niet reageerde op zijn belangen.

Maar de door Trump gesteunde Brexit-partij, geleid door voormalig City-handelaar en Trumpvriend Nigel Farage, veranderde dat allemaal. Plotseling zagen de Tory parlementsleden de waarde in van een door BoJo geleide regering. Het is een cynische poging van hen om tijdens de volgende verkiezingen met de Brexitpartij te concurreren. Toen de legendarische ‘mannen in grijze pakken‘ tegen premier Theresa May hadden gezegd dat ze op moest donderen, werd de Tory achterban nieuw leven ingeblazen en stemde deze overweldigend op BoJo om hun nieuwe premier te worden, en aldus die van het volk van het Verenigd Koninkrijk.

Dit alles was tragisch onvermijdelijk en weerspiegelt wat er in de VS gebeurde, vooral de tweedeling tussen de GOP (van wie velen gek zijn op Trump) en hun ‘afgevaardigden’ in het Congres (van wie velen een hekel aan hem hebben). Maar niet alle Tory-parlementsleden zijn blij. Ze weten dat volgens enquêtebureau YouGov BoJo een figuur is die verdeeldheid oproept, waarbij 43 procent van het grote publiek hem beschrijft als “sympathiek” en 41 procent als “onsympathiek”.

Maar 58 procent tot 31 procent heeft een ongunstige indruk van de “circus act”, zoals voormalig minister van Buitenlandse Zaken Alan Duncan hem beschrijft; clownerie is een andere eigenschap die wordt gedeeld door Trump en BoJo. De Schotten, die de Tories traditioneel hebben gehaat, hebben hun mening veranderd over het verlangen dat hun land deel blijft uitmaken van het VK. Nu BoJo premier is, wil een kleine meerderheid van de Schotten zich afscheiden van het Verenigd Koninkrijk en toetreden tot de EU als een nieuwe soevereine natiestaat.

De tragische onvermijdelijkheid van BoJo, de racistische clown, die nummer 10 binnentreedt, is een teken dat de sluwheid waarmee de heersende klassen tot nu toe hebben geregeerd, heeft gefaald onder het gewicht van hun hebzucht; in dit geval om hun reeds obscene winst te maximaliseren door de EU te verlaten. In plaats van met de stroom mee te gaan, hebben ze elkaar verscheurd over hun ideologie.

De pro-Brexitfactie heeft zich de kunst van het zelfbedrog aangeleerd; dat de verkiezing van een onverdraagzame, politiek impopulaire hansworst zonder mandaat gehaat door veel van zijn eigen collega’s, door een hardrechtse, bevoorrechte 0,3 procent van de bevolking (in een parlementaire democratie), de gouden weg is naar de “bevrijding” van de EU en een zekere overwinning bij de volgende algemene verkiezingen.

In de echte wereld kan dit alleen maar goed zijn voor de arbeidersklasse, omdat het de komst van Jeremy Corbyn, leider van de nu echte Labour Party, naar Downingstreet nr. 10 zou kunnen bespoedigen: ervan uitgaande dat de Deep State en rechtse elementen binnen de Labourpartij niet alles uit de kast halen om Corbyns verkiezing te voorkomen.

 

Het originele artikel The Tragic Inevitability of Boris Johnson PM is geschreven door Dr. T. J. Coles en gepubliceerd op counterpunch.org op 26 juli 2019. 

Dr. T. J. Coles is directeur van het Plymouth Institute for Peace Research en de auteur van verschillende boeken, waaronder Voices for Peace (met Noam Chomsky en anderen)

Vertaling en illustratie: Vertaalslag.blog  (CC BY-NC 4.0)

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!