Natuurlijk wilden de coalitiepartners zo vlug
mogelijk van het hopeloze etiket ‘kamikazecoalitie’ af. Met een
vertegenwoordiging van 9,64 % voor alle Walen én (het grote gros van de) Brusselaars was de
benaming echter niet zomaar uit de lucht gegrepen. Het bleek,achteraf bekeken, zeker niet de
enige kamikazepoging.

Het blijft raden welke bolleboos op
welk partijhoofdkwartier de vondst van de ‘Zweedse coalitie’ uit zijn
hoge hoed toverde. Met een ietwat dunner geel kruis weliswaar, want
voor de legitimatie van dit symbool stond (ondanks verwoede pogingen
om er vooralsnog CDH bij te sleuren) enkel het Vlaamse CD&V
garant.

Met de hulp van de verzamelde media
werd de ‘Zweedse coalitie’ dus gemeengoed. Probeerden hun
waterdragers er als verkoopspredicaat “centrum-rechts” aan te
verbinden. Tevergeefs, want vanaf haar aantreden tot op vandaag
sukkelde het ganse gezelschap ongestoord van gracht naar sloot en terug. Een
echte kamikazeregering waardig.

Michel I heeft eigenlijk helemaal nog
niet geregeerd. Teruggefloten door middenveld, onderwijs, vakbonden,
armoedeorganisaties… Gebuisd door Rekenhof en Europese Commissie.
Met een afgekraakt belastingbeleid door, naast meer dan 80% van de
Belgen, zowat iedereen die er nog een mening op nahoudt. Tot en met
de financiële fine fleur zoals van de Hoge Raad voor Financiën tot
het Europese OESO.

Maar toch was iedereen gisteravond op
VOKA’s feestje in Antwerpen het grondig eens ‘dat deze regering moet
lukken’. Als een late echo uit het graf van Margaret Thatcher klonk
daar dat er immers geen alternatief is.

Net als The Iron Lady destijds blijven
De Wever en Co halsstarrig bij hun onrechtvaardige beslissingen.
Alsof er tussen 1980 en 2014 niets is gebeurd. Alsof er nog niet
genoeg door zure appels is doorgebeten en tandjes zijn bijgestoken.

Alsof de vrije val van de
wereldeconomie in 2008 niet heeft plaats gehad. Zoals Jos Geysels (1)
Nobelprijswinnaar economie Joseph Stiglitz aanhaalt: “Een
kwarteeuw lang hebben vrijemarktdoctrines onterecht de overhand gehaald: vrij
en onbelemmerde markten zijn efficiënt; als ze fouten maken,
corrigeren ze die weer snel. De beste overheid is een kleine
overheid, en regulering belemmert alleen maar de innovatie”.

Het sprookje van de trickle-down
economics bleek dus niet meer
dan dezelfde georganiseerde leugen die Michel ons vandaag
voorschotelt. Rijkdom sijpelde helemaal niet door naar de onderkant
van de samenleving, maar vooral naar de grote vermogens, de
topinkomens of werd verhuisd naar belastingparadijzen.

Geysels
zet nogal wat cijfers of een rijtje. Zoals de 85 miljardairs die
evenveel hebben als de armste helft van de wereldbevolking. Of de
20.000 miljard euro in fiscaal voordelige offshorecentra waardoor wij
jaarlijks het bedrag kwijtspelen dat volstaat om alle VN
millenniumdoelstellingen te realiseren (blz 19).

Of de
voordelen van de economische groei die in VS zo ongelijk werden
verdeeld dat 95% terechtkwam bij één (!) procent van de gezinnen
(blz 20). In Frankrijk waar 70% van het kapitaal bestaat uit geërfd
vermogen (blz 21). Of de conclusie van het Congressional Budget
Office dat tussen 1980 en 2010 het inkomen van de meest verdienende
1% met 275% (!!) was gegroeid (blz 22).

Als
voorzitter van de koepelorganisatie van armenverenigingen spreekt
Geysels terecht over ‘de schande’. De conclusie met deze regering
ligt immers voor de hand: “over een periode van vier jaar belandt
28% van de Belgen in de armoede en komen ook mensen uit de
middenklasse in een financieel precaire situatie” (blz 26). Of
zoals Thomas Piketty het berekent: als het zo doorgaat bereikt de
inkomensongelijkheid binnenkort opnieuw het niveau van het begin van
de twintigste eeuw.

Men
kan zich de vraag stellen of die mentaliteit van ‘de kasteeltjes’ (2)
zomaar ongehinderd en onverminderd kan doorgaan. Omdat ‘het
cultiveren van georganiseerde hebzucht werd verpakt als het correct
verlonen van ondernemingszin. Het huldigen van pure speculatie werd
voorgesteld als een waardering voor productieve investeringen’ (blz
23).

Zowel
in de Vlaamse als in de Federale Regering blijft schaduwpremier De
Wever met zijn partij echter halsstarrig de ene na de andere foute beslissing
verdedigen. Van Oosterweel tot vermogensbelasting, van bedrijfswagens
tot brute besparingen allerhande. Ondanks alle indicatoren die pleiten voor duurzame en rechtvaardige oplossingen (3).

Laat
ons dus deze patronaatsregering Michel I om zijn onrechtvaardig en
nefast beleid op 15 december een klinkende oorvijg bezorgen, tot hun
rechteroor ervan tintelt.

(1) In De schande en de
keerzijde dat hij samen met Erik Vlaminck schreef (Van Halewijck,
2014).

(2) Wat ironisch zo door Eric Corijn
genoemd als woonplaats van de aristocraten de vorige twee eeuwen,
ten tijde van de textielbaronnen en in de vruchtbare koloniale
periode. Het kan alleszins tellen als symbool van de toenmalige
schrijnende ongelijkheid. Je vindt ze vandaag nog overal terug in
ons Vlaamse vlakke land (beveiligd verscholen achter poort en bos), zoals Marc Coucke er eentje aan het opkalefateren is in het
Gentse.

(3) zie MO, winter 2014 (blz 41) : De geschiedenis is terug (gedeelte uit het artikel van John Vandaele: ‘Het begin van vele geschiedenissen’)