Wie graag grote bedrijven kapittelt omdat ze hier zo goed als geen belastingen betalen, stelt zich natuurlijk kwetsbaar op door zelf aan fiscale optimalisatie te doen. Het is als de klimaatactivist die de wereld rondreist in een vliegtuig. Het schendt de geloofwaardigheid.
Natuurlijk is er een verschil tussen de dividenden die multinationals als Inbev en Suez uitdelen aan hun meestal al steenrijke aandeelhouders en de winstbewijzen die via de CVBA Sociaal Engagement bij het ACW terechtkwamen. Het ACW is een sociale beweging en gebruikt(e) elke euro voor sociale campagnes die onze samenleving wat warmer maken. Dat gebeurt door heel veel vrijwilligers en een kleine groep medewerkers die werken voor een relatief bescheiden loon. Een deel van die betaalde werkkrachten moet nu afvloeien omdat de hele Dexia-affaire het ACW veel geld kost.
Maar toch blijft er een probleem. Het ACW heeft niet meer het gezag om uit te halen naar de stuitend oneerlijke manier waarop de belastingdruk verdeeld is in dit land. Wie kritiek wil geven, moet geloofwaardig zijn.
Geloofwaardigheid, daar ontbreekt het ook aan bij de critici van de dag. Trends-hoofdredacteur Johan Van Overtveldt en N-VA’ers Jan Jambon en Peter Dedecker – die naar eigen zeggen onafhankelijk van elkaar toevallig vandaag met hetzelfde dossier uitpakten – zijn helemaal niet vies van fiscale optimalisatie die bedrijven toelaat om hier zo weinig mogelijk belastingen te betalen. Zij zijn er zelfs altijd als de kippen bij om te pleiten voor minder belastingen voor bedrijven of om bestaande gunstregimes te verdedigen.
“De vraag rijst hier welk moreel recht het ACW, en dus ook het ACV, nog heeft om van leer te trekken tegen ondernemingen die aan fiscale optimalisatie doen”, schrijft Van Overtveldt in zijn artikel. Daarover gaat het natuurlijk: een tegenstrever in het debat rond rechtvaardige fiscaliteit uitschakelen.
N-VA heeft twee redenen om te schieten op het ACW. De eerste is het destabiliseren van een sociale organisatie die decennialang een pijler was van het (federale) sociale overlegmodel in België. De tweede reden is meer van politiek-strategische aard: de arbeidersvleugel binnen CD&V verlammen zodat er in 2014 een rechtse meerderheid kan gevormd worden in Vlaanderen.
Na de uithaal van Bart De Wever tegen de christelijke bediendecentrale die pamfletten uitdeelde aan de gasten op de N-VA-nieuwjaarsreceptie en de aantijgingen van Theo Francken tegen ACV en ABVV op de voorpagina van De Standaard, mogen we gerust van een campagne spreken.
Binnen het ACW leefde tot voor kort de overtuiging dat het beter was om De Wever en co niet te veel voor het hoofd te stoten. De actie van LBC-NVK werd zeker niet door iedereen op gejuich onthaald. De N-VA-stunt van donderdag – netjes gepland in de nieuwsluwe krokusvakantie – zal sommigen wellicht wel even doen twijfelen aan de strategie van de appeasement.
N-VA is geen normale partij zoals de partijen waar het ACW de voorbije 70 jaar wist mee samen te werken in een overlegmodel met soms harde maar altijd gestroomlijnde conflicten. Dat model werkt niet bij N-VA. Sociale bewegingen als het ACW maar ook de vakbonden zullen andere strategieën en werkwijzen moeten vinden. Makkelijk zal het niet zijn en de tijd tot 2014 is kort.
