We blijven met zijn allen gebiologeerd kijken naar de lichtbak die Bart De Wever heet. Elke keer de man bij wijze van spreken een scheet laat, voelen we ons bijna verplicht om te reageren. Als die politieke impasse nog een tijdje voortduurt, telt dit land geheid miljoenen Deweverologen. Met Dewever’s uithaal naar de culturele voorhoede van dit land in zijn column in DS was het in elk geval weer goed prijs.
Ik wil me niet moeien in de wat kleinburgerlijke uithaal van de Wever naar de zogenaamde “kleine burgers” onder de culturele elite. Dat laat ik voor zijn rekening, en ik twijfel er niet aan dat Tom Lanoye en co op tijd en stond gaan reageren. Vlaamsnationalisten hebben geen monopolie op grote ego’s. Maar zelf slaag ik er ook niet in om dit soort column te negeren, terwijl het toch net dat is wat je zou moeten doen. Het hele stuk ademt immers rancune uit, dit was bijna een ‘Stijn Stijnen’ column. Met dat verschil dat De Wever zijn punt gewoon in de krant kan maken, terwijl hij nochtans termen als ‘ideologische zelfbevrediging’ niet schuwt. Termen die je eerder op een forum zou verwachten – en ik kan het weten, want ik begeef me af en toe ook wel eens op fora. Zelf kreeg ik trouwens al een gele kaart wegens het vernoemen van Geert Bourgeois en miereneuker in dezelfde zin. Niveau, ik geef het toe. Maar het is dan ook een specifiek genre, het schrijven van webfora-bijdragen. Bizar trouwens dat een man, die vindt dat de Westerse samenleving seks bagatelliseert, niet wat meer terughoudendheid aan de dag legt bij het gebruik van metaforen als ‘ideologische zelfbevrediging’. Maar dat terzijde.
Bij de lectuur van dergelijke en soortgelijke columns, vraag ik me wel eens af of dit nu echt de man is die intellectueel ‘met kop en schouders uitsteekt’ boven zijn generatiegenoten-politici. Dit lijkt me eerlijk gezegd gewoon een tackle met de voeten vooruit, in de beste Mia Doornaert traditie – de ongeëvenaarde kampioene wat dat betreft. Die laatste liet in een interview optekenen dat je in columns best wat schoffeert, en de messcherpe Wasilewski- (of zelfs de kamikaze Stijnen-) tackle niet hoeft te schuwen. Niks op tegen, maar zo’n tackle komt in de praktijk helaas al te vaak neer op een steriel: “Wat links of gauchistisch is, vals is”.
Af en toe haalt de Wever een hoger niveau, zoals bij zijn Valentijncolumn van een paar weken geleden, waar uit de laatste paragrafen een grote levenswijsheid sprak. Maar even vaak gebruikt hij metaforen die er eigenlijk over zijn, iedereen herinnert zich nog de CD&V sluitspier die het even niet meer deed. Je vraagt je af hoe zo’n man, die overduidelijk weinig respect heeft voor mensen die er een andere maatschappijvisie op nahouden, ooit Vlaams regeringsleider moet worden van een onafhankelijk Vlaanderen. Alle gewauwel over een democratische en inclusieve Vlaams-nationalistische partij ten spijt, ademen veel van zijn columns een ‘heb ik gelijk of heb ik gelijk’ sfeertje uit. Voeg daar nog de personencultus aan toe voor de persoon De Wever, en je begrijpt waarom velen in dit land het blijven moeilijk hebben met De Wever en de zijnen. Ondanks zijn onmiskenbare grote talenten – maar die had en heeft Stijn Stijnen ook.
