Stel je een huis voor. Het staat alleen, met een grasperk en wat struiken. Een oprit voor de auto. Een fermette als je wilt. Zie je het? Hou het vast en blijf je fantasie gebruiken. Wel, nu is het huis verlaten. Het gras blijft ongemaaid, de vensters worden vuil. De struiken groeien over de grens. De buurman zaagt de takken af en gooit ze zomaar op het gras. De oprit groeit vol mos en overal groeit onkruid. Nu staat er al graffiti op de muur. Er is een deur geforceerd en ja, nu zijn er ook al vensters stuk… Toen de eigenaar verdween heeft het huis zijn stem verloren. Niemand die het huis verdedigt. Iedereen ziet het gebeuren en niemand die er iets om geeft. En als er iemand om geeft, dan is dat een zeurpiet, een bemoeial, want waarom zou je iets verdedigen wat niet van jou is? Met de natuur is het zoals met dit huis. De natuur heeft geen stem als wij haar geen stem geven. De natuur kan zich niet verdedigen als wij dat niet voor haar doen. En ja, we doen dat belangeloos, ook al zijn we dan zeurpieten en bemoeiallen.
Dertig jaar geleden was ik via landbouwverenigingen in de natuurbeweging gesukkeld. Boeren zijn met grond bezig en dat was ook mijn plaats binnen de natuurbeweging. Op een bepaald ogenblik was er iets met grond in Tongeren. Iets in Widooie, stel ik mij voor, maar eigenlijk weet ik het niet meer. Wat ik wel nog weet is dat ik een zekere Roger Nijssen moest bellen. Ik werd gewaarschuwd voor Meneer Nijsen, het zou geen gemakkelijke man zijn. Hoe is het gesprek verlopen? Geen idee. Het is voltijds naar mijn onderbewustzijn verdwenen. We nemen dan maar een sprong van 25 jaar.
In PIBO, de school waar ik les geef, werd de richting Natuur – en groentechnieken opgericht en ik mocht het vak Natuurbeheer geven. (Doe ik nu trouwens nog.) De ideale plaats om praktijklessen te geven bleek Natuurreservaat De Kevie ten oosten van Tongeren te zijn, heel divers en heel dichtbij. Roger Nijssen is er conservator.
Tijdens korte en lange gesprekken leerde ik Roger beter kennen. Keer op keer groeide mijn ontzag voor deze man waarvoor niemand moet verwittigd worden… als je het goed voor hebt met de natuur tenminste. Op een schitterende manier zorgt hij dat dit mooie restje natuur een steeds grotere natuurwaarde krijgt. Natuurlijk zal Roger zeggen dat dit de verdienste is van de volledige ploeg vrijwilligers die in De Kevie actief is. Daar heeft hij waarschijnlijk gelijk in ook. Maar toch, de moeilijke klusjes zijn altijd voor Roger. Zo is er de hermeandering van de Jeker. Hoeveel jaren is hij daar mee bezig geweest? Tot het uiteindelijk is verwezenlijkt. Of de samenwerking met andere belangengroepen? Roger probeert altijd de vrede te bewaren. Hij gaat zelfs verder: op een plaats in het reservaat zien we bij een boom allerhande rommel liggen. Het werk van spelende kinderen. En Roger vindt dat geweldig. “Hier is mijn opvolger aan het werk.” Zegt hij. “Hoe moeten kinderen immers van de natuur leren houden als ze er nooit in mogen spelen?” Maar als het gaat om een gracht met afvalwater, ruimte voor de bever, afval in de Jeker, een omleidingsweg… kan Roger ook bikkelhard zijn. Roger zet alles in: eigen auto, eigen geld, eigen huis. En als hij niet oppast wordt hij verweten dat hij alles doet uit eigen belang. Mensen begrijpen immers zo’n onbaatzuchtig gedrag niet. Maar eigenlijk is het heel eenvoudig: Roger is de stem van De Kevie!