Wat moet je eigenlijk met een artikel dat beweert seksisme te bespreken en dat bol staat van de seksistische clichés? Want dat is precies wat dat eerste artikel over ‘Seksisme in Vlaanderen’ in De Standaard van 4 februari 2013 doet.

Een pover excuus voor een onpartijdig artikel in een serie die beweert clichés te ontmaskeren. Maar misschien legt net dat ook de vinger op de wonde: het seksistisch discours zit zo diep ingeburgerd dat zelfs een ‘kwaliteitskrant’ als De Standaard in de val trapt.

Ik heb een aantal problemen met dat artikel in De Standaard. Ten eerste reduceert het artikel de hele problematiek van seksuele intimidatie tot ‘aandacht krijgen’. De hele teneur lijkt wel te zijn: “mogen we vrouwen dan geen aandacht meer geven?”.

News flash: seksuele intimidatie is GEEN compliment! Het is intimidatie, het is een machtsspel, het heeft niks, maar dan ook niks te maken met verleiding. Het is respectloos en vernederend. Het is dus echt niet dat vrouwen niet zouden kunnen omgaan met de aandacht die ze krijgen.

Krijgen? Volgens sommige experts die in het artikel geciteerd worden, zelfs zoeken. Dat is mijn tweede probleem. “Wie een hele korte rok uitkiest, mag hopen op meer aandacht en moet niet klagen als ze die krijgen”, staat letterlijk in de conclusie van het artikel.

Beste journalist van De Standaard. Beste experts. Beste onbekende in de straat. Ik ken u niet. U kent mij niet. Ik ben een jonge vrouw met een kleerkast vol rokken in allerlei vormen en formaten. Wanneer ik ervoor kies om mijn korte flashy roze rok, die tot net niet halverwege mijn dij komt, aan te doen, doe ik dat niet om de paar duizend vreemden die elke dag mijn pad kruisen een boodschap te sturen. Ik doe dat niet voor u.

Ik doe dat niet voor die geile bok die altijd op dat bankje in het park zit waar ik toevallig voorbij moet om naar het werk te gaan. Ik doe dat niet om de seksuele of andere verlangens van gelijk welke bekende of onbekende te vervullen.

Waar haalt u de pretentie vandaan te denken dat ik, wanneer ik ‘s morgens voor mijn kleerkast sta, denk aan u? U betekent namelijk niks voor mij. Want ik ken u niet. Als ik ervoor kies om die rok aan te doen, doe ik dat omdat ik daar die dag toevallig zin in heb. Omdat die rok zo mooi past bij mijn zwarte bloesje met roze polkadots. Voor mij. Niet voor u of wat voor andere onbekende dan ook. 

De kleren die we dragen, hebben volgens één van de genoemde experts altijd een boodschap over de drager, ze drukken diens identiteit uit. Laat mij één ding duidelijk zeggen: of ik nu die korte roze rok draag, of een zwarte rok die tot net onder de knie gaat, of een jeansbroek, of een jogging … Ik ben nog steeds diezelfde vrouw.

Wat telkens verandert, is het beeld dat u van mij heeft, het oordeel dat u velt over mij. En weet u wat? Dan ligt het probleem – met name de interpretatie die u geeft aan MIJN kleren – bij u.

Een expert stelt dat vrouwen nu eenmaal aan meer regels moeten voldoen om in de samenleving geaccepteerd te worden, qua kleding, dan mannen. Het wordt gezegd dat alsof het een gegeven is dat we dus maar moeten aanvaarden en verdedigt dus eigenlijk de patriarchale noties en regels die aan vrouwen opgelegd worden, dat zij zich op een bepaalde manier moeten kleden om niet te provoceren, “omdat het vrouwelijk lichaam nu eenmaal een grotere erotische lading draagt”, zo wordt gezegd.

Het is nu eenmaal zo, pech dus. Heeft u er al eens bij stilgestaan dat een ‘vrouwelijk lichaam’ vooral een ‘grotere erotische lading’ draagt voor veel mannen? En dat een mannelijk lichaam net zo goed een erotische lading kan dragen voor veel vrouwen? Het bevestigen van een seksistisch status-quo is ook seksisme. Wist u dat?

Ik heb het recht aan te doen wat ik wil, wanneer ik dat wil, waar ik wil, hoe laat of hoe donker het ook is buiten, zonder dan gevaar te lopen, zonder oordelen, zonder vooroordelen. Dat recht eis ik op. En niemand zal mij ervan weerhouden om fier met die roze minirok naar buiten te gaan en wie dan ook die het ook maar aandurft mij te intimideren de spreekwoordelijke vinger te tonen.

Ilse Verwulgen

Ilse Verwulgen werkt mee met Hollaback Gent.