Tijdens mijn schooltijd zijn geschiedenis, aardrijkskunde, actualiteit, en zowel vocale als literaire voordracht steeds mijn topvakken geweest. En ook al heeft dat niet tot mijn beroepskeuze bijgedragen, toch is de interesse daarin steeds levendig gebleven in mijn doen en laten, en heeft dat dan steeds een grote invloed gehad bij mijn opinievorming, en toekomstverwachtingen.

Mede met mijn opvoeding, en de ervaringen tijdens mijn kinder- puber- en aankomende volwassen-tijd, heeft dat mij gevormd tot iemand die gevoel en emotie steeds weet te sturen – en dus te onderdrukken – door zijn verstandelijke redenering. Door persoonlijke levenservaringen ben ik gekneed tot iemand die de lat van zijn verwachtingen en streefdoelen relatief laag legt, waardoor hij er zelden in het resultaat ervan ontgoocheld wordt.

Zeker geen streber en perfectionist zijnde, heb ik nooit grote ambities gehad, en ben ik meestal relatief tevreden over mezelf, en binnen bepaalde grenzen, gemakkelijk in de omgang. Dingen en gebeurtenissen waar ikzelf niets kan aan veranderen, onderga ik deemoedig, en weet zelfs in de moeilijkste omstandigheden en negatieve gebeurtenissen meestal één of meerdere positieve elementen te vinden om mij op te focussen. In ‘t kort gezegd, ben ik een gelukkig mens.

Dat alles wil helemaal niet zeggen dat er geen zaken zijn die ik anders, beter, of meer, zou willen hebben. Niet enkel voor mezelf, maar ook voor anderen, en vooral voor diegenen die het minder goed dan ikzelf hebben.

En voor zover ik daar de mogelijkheid toe heb gehad, heb ik mij daar ook steeds voor ingezet, zelfs al schatte ik het gewenste resultaat maar klein in. Maar zoals gezegd, mijn lage verwachting op succes, maakte dat het eventueel mislukken een navenante minieme ontgoocheling teweegbracht.

Bij de huidige coronapandemie, zijn er ondanks het voor de komende maanden in het gestelde ‘verlossende’ vooruitzicht van de vaccinering, toch heel wat onbeantwoorde vragen en voorwaardelijke, en op aannames gestoelde antwoorden. Ook hier heeft de recente geschiedenis aangetoond dat zowel de theoretische wetenschap als de daadwerkelijke efficiënte uitvoering ervan, het nog steeds moeilijk heel heeft om de negatieve elementen van de natuur te bedwingen. De feitelijkheid dat in vele gevallen de mensheid deze zelf genereert, is daar wellicht niet vreemd aan.

Daarom volg ik hetzelfde parcours als watt ik bij de vorige, mij treffende, maatschappelijke of persoonlijke  negatieve crisissen heb gevolgd: doen wat noodzakelijk is, en ondergaan waar ik geen invloed op heb of niets kan aan veranderen. Niet hopen dat àlles goed zal komen, maar dat wel enigszins naar toe werken, zonder  ontgoocheld bij te zijn als het resultaat tegenvalt. maar des te tevredener als het meevalt.

Het resultaat is dat ik een  ‘chronisch gelukkige’ mens ben…