Voelt het in jouw stad ook alsof wij dezer dagen, precies zesenzeventig jaar na de landing in Normandië van de geallieerde troepen, van de virus-vijand worden bevrijd?
In Leuven zie, ervaar, voel ik alvast menige parallel!
ER hangt een heel mooie sfeer in Leuven deze zaterdag. De coalitie (gemeenteraad, schepenen en door hen aangestuurde vaste stadsadministratie) heeft ervoor gezorgd dat de Bond helemaal vrij is van vierwielig gemotoriseerd verkeer. Mensen stappen gretig op de stoepen met aan beide zijden één staprichting én vrolijk ook in het midden van de straat. Er hangt een bijna uitgelaten sfeer, er wordt volop gewinkeld en drankjes gedronken, voorlopig nog buiten, al dan niet bij een draagbare lunch; vaders & moeders met hun kinderen, heren of mannen alleen, studenten die vandaag examen hadden… Er zijn ook veel honden, die zichtbaar delen in de hervonden innerlijke rust. Jong en oud spreken mij aan over mijn mooie Fellow, en dan vraag ik hem even dag te zeggen aan de meisjes, wat hij dan doet, hij laat zich aaien, gaat soms even op de achterpoten om een kusje te geven. Of springt even op de bank naast de magere zestiger om die op te vrolijken nadat die ons met een apostrofe bedacht.
Politie zone Leuven
Ik las een krant in het Sint-Donatuspark op de bank in de zon. Zelfs het gemengde duo politie-inspecteurs m/v die een fouillering moesten doen, wellicht omdat drie mannen, jonge dertigers, twee met Afrikaanse ‘roots’ en een kerel van deze geboorteplaats, te dicht bij elkaar hadden gezeten, gingen zo rustig en beleefd te werk, en grondig, dat de burgers met de inspecteurs na afloop van de zeer persoonlijke operatie gaandeweg een vrolijk wordende conversatie begonnen, waar de politie vlot aan meedeed. Daarna het team rustig met de fietsen verder ging rijden.
Voordelen zijn er ook geweest
In de krant, Het Laatste Nieuws, ziet onze ervaren kinderpsychiater Peter Adriaenssens, die nu in het team van minister Wouter Beke is opgenomen tot mijn tevredenheid, naast enkele nadelen ook verschillende voordelen aan de lock down tijd voor de jongeren. Rik Torfs heeft het in zijn grote derde column van de week over andere goede effecten en nieuwe gewoonten. Zo heeft hij zoals velen het wandelen ontdekt, met genoegen stil leren staan bij de opeenvolgende veranderingen van de lente, en merkt hij dat buren elkaar tijdens wandelingen eindelijk leren kennen.
Een plek om gaandeweg goed te leven!
Nu wij allen samen een periode van verplichte beperkingen en soberheid hebben meegemaakt, en er doorheen komen, heb ik de Leuvenaars nog nooit zo open van houding en zo vriendelijk en beleefd, en attent geweten. Het besmettelijke virus werd de gedroomde gemeenschappelijke vijand. Einde van deze maand woon ik achtenvijftig jaar op deze plaats. Toen ik deze tekst aan mijn mentor Mark Eyskens liet lezen, reageerde hij die in zijn laatste nieuwe boek uitgebreid beschrijft hoe hij en zijn familie bij de bombardementen ter gelegenheid van de bevrijding van het Duitse Nazi-juk in een zelfgegraven tuinkelder moesten wegduiken, met de woorden: “Je column is prachtig. dank zij het dynamisch beleid van ons gemeentebestuur (..) wordt Leuven opnieuw leefbaar, veilig, aangenaam. Een verademing. ‘Van de weenstad naar woonstad’ is de aantrekkelijke titel van een roman die jij, (…) zou kunnen schrijven.” Deze vriendelijke bedenking doet mij mijmeren: misschien heeft de mens, persoonlijk en ook als samenhorige gemeenschap, er na verloop van tijd wel potentieel heel wat deugd van, dat ons bestaan voldoende op een oorlog lijkt; “Samen tegen de vijand!” en ondertussen ‘krimpen’, wachten, op de tanden bijten, verlangen, hopen en elkaars lasten dragen.
