Ook de grote vermogens blazen wel eens uit van hun zwaar maatschappelijk labeur. Als ze niet meteen weten waarheen, slaan ze How To Spend It open, het magazine voor hen die met hun geld geen blijf weten. Dit weekend flonkert er weer een exclusieve aanbieding in de papieren HTSI. Een safari te paard (vanaf $925 per nacht) door Singita Grumeti, een natuurpark in Tanzania. De uitbater garandeert dat je dicht bij de wilde beesten komt, ‘zonder dat je een andere levende ziel ziet’. Grumeti is namelijk privé. Hier liggen 140.000 hectaren ongerepte savanne en behalve de ruiters worden mensen er geweerd.
De paardjes leiden er een luxeleven. Ze hokken in gekoelde stallen, slapen op sawdust beds, en twee keer per dag nemen grooms in uniform hun temperatuur, om te zien of de paardjes niet door de tsetse-vlieg gestoken zijn. ‘Nooit heb ik fittere paarden gezien,’ schrijft een verrukte reportster, ‘en evenmin heb ik paarden ooit versgebakken en mineraal- en vitaminenrijke biscuits zien voeren.’ In Grumeti doen ze dat dus wel. Singita Grumeti wordt uitgebaat door een Zuid-Afrikaanse keten van safari-lodges. Maar de lap grond is eigendom van de Amerikaanse speculant Paul Tudor Jones. Tenminste, hij kreeg Grumeti Reserves in 2003 in concessie. PTJ leidt de Tudor Investment Corporation, een vehikel dat met andermans geld zo lucratief mogelijk belegt. Mijnheer Tudor gaat door voor de 107 rijkste Amerikaan; hij zou ‘netto 3,3 miljard dollar waard’ zijn. Om een en ander te compenseren, doet hij aan goede werken. Daarom heeft hij geld in Grumeti gestoken. Tudor heet nu één van de meest prominente eco-filantropen te zijn en Singita Grumeti een ‘geslaagd model voor eco-filantropie in Afrika.’
Tot zover de pep van de toeristische business. Alles is namelijk betrekkelijk. Aanvankelijk zijn de Grumeti Reserves ingericht als gemengd gebied voor dier èn mens. De herders zouden er hun kudden laten grazen, de toeristen zouden de wilde dieren observeren. Nou, dat pakte anders uit. Vanaf 1994 zijn de lokale mensen verjaagd uit het reservaat. Singita(dot)com dist de gebruikelijke praatjes op. Ze scheppen werk, ze hebben een eind gemaakt aan het stropen. Dat is, jammer genoeg, niet eens de helft van de waarheid. Singita laat de grote vermogens binnen en houdt de lokale mensen buiten. Romantiek voor rijke lui.
Het investeringsproject, schrijft een onderzoeker, gaat uit van de Westerse voorstelling van hoe een landschap eruit hoort te zien en waarvoor het hoort te dienen. ‘Door dit uitgestrekte gebied aan een buitenlandse investeerder in concessie te geven,’ vindt dezelfde bron , ‘heeft Tanzania niet alleen een belangrijk natuurreservaat geprivatiseerd maar ook land dat door verscheidene gemeenschappen (onder meer de Sukuma, de Ikoma en de Maasai) voor de landbouw gebruikt mocht worden.’ Ach, gezeur, vindt How To Spend It, ‘die leegte, die is net zo exciting.’
