Bron: Rode Neuzen Dag
Opinie - ‎Els Seynaeve

De rode neuzen mochten weer even op, maar dat is lang niet genoeg

donderdag 19 december 2019 13:24
Spread the love

Rode neuzen zijn leuk, het staat goed er eentje op te zetten, zo eens per jaar. Maar dat is niet genoeg. Lang niet. Want elke dag opnieuw krijgen wij op onze afdeling in het ziekenhuis een rode kleur op andere plekken.

Onze oren worden rood, van de vele verhalen die jongeren en hun families ons vertellen. Verhalen vol gruwel. En ook verhalen van hoop en herstel.

Ons hart wordt rood van de genegenheid en liefde die we voor hen hebben, van de compassie die we voelen en de empathie die we opbrengen. En ook van de pijn en het verdriet die we met hen meevoelen.

Onze handen worden rood van het vele werk dat ons dagelijks te doen staat en dat 24/7 doorgaat, zonder dat er ruimte is om even diep adem te halen en na te denken over wat we eigenlijk aan het doen zijn, het zware werk dat bij momenten niet meer te dragen is omdat de draaglast zwaarder is dan de draagkracht, omdat het team uitgeput geraakt en mensen verliest. En ook van het applaus dat we de jongeren (en heel soms onszelf) geven bij een volgende stap, een overwinning, een positieve wending, een juiste keuze, een afscheid, …

Onze wangen worden rood van de stress, de onrust, de opwinding en soms de angst, als de spanning in de groep hoog oploopt en er agressie dreigt/is. En ook van de warmte onder elkaar en het stevig doorwerken elke minuut van elke dag.

Onze ogen worden rood van de tranen die we huilen als het lastig is en nog lastiger wordt, als we geen antwoorden meer weten of de onmacht moeten ondergaan, als we geen erkenning krijgen voor onze inzet of misbegrepen worden. En ook tranen van het lachen als we elkaar plagen en met humor het ondraaglijke proberen te verdragen.

Onze voeten worden rood van het rennen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. En ook van het rennen, vliegen, duiken, vallen opstaan en weer doorgaan.

Al dat rood is mooi en al dat rood is veel en zwaar en moeilijk en lastig.

De rode neuzen mogen weer even op. Laat ons er hoop uit putten. Laat ons vooral samen de strijd voeren voor meer erkenning van psychische problemen en meer inzet en geld voor passende zorg en hulp. Uiteraard!

Maar laat ons na afloop van de campagne alle werkers in de geestelijke gezondheidszorg niet vergeten, die dag in dag uit het beste van zichzelf geven en soms een beetje (of veel) teveel rood over zich heen krijgen. Als het metertje te lang in al dat rood blijft steken, dan weet iedereen wat het gevolg is. BOEM.

 

Dit is een overname van een Facebookpost van Els Seynaeve die ze vorig jaar postte, maar dat nog steeds brandend actueel is.

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!