Terwijl de voorbije dagen meer dan 100 mensen het leven lieten als gevolg van de burgeropstand in Egypte, kijkt vooral Israël bezorgd toe hoe een van zijn weinige vrienden in de regio – de Egyptische president Hosni Mubarak- stilaan maar zeker de greep op de situatie in zijn land lijkt te verliezen. De relatie die de Joodse staat met Mubarak onderhield won vorig jaar nog aaan belang, toen de Israëlisch-Turkse alliantie onderuitging.
Waarom is Amerika zo bang?, vraagt Philip Weiss zich af in Salon.com. (http://www.salon.com/news/politics/war_room/2011/01/29/weiss_egypt_scared/index.html ) Omdat het volk van de grootste Arabische natie het recht opeist om zijn potentiëel waar te maken. Deze verandering zal een enorme verschuiving van de machtsstructuur in de regio met zich meebrengen. Want de VS hebben – als leverancier van traangas – enkel een negatieve rol gespeeld in de Egyptische vooruitgang. Het lijkt onvermijdelijk dat Egypte voortaan afstand zal nemen van zijn rol als ‘klantstaat’ van de VS, waarbij de orde die de voorbije 30 jaar heeft geheerst op de helling zal komen te staan.
‘Israels toenemende isolering in de regio, gekoppeld aan een verzwakt Amerika, zal de Israëlische regering verplichten nieuwe bondgenoten te vinden,’ schrijft Aluf Benn in Haaretz.(http://www.haaretz.com/news/diplomacy-defense/without-egypt-israel-will-be-left-with-no-friends-in-mideast-1.339926 ) Mubarak heeft met negen verschillende Israëlische leiders gewerkt sinds hij aan de macht kwam en heeft een uitzonderlijk hechte relatie met de Israëlische premier Benjamin Netanyahu, ingegeven door beider angst voor Iran. Indien Nethanyahu’s regering begint te shoppen voor nieuwe bondgenoten, lijkt Syrië de meest natuurlijke kandidaat. Dat land lijkt de Egyptische zwakte te willen uitbuiten om zijn plaats te verwerven onder de sleutelnaties in de regio.
Aluf Benn overdrijft een beetje, want de koningen van Saoedi-Arabië en Jordanië zitten nog in het zadel, schrijft Ludo De Witte op Apache.be. (http://www.apache.be/2011/01/kijkt-minister-vanackere-weleens-naar-al-jazeera/) Maar voor hoelang nog? En ook de zogenaamde Palestijnse Autoriteit van Mahmoud Abbas zit nog op haar troon: een brutale kliek die in samenwerking met de CIA en zijn Israëlische evenknie een terreurregime op de West Bank instandhoudt en de verzet tegen de Israëlische bezetting onderdrukt. Maar het loopt zeker niet lekker voor Tel Aviv. Vorig jaar brak er iets wezenlijks in de relatie met Turkije, en vorige week nog behaalde Hezbollah een markant succes door in het Libanese parlement een meerderheid te vinden voor de vervanging van de corrupte, pro-westerse premier Hariri door een premier die dichter bij het anti-Israëlisch verzet staat.
Maar het trieste feit blijft dat het overgrote deel van de Egyptische bevolking de Islamiitische fundamentalisten steunt, schrijft de Jerusalem Post. (http://www.jpost.com/Opinion/Editorials/Article.aspx?id=205960) Uit een peiling van Pew Research uit februari 2010 blijkt dat 59% van de respondenten de Islamisten steunt en amper 27% de hervormers. De massale protesten in de straten van Kaïro, Alexandrië, Suez en andere steden zijn niet het werk van een politieke beweging die duidelijk aangeeft wat ze wil, uitgezonderd dat ze het einde van het Mubarakregime eist.
Verder is er naast de Moslimbroedergemeenschap geen enkele politieke beweging die een groot genoeg deel van de bevolking kan mobiliseren om een coherent alternatief te bieden voor het huidige regime. Echte vooruitgang die de doorsnee Egyptenaar elementaire mensenrechten, vrijheid en economische kansen kan bieden, kan waarschijnlijk enkel worden gerealiseerd door iemand als Suleiman, die de orde kan handhaven en geleidelijke verandering kan realiseren. Vooruitgang zal zeker niet worden gerealiseerd door een ander fanatiek Islamregime. Een ordelijke transitie is dus niet enkel beter voor Israël, maar ook voor het Egyptische volk.
Bron : Express.be / Philip Weiss – Salon.com / Aluf Benn – Haaretz /
Ludo De Witte – Apache.be / de Jerusalem Post
