De feestdagen legden de stad de voorbije dagen volledig lam. Al wie je in de oude stad tegenkwam had een wapen op zak. Enerzijds waren er de Israëlische militairen die met velen de lege stad onder controle hielden en anderzijds waren er de kleine Arabische kinderen die hun, voor het Suikerfeest gekregen, speelgoedgeweren aan het uittesten waren in de kleine straatjes van Jeruzalem. Niet enkel de hun vriendjes, voorbijgaande toeristen en wat straatkatten moesten het ontgelden, ook de militairen kregen de volle laag van de kleine plastieken bolletjes. Er werd niet steeds doelbewust op de soldaten geschoten , eerder zagen de belhamels de brede mannen in kogelvrije vest als een ideale plaats om zich achter te verschuilen terwijl ze probeerden hun vriendjes een oog uit te schieten. De militairen lieten begaan en jaagden de kleine agressortjes pas weg als ze met al teveel samen de kogelvrije vesten begonnen uit te testen. De kinderen uit deze stad zijn zo opgegroeid met militair vertoon dat het hen niet uitmaakt of ze nu achter een soldaat, vuilnisbak of lantaarnpaal de bolletjesregen ontwijken. Zelfs de grootvaders van beide partijen zullen wellicht op dezelfde plaats ooit gewerkt en gespeeld hebben. En dit blijkt een land van grote tradities, best in ere houden dan maar.

Terwijl de kinderen de dag later al hun weggeschoten plastic kogeltjes van de grond aan het rapen waren en de straatvegers de gebroken wapens opveegden begonnen na het collectief vieren opnieuw de vredesonderhandelingen. Sedert het joodse Nieuwjaar zijn er ondertussen al meer dan tien Hamas-raketten op Israëlische bodem geland en de grenswachters zijn bij gevolg maar met scherp terug gaan schieten op alles wat aan de grensposten beweegt. De Israëlische kogels blijken efficiënter afgevuurd te worden dan de Arabische raketten want gisteren werd er nog een 91-jarige terrorist om zeep geholpen omdat hij te dicht bij de veiligheidsmuur kwam. Hij en zijn kleinzoon zouden de intentie hebben gehad om uit de Gazastrook te ontsnappen of om gewoon naar hun huis bij de veiligheidsmuur te gaan. Je kan maar best op zeker spelen in bedreigende tijden. Sedert ik dagelijks de “Jerusalem Post” lees weet ik hoe bedreigd dit land eigenlijk wel is. Europees commissaris Karel De Gught blijkt plots een notoire antisemiet, een Egyptenaar trachtte in Parijs wat Joden op te blazen, Ahmadinejad roept meer op tot het uitroeien van alle joden dan de minaretten hier oproepen tot gebed,… Je zou voor minder schrik krijgen, ganse kranten staan hier vol met het verdwijnen van je land en hier betekent dit geen splitsing in twee verschillende staten. Nee, van een splitsing kan er geen sprake zijn, toch zeker niet bij die ene kant van de bevolking. Als je door de straten van het westen van de stad dwaalt word je keer op keer gevraagd om petities te tekenen die tegen de splitsing van de Joodse staat zijn. Behalve op zaterdag, want dan is het Sabbat en rust zelfs de ijver voor het behoud van de omvang van je land. Met dit betoog wil ik alles behalve beweren dat de Israëliërs een patent op paranoia hebben. Een Amerikaanse predikant met wat vijzen los wil wat “vuurke stook” doen met wat korans en het is zonder twijfel een Zionistisch complot. Met wederom Ahmadinejad die in overvloed Iranese olie op het vuur gooit. Deze beschuldigingen kunnen dan weer niet ongestraft blijven en de voormalige baas van de Mossad gaat dan maar naar zijn vrienden in de Verenigde Staten om daar te ijveren voor een massaal bombardement van Iran en zo kan ik nog wel een tijdje blijven doorgaan over het vingertje wijzen van de ene kant naar de andere kant van de muur. Met andere woorden: je zou met deze positieve boodschappen van de leidinggevende personen uit je gemeenschap maar moeten aan tafel gaan zitten om over iets absurd als vrede te gaan spreken. Fatah stuurt Nieuwjaarswensen en Hamas gooit bommen, Netanyahu noemt Abbas zijn partner op weg naar vrede en zijn minister van buitenlandse zaken, Lieberman, schiet de vredesgesprekken al bij voorbaat af. De bouwstop loop op zijn einde en de kolonisten zetten druk op Netanyahu zodat ze eindelijk hun tuinhuis enkele kilometers verder in Arabische richting zouden kunnen verplaatsen. Hij won de verkiezingen met de belofte om tot in het oneindige verder te mogen bouwen en nu moet hij deze belofte maar houden. Kwestie van vijf minuten politieke moed en deze moed kan je in verdere onderhandelingen zuur opbreken, dit weten we zelfs in België. De Arabische bevolking heeft geen goed oog in een verderzetting van de bouwstop want geen huizen bouwen wil nu eenmaal niet zeggen geen wegen vernieuwen. Net buiten de joodse nederzettingen is men druk bezig om de zandwegeltjes te betoneren en de Arabieren zijn realistisch genoeg om te weten dat dit niet om schade aan hun wagens te voorkomen is. Aan de rand van een mooie asfaltweg komen hier meestal nieuwe joodse huizen te staan.

Nochtans blijken ze hier een volledige bouwstop wel gemakkelijk in de praktijk te kunnen omzetten. Vraag maar aan de Palestijnen op de Mount Of Olives. Sedert lange tijd is het hen verboden om hun stukje stad uit te breiden zodat ze maar op illegale wijze in de hoogte zijn beginnen bouwen. Je moet je vele kinderen toch ergens kunnen huisvesten. Door de jaren heen is het Arabische gedeelte van de stad omsingeld geworden door nieuwe joodse villa’s. De familie van Ibrahim had tot enkele jaren geleden nog heel wat grond en bezat ook enkele van de meest prestigieuze gebouwen van dit gebied. Ibrahim biedt reeds jaren aan honderden mensen tijdelijk onderdak in zijn huis. Zo vond ook enkele jaren geleden de Amerikaanse Marc zijn onderkomen in het Peacehouse van Ibrahim. De man was zo onder de indruk van de Arabische gastvrijheid dat hij zich bekeerde tot de Islam en verder onderdak zocht in een riante villa die hij huurde van één van de vele neven van Ibrahim. Hij veranderde zijn naam naar Isa, zat elke vrijdag in trance in de Al-Aqsamoskee en om zijn geloof kracht bij te zetten ondernam hij ook de verplichte Hadj naar Mekka. Enkele jaren geleden werd er bij deze verhurende neef aangebeld en werd de man in een wagen geleid om de dag nadien met 7 kogelgaten in de woestijn op weg naar Jericho teruggevonden te worden. Hij had op de Mount Of Olives aan Joden verhuurd, had jongeren voor de intifada gerecruteerd, was een harde zakenman,… in dit gebied allemaal redenen om voor je veiligheid te vrezen, mogelijke daders genoeg. De Amerikaanse Marc had dezelfde dag wel zijn huis nagelaten aan een Joodse kolonist en was zelf terug naar zijn vaderland verhuisd. De enige boodschap die hij aan zijn goede vriend Ibrahim naliet was dat hij die week, waarop zowel huurder als verhuurder vertrokken, het gehuurde huis had gekocht voor 60 000 dollar, en dit in een mondelinge overeenkomst. Ibrahim vond dit een verdacht bedrag omdat de maandelijkse huur tussen de 1000 en 2000 euro geweest was en deze villa is er nog steeds iedere cent van waard. Het verdriet haalde het opnieuw van de haat en een verloren proces later zit de joodse kolonist nog steeds in het huis dat nu blijkbaar eigendom is van de Amerikaanse man die zich ondertussen tot jood heeft getransformeerd. Deze week liep er een mail binnen dat de Amerikaanse ex-moslim, die nu jood is, ook nog eens 60 000 dollar zou geleend hebben aan de afgeknalde neef en dat dit bedrag best zo snel mogelijk teruggeven zou worden of er volgen gerechtelijke stappen. De weduwe en de kinderen hebben geen nagel om hun gat te krabben en moest dit zo zijn dan zouden ze dit geld wellicht anders besteden dan het afbetalen van een lening waar ze nooit weet van hebben gehad en waar geen enkel schriftelijk bewijs van is, volgens Ibrahim dan toch. De man beweert in de mails dat hij van de lening papieren kan van voorleggen en dat Ibrahim hier maar al te goed van op de hoogte is. Ibrahim heeft volgens hem zijn hele leven zijn imago van wilde weldoener willen hooghouden en zit nu door gebrek aan pensioensparen diep in de puree. Dat Ibrahim op zwart zaad zit steekt hij zelf niet onder stoelen of banken. Hij wil in de eerste plaats het huis behouden en moesten er meer inkomsten zijnzou hij het huis een nodige facelift geven. De gesprekken gaan de laatste dagen meestal over het gebrek aan inkomsten en de binnenstromende rekeningen die onbetaald blijven liggen. Ook hier staan er twee thesen recht tegenover op elkaar en zal de waarheid nooit volledig aan het licht komen. Dit zijn de microversies van de koranverbrandende beschuldigingen aan het adres van de Zionisten tegenover de verdachtmakingen van het creëren van massavernietigingswapens. Beiden verwijten elkaar met feiten die ze niet hard kunnen maken en niemand wordt er beter van. Het doet de onrust enkel groeien tot de bom vroeg of laat eens op ongecontroleerde wijze zal ontploffen.

Maar, beste lezer, wees niet ongerust, want ik ben dit ook niet. Dit is, als ik mijn weinige ervaring in dit gebied als barometer mag gebruiken, de manier waarop de dingen in dit gebied zijn. Conflict is iets alomtegenwoordig en iedereen heeft ergens nog wel een eitje te pellen of te leggen. De grootsheid bestaat er hier nu net in om met deze constante spanning zo ontspannen mogelijk om te gaan en dit gebeurt ook in dit gekkenhuis op de Mount Of Olives. De religieuze freaks van enkele maanden geleden zijn nu wel in de minderheid maar zijn vervangen door minder gelovige maar daarom niet minder krankzinnige karakters. De zuipende Australiërs blijven wankel protesteren tegen alles wat maar Israëlisch zou kunnen zijn, een Deens koppelt tracht van iedereen een vegetariër te maken, een Rus (die niemand verstaat want hij spreekt enkel Russisch) weet niet waarom hij hier is en dit reeds enkele maanden, de Aziaten blijven hun beschaamde zelve en ik blijf de boel gadeslaan. Ik heb er de gewoonte van gemaakt om aan tafel met verschillende Aziaten te zeggen dat ik één woord Japanees ken. Ik vraag hen wat “tjingtjing” (penis) juist betekent en de Japanners weten niet waar gekropen van schaamte terwijl de Koreanen maar blijven aandringen naar een vertaling, lachen geblazen. In een omgeving vol ellende maakt men zelf zijn plezier en dit zal ik hier zoveel mogelijk blijven doen terwijl de Israëliërs vandaag alle checkpoints aan de muur hebben afgesloten en ik in de verte weer een schot hoor klinken, je kan maar best blijven genieten van het nu.

T.T.

Deze reportage kwam tot stand met de steun van het Fonds Pascal Decroos: