Het was een klein artikeltje in de morgen van vorig weekend, ergens bovenaan de vijfde pagina, ‘Beste advocaten voor Trumps afzettingsproces’. In de daaropvolgende vijf zinnen kwam ik te weten dat de verdediging van de CEO van Trumpland door een batterij topadvocaten gevoerd zou worden, met Alan Dershowitz in de rangen.
Dershowitz maakte destijds deel uit van het ‘Dream Team’ dat er, ondanks een verpletterende bewijslast, in slaagde om de voetbalspeler/acteur O. J. Simpson vrij te krijgen voor de moord op zijn vrouw en één van haar vrienden, ondertussen alweer ruim een kwart eeuw geleden.
Het hele verhaal werd in 2016 nog eens samengevat in de hallucinante, bijna acht uur durende marathondocumentaire ‘O. J.: Made In America’. Daarin probeerde documentairemaker Ezra Edelman te achterhalen hoe O. J. vrij kon komen. Hij dook een berg archiefmateriaal in en distilleerde daaruit een kroniek waarin hij vooral inzoomt op de historische context van het gebeuren.
Hierbij bleek de rassenkwestie van groot belang aangezien O. J. als vooraanstaand lid van de zwarte gemeenschap tot diep in de hoogste regionen van de door blanken bestuurde samenleving doorgedrongen was, en daarom als rolmodel gold voor de Afro-Amerikaanse bevolking. De verdediging speelde hier handig op in door de focus naar het politiegeweld en het koloniale verleden te verleggen zodat de eigenlijke toedracht van het proces naar de achtergrond verdween. Daardoor kon een moordenaar die de moord reeds in een afscheidsbrief bekend had, alsnog worden vrijgesproken.
Enig geklik leert dat Trumpdozers Legal Team, naast vaste waarden zoals White House Counsel Pat Cipollone en Jay Sekulow, aangevuld werd met Pam Bondi, Jane Raskin, Eric D. Herschmann – vaste waarden in zijn entourage – en Dershowitz.
Maar ook Ken Starr – legendarisch geworden als de bloedhond die president Bill Clinton op de hielen zat bij diens impeachementprocedure naar aanleiding van de Lewinsky affaire – evenals Starrs opvolger destijds, Robert Ray, die de zaak tegen Clinton afsloot, maken deel uit van de verdediging.
De tijden zijn fel veranderd natuurlijk. De redenen waarom Clinton zijn presidentsambt dreigde te verliezen – meineed en tegenwerking van de rechtsgang – zijn klein bier voor mister Orange, die van zijn eerste leugen niet gebarsten is. De Canadese krant Toronto Star turft nauwgezet het aantal onwaarheden die de Amerikaanse president de wereld instuurt via tweets, interviews en speeches, en kwam in 2018 aan een gemiddelde van één leugen per 14 woorden.
In volle #metoo tijden werd Dick-tater bovendien door steeds meer vrouwen beschuldigd van ongewenst seksueel gedrag met als voorlopig orgelpunt het eind vorig jaar verschenen boek ‘All the President’s Women: Donald Trump and the Making of a Predator’ van Barry Levine en Monique El-Faizy, waarin 100 vrouwen uit het leven van Creap Throat aan het woord komen. Zesentwintig daarvan omschrijven de man als een seksueel roofdier die hen lastig viel tot verkrachting toe. Maar de president ontkende de feiten, stak er de draak mee door te stellen dat de vrouwen in kwestie gewoon te lelijk waren en hij de genoemde zaken dus nooit gedaan kon hebben. En daarmee was de kous af.
Dit zijn dus de prima donnas van Trumpy old man. Kleppers die het onmogelijke kunnen waarmaken. Als je deze kanjers om je heen hebt, is er een grote kans dat je wint en onschuldig bevonden wordt, ook al ben je schuldig aan het feit dat je te laste wordt gelegd. Dat je deze rechtsgeleerden inhuurt, zou je dus kunnen interpreteren als een schuldbekentenis, ware het niet dat je tegenstander ook alleen maar topadvocaten in dienst neemt. Het is het recht van de meest gewiekste, de niets ontziende, de boosaardigste. Van hij die het best op de hoogte is van sluipweggetjes en achterpoortjes, en het meest volledige plan bezit van de gaten in het web. De rechtbank als amfitheater, met gladiatoren die elkaar om de oren slaan met wetteksten, op leven en dood.
Niets nieuws onder de zon voor Don Triumph. USA Today berekende in 2016 dat de huidige Amerikaanse president en zijn bedrijven de afgelopen drie decennia betrokken waren bij zo’n 3.500 rechtszaken. Dat is een gemiddelde van een rechtszaak om de drie dagen. Het is een gewoonte geworden, verveling loert om de hoek.
En ervaring leert dat, ook al sta je niet recht in je schoenen, heb je misdaan, is er een vuiltje aan de lucht – het is altijd mogelijk dat de schuld toch niet in jouw schoenen belandt, dat je er uit wordt geluld. Want net zoals enkel de goeien bij een oorlog zegevieren, is de onschuldige diegene die vrijgesproken wordt.
