Het Gebruikers Overleg Antwerpen is een platform van verschillende organisaties die ijveren voor een degelijk Antwerps drugsbeleid.

De Stadstuin is een door Trekt Uw Plant ontwikkeld concept, dat een positieve bijdrage wil leveren aan een oplossing voor de drugsproblematiek in Antwerpen. In dit concept zou onder toezicht van de stedelijke overheid cannabis worden geteeld voor een beperkt aantal consumenten, in de vorm van een wetenschappelijk experiment. Het doel van het project is drieledig: de straathandel in cannabis voor een deel verminderen, controle uitoefenen op het product en problematisch gebruik voorkomen.

Volgens Trekt Uw Plant zou een stadstuin voor 300 consumenten 12 voltijdse jobs kunnen creeëren en geld kunnen vrijmaken voor een medisch sociaal programma. Zie de bijlage voor een volledige tekst van het Stadstuinvoorstel.

Teleurstellende politieke antwoorden

Wie had gehoopt op een inhoudelijke reactie van de politieke partijen kwam bedrogen uit. Stuk voor stuk betoogden de politici dat zij het voorstel niet zouden kunnen steunen. Met maar één argument: het zou in strijd zijn met de wet.

Joris Giebens namens Groen en Elly van Reusel namens PVDA+ spraken uit dat zij het systeem van Trekt Uw Plant, waarbij op verschillende kleine kweekplaatsen cannabis verbouwd wordt voor het persoonlijk gebruik van de leden van de vzw, toejuichen. In een door de overheid gecontroleerde stadstuin zien ze echter geen oplossing. Ook Tom van Boeck van de sp.a was deze mening toegedaan.

Eddy Baelemans van Open VLD beargumenteerde dat het voorstel in feite zou neerkomen op het accepteren van een illegale economie, en Kevin Vereecken sprak namens N-VA de vrees uit dat er een verkeerd signaal zou uitgaan van dit soort initiatieven.

Voordelen van De Stadstuin

Het voorstel van De Stadstuin maakt het mogelijk voor de overheid om controle uit te oefenen op de cannabismarkt, en de criminaliteit structureel te bestrijden door een deel van deze markt af te nemen. Schadelijke effecten van cannabisgebruik (veroorzaakt door een ongecontroleerd THC-percentage, vervuiling van het product etc.) behoren in dit systeem tot het verleden. Consumenten die van De Stadstuin gebruik maken kunnen worden gesensibiliseerd. Problematisch gebruik kan vroegtijdig gesignaleerd en voorkomen worden. Ook biedt het systeem de mogelijkheid om uitgebreid wetenschappelijk onderzoek te doen naar het gebruik van cannabis, wat kan resulteren in onderbouwde beleidsvoorstellen op lange termijn.

Volgens een groot aantal gerenommeerde politici en wetenschappers wereldwijd is de war on drugs verloren. Zij raden lokale en nationale overheden aan om hun beleid vooral af te stemmen op harm reduction: niet het aanbod van cannabis verminderen, maar de schade, criminaliteit en overlast die daarmee gepaard gaat.

In het debat in Permeke maakte Trekt Uw Plant deze aanbevelingen concreet. Echter, opnieuw bleek dat, als het om cannabis gaat, de politici niet thuis geven. Aan de ene kant wordt cannabis kweken voor persoonlijk gebruik in België niet langer vervolgd maar aan de andere kant wil geen enkele politieke partij zich uitspreken over gereguleerde teelt voor een door de overheid. Daarmee verzaakt de politiek in feite aan haar plicht om controle uit te oefenen op een product dat door tienduizenden Antwerpenaren en honderdduizenden Belgen wordt geconsumeerd.

Het zoeken naar een structurele oplossing voor de cannabisproblematiek blijft voorlopig noodgedwongen het domein van gewone burgers die moeten roeien met de wettelijke riemen die ze hebben om cannabis op een verantwoorde manier van producent naar consument te brengen.

Tot hier het persbericht van Trekt Uw Plant, Joep Oomen, Co-ordinator

EUROPEAN COALITION FOR JUST AND EFFECTIVE DRUG POLICIES, Ploegstraat 27, 2018 Antwerpen 32 495 122 644 – office@encod.org  – www.encod.org

Internationale drugscommissie van staatslieden, schrijvers en ondernemers.

(uit “Ethiek van de complexe actualiteit”, hoofdstuk 9; zie link).

In 2011 heeft de internationale Global Commission on Drugs geconcludeerd dat de oorlog tegen drugs mislukt is, ondanks de groeiende middelen die overheden hebben ingezet. Hij heeft geleid tot duizenden doden en een groei van de georganiseerde misdaad. Bovendien zijn meer mensen drugs gaan gebruiken. Het is een eerlijke bekentenis door staatslieden van wie er vroeger de oorlog tegen drugs hadden bevolen: de oud-presidenten van Mexico, Colombië en Brazilië. De leiding van de Commissie is zonder meer indrukwekkend: Kofi-Annan, George Shultz (vroeger VS minister van BZ), Javier Solana (EC), de Mexicaanse schrijver Carlos Fuentes, Mario Vargas Llosa (Peru), Richard Branson (Virgin), Asma Jahangir (oud-VN rapporteur, Pakistan), George Papandreou (Griekenland), Louise Arbour (oud-VN-rapporteur), Thorvald Stoltenberg (Noorwegen), e.a. [1].

Als oplossing pleit de Commissie voor vormen van legalisering, d.w.z. onder controle brengen door de wetgever en van de overheid van productie en verkoop. Ook geneesmiddelen, tabak en alcohol zijn alle gevaarlijk voor de gezondheid, en dat zal blijven gelden voor alle drugs. Maar de misdadige gevolgen van de verboden business zullen door legalisering vermeden worden; de financiële basis van het misdaad wordt opgeheven [2]. Dat het drugsverbruik zou toenemen wordt tegengesproken. De ervaringen in Nederland, Australië en Portugal wijzen in die richting, maar ook het historisch “experiment” met de ‘drooglegging’ voor alcohol in de VS: de misdaad boomde, het verbruik bleef. Wettelijke toelating maakt ook medische bijstand en preventie gemakkelijker.

[1] http://nos.nl/op3/artikel/245356-war-on-drugs-is-mislukt.html

Volledige tekst : http://www.globalcommissionondrugs.org/

[2] Prof. Paul De Grauwe, De Morgen 4/6/2011; tevens interview in HUMO.

Morele bezwaren

Legale terbeschikkingstelling van drugs als middel tegen de georganiseerde misdaad wordt fel bestreden vanuit moreel oogpunt: drugsgebruik is slecht, ongezond en moet bestraft worden. Het feit dat de criminalisering van drugs voor de gezondheid gevaarlijker is, wordt niet bekeken. Moreel oordelen zonder vooraf de gevolgen in te schatten, dat is een dogmatische moraal, zoals ook de godsdiensten ons opleggen. “Het gaat om het principe”, luidt het dan. De volgende vergelijking kan dit verduidelijken. Aidspatiënten behandelen met dure geneesmiddelen waar de gemeenschap voor meebetaalt, dat kan men ook ‘onzedig’ noemen. Aidslijders hebben immers meestal ‘gezondigd’. Deze visie komt hierop neer: “Er staat geschreven wat zondig is, en dat mogen wij mensen niet veranderen. Het is eeuwig”.

Mogelijk zijn er, naast deze ethische bezwaren, ook maatschappelijke belangen die legalisering in de weg staan. De honderden experten en duizenden organisaties die nu met drugsbestrijding belast zijn, en daarvoor royale middelen ontvangen, geloven niet in legalisering. Ook wapenfabrikanten en handelaars, die zowel aan politie als aan de drugkartels leveren, zullen geen heil zien in de stopzetting van de bloederige oorlog.

Natuurlijk moet de aantasting van de gezondheid van foetussen en kinderen door drugs voorkomen worden; evengoed als de gevaren van tabak, alcohol, geneesmiddelen en foute voeding. Maar drugs totaal verbieden lijkt daarvoor geen oplossing.

(“Ethiek van de complexe actualiteit” verschijnt online in afleveringen bij het August Vermeylenfonds, zie http://vermeylenfonds.wordpress.com/2012/09/10/een-moraal-zonder-god-dat-gaat-zo-ethiek-van-de-complexe-actualiteit/ ).