Het leven is bij nader beschouwen vol met paradoxen. De dingen die ons verrassen, die anders zijn dan we zouden verwachten, anders dan een eerste, rechttoe-rechtaan oordeel zou laten vermoeden.
Neem nu de vrolijke, energieke muziek die traditioneel bij de militaire middens hoort, er standaard opgevoerd wordt.
Door en voor soldaten en die vaak een ruim publiek weet te bekoren; maar soldaten, dat zijn toch juist de mannen die meer dan de meeste andere beroepen en bezigheden… met levensgevaar, met verwondingen en de Dood worden geconfronteerd, niet?!
Het is een fenomeen dat niet iedereen al actief tot zijn begrippenapparaat zal kunnen rekenen, maar dat we ook in kringen van Jagers hebben meegemaakt: wie zich af en toe rakelings met dit ‘oer-fenomeen’ van het absolute einde dat de Dood voor de mens betekent, geconfronteerd ziet, blijkt vaak beter in staat het (volle) leven te appreciëren. Wie het altijd maar voor de wind gaat, raakt soms van slag, geraakt de fut kwijt of die wordt juist overmatig zelfverzekerd, overmoedig en al te vechtlustig. Wie daarentegen goed weet wat het betekent, uit de bocht te gaan en te crashen, die zal in een volgende fase vaak beter de rust, de waarde, waardigheid en zekerheid van de Rechte Lijn weten te waarderen.
Daaraan moest ik denken bij het beluisteren van mijn collectie militaire marsmuziek, en in het bijzonder bij dit nummer. The Liberty Bell van de grote componist in dit genre, John Philip Souza.
Meezingen in een koor, zo weet wie in de psychotherapie geschoold is, is een goede garantie om na depressie niet te hervallen. Meespelen in een muziekkorps of band lijkt mij een goed antidotum tegen de verleiding van het varen van een overmatig individuele koers.
