Oslo, 1 augustus 2010

Waar beter een inleiding schrijven over een periode in de Israëlisch/Palestijnse maatschappij dan in Oslo, zittend op het terras van café Sor in de Torggaten terwijl naast mij twee prachtige jongedames (het spel uit het Midden-Oosten) backgammon spelen.

In 1993 werden hier de Oslo-akkoorden met veel bravour getekend om in alle stilte weer aan de laars gelapt te worden. Zo gaat dit met internationale verdragen: Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, Kyoto, … Ook de protagonisten van de akkoorden heeft het weinig goed gedaan. Yitzchak Rabin tekende naast het akkoord ook zijn doodsvonnis en Yasser Arafat redde met zijn handtekening ook geen Palestijnse meubelen. Wel kregen ze er elk een Nobelprijs voor de vrede voor (die worden hier toch in Oslo uitgedeeld), iets wat niet iedere sterveling kan zeggen. Maar dit geldt ook voor de kermiskoers van Desselgem. Deze werd reeds verschillende malen door dezelfde persoon gewonnen wat deze prijs nog exclusiever maakt om op de schouw te hebben staan. Met bouw van “de muur”, operatie “Gegoten Lood”, de blijvende regen van Hamas-raketten,… kan je niet stellen dat de gevolgen van de Oslo-akkoorden noemenswaardig geweest zijn. Op de papieren hoop uit Oslo bleek men geen vrede te kunnen stoelen.

De vijfde september vertrekt mijn vlucht richting Tel Aviv en tijdens mijn zes maand durende verblijf hoop ik er betere fundamenten te vinden voor vrede.  Ik zal er in Jeruzalem  in het “peace house” van Ibrahim verblijven. Dit “Fawlty Towers”  van Jeruzalem is het toonbeeld van verdraagzaamheid en multiculturaliteit. Mensen van over de ganse aardbol en van alle religies huizen er samen onder één dak en dit blijkt met de nodige hilarische wrijvingen wonderwel te lukken. Mijn dagen zal ik er vullen door te werken voor de organisatie “les Enfants, le Jeu et L’Education”. Met deze organisatie zal ik me vrijwillig inzetten voor het welzijn van jongeren in de Palestijnse vluchtelingenkampen op de Westelijke Jordaanoever.

Ik weet niet wat ik er tijdens de periode zal aantreffen maar hoop op hoop.

T.T.

Deze reportage kwam tot stand met de steun van het Fonds Pascal Decroos: