De
Palestijnse strijd is de strijd van mensen die tot vee gereduceerd
worden aan checkpoints. Het is de strijd van mensen die minder recht
hebben op drinkwater dan de bloemenperken in de nederzettingen.

De
Palestijnse strijd is de strijd van de vluchtelingen die verdreven
werden en reeds generaties lang in ballingschap leven – voor hen is
Palestina inmiddels een haast mythologisch land met de huissleutel
als enig materieel bewijs.

De
Palestijnse strijd is de strijd tegen het vakkundig wegvagen van de
Palestijnse geschiedenis en sporen. Dat Palestina herdoopt werd tot
Israël, is enkel de titel van het verhaal. Het hele land – steden,
dorpen, straten en pleinen – werd hertekend en vernoemd naar een
andere geschiedenis. Of hoe de ruïnes van voormalige Palestijnse
dorpen verbloemd worden met dank aan naïeve koningen.

Het
is de strijd tegen de illegale kolonisatie van het lappendeken dat
men de bezette gebieden noemt en tegen de verdere verstikking van
Gaza en ontmenselijking van haar bewoners. Zij lijden niet genoeg
onder de blokkade, dus af en toe bombarderen is noodzakelijk. Mits
waarschuwing vooraf, dat maakt het allemaal dat tikkeltje
menselijker en sympathieker, vermoed ik.

De
Palestijnse strijd is de strijd tegen de apartheidsmuur die de
Palestijnen omringt en hen afsnijdt van hun olijfbomen en
landbouwgronden. Daar waar de muur niet staat, belemmeren hekken,
prikkeldraad en een rinkelende kassa de Palestijnen de weg naar hun
natuurlijke rijkdommen – even plonsen in de Dode Zee of
flessenwater drinken betekent je eigen bezetter betalen.

De
Palestijnse strijd is een strijd tegen de onverschilligheid van de
wereld. Voor sommige landen zoeken we desnoods naar redenen om in te
grijpen – in Israël is geen enkele reden genoeg. Na elk nieuw
bombardement blijft Europa zonder morren heropbouwen, met
bouwmateriaal uit en stockage in Israël – en de kassa van de
bezetter rinkelt. Zo verdien je nog wat aan het verscheuren van
ledematen.

De
Palestijnse strijd is de strijd van de Palestijnen – van élke
Palestijn: moslim, christen of atheïst. Het is de strijd van
Handala, die symbool staat voor élk Palestijns kind en die zich pas
zal omdraaien als Palestina vrij is.

De
Palestijnse strijd is een legitieme strijd voor rechtvaardigheid die
de hele wereld aangaat. De geschiedenis en de dagdagelijkse realiteit
geeft de Palestijnen gelijk. De zionisten veroverden Palestina op
religieuze gronden. De Palestijnen daarentegen hebben recht op hun
land en vrijheid op basis van humane gronden.

Dit sluit aan bij een bedenking die ik zaterdag bij het protest op het Sint-Jansplein maakte. Wanneer je voor hetzelfde op straat komt, is het de
bedoeling dat elke manifestant zich welkom en op zijn plaats voelt. We
mogen de strijd niet laten kapen door de groep die het luidste roept.
Uiteraard heeft iedereen het recht op een eigen beleving van en visie
op het conflict. In geen enkele protest worden alle manifestanten
door dezelfde redeneringen en motivaties gedreven. Maar ik maak me
zorgen omdat velen de Palestijnse strijd verder in diskrediet brengen
door ze te reduceren tot een louter religieuze strijd. Dat is precies
de malaise die de hele kwestie de laatste decennia tekent en door
Israël gretig uitgemolken wordt. Je bewijst de Palestijnen die de
nakba nog elke dag aan den lijve ondergaan hiermee geen
dienst. Wil je de Palestijnse strijd helpen? Herinner de wereld eraan
dat de zionisten de religieuze fanatici zijn en dat de Palestijnen
gewoon opkomen voor hun rechten als mens. Niet als moslim, christen
of atheïst, maar als mens.

Als
arabiste en islamologe besef ik welke lading allaahu akbar
heeft, in welke contexten dat besef hoop of sterkte kan schenken. Helaas
wordt de takbier te pas en te onpas gescandeerd en kan ze in
ieders kraam kan passen. Ook na het kelen van een medemens in Syrië
roept de beul allaahu akbar, hoewel God bij zo’n
gruweldaden bijzonder weinig inspraak heeft, lijkt me. Mijn bescheiden raad:
gebruik de uitdrukking bedachtzaam en spaarzaam, hou de takbier
desnoods voor het gebed, maar in de Palestijnse strijd moeten
argumenten volstaan. En het zijn deze argumenten die ons wellicht allemaal verenigen in onze strijd.