VDAB wil vreemdelingen met arbeidskaart B niet inschrijven en niet helpen in het zoeken naar een job. Als de overheid en de politici vluchtelingen toelaten in België, moeten ze hen alle kansen geven om te kunnen werken en om zich te integreren.
Het verhaal van Rajandra. (*)
“Ik heb in september 2009 mijn regularisatie-aanvraag ingediend op basis van art 2.8.B van de circulaire van 2009. Ik voegde bij mijn aanvraag een arbeidscontract om te werken bij een patron in de horeca.
Meer dan een jaar later kreeg ik mijn verblijfsvergunning en arbeidskaart B.
Normaal kon de werkgever niet zolang wachten maar mits wat aandringen heeft de werkgever me toch een paar maanden in dienst genomen en nadien afgedankt. Nu moet ik opnieuw een werkgever zoeken die bereid is al die papieren in te vullen en die wil wachten tot ik antwoord krijg van het Vlaamse gewest of ik al of niet mag werken en al of niet mijn arbeidskaart B krijg. Dat is niet te doen.
Ik ken de Nederlandse taal goed, al is het niet perfect. Maar al die uitleg over arbeidskaart B enz… kan ik nochtans moeilijk uitleggen aan werkgevers.
Om die reden ging ik me laten inschrijven bij de VDAB en vroeg me te helpen om een werkgever te vinden. Zij konden beter contact leggen met die werkgever en de situatie uitleggen dan ik.
Ook al heb ik in Nepal universitaire studies gedaan en ken ik veel van elektriciteit, toch wil ik alle werk aannemen tot en met de vuilkar of poetsdienst. Nepalezen zijn ook harde en flexibele werkers waar je geen last mee hebt. In Leuven bijvoorbeeld zijn bijna alle keukens van restaurants bemand met Nepalezen. Zij doen het werk dat de Vlamingen niet meer willen doen.
De VDAB schreef me in en beloofde me te helpen. Groot was mijn verbazing toen ik enkele maanden nadien een mail kreeg met de mededeling dat de VDAB me moest uitschrijven en me niet mocht helpen om werk te zoeken. Zij mogen namelijk niet bemiddelen voor mensen met een tijdelijke verblijfsvergunning en arbeidskaart B, alleen voor mensen met een arbeidskaart A of C, zeggen ze.
Ondertussen sta ik op het OCMW en ontvang leefloon, terwijl ik nochtans wil werken.
Waarom mag de VDAB me niet helpen?
Waarom moet ik werk zoeken in dat moeilijk systeem van de arbeidskaart B en mag ik niet onmiddellijk beginnen te werken bij een werkgever die me kan gebruiken?
Met dat leefloon kost ik de maatschappij terwijl ik daarentegen met werk kan bijdragen aan de sociale zekerheid en ook belastingen betaal. Waarom is dat systeem zo? Ik ben bang want binnen enkele maanden vervalt mijn tijdelijke verblijfsvergunning en wordt ze niet verlengd als ik geen werk heb. Ik hoor en lees overal dat mijn flexibele arbeidskrachten zoekt. Ik heb alles gedaan om me in te burgeren, ik spreek de taal en wil alle werk aannemen, waarom kan dat niet……Mijn Belgische vriend zegt me dat dit de wet is. Waarom kan men deze wet dan niet veranderen?. “
Tot daar het verhaal van Rajandra. Zoals hij zijn er zeer velen.
Duizenden vluchtelingen hebben een tijdelijke verblijfsvergunning gekregen en mogen alleen maar werken met een arbeidskaart B. Er zijn administratieve verrichtingen nodig, er zijn strenge voorwaarden om de arbeidskaart B te bekomen, en men moet een tijdje wachten op antwoord. (**)
Daardoor is het in de praktijk meestal een onoverkomelijke hinderpaal en een te hoge drempel voor de werkgevers. De overheid maakt het de vreemdelingen hierdoor bijna onmogelijk om werk te vinden.
Deze toestand is onrechtvaardig en voor iedereen nadelig. Het veroorzaakt veel stress en ellende voor de betrokkenen.
Ondertussen klagen OCMW’s terecht steen en been over het stijgend aantal dossiers van vreemdelingen die leefloon ontvangen. De grootsteden hebben daar het meeste last van en om de haverklap trekt Antwerpen aan de alarmbel. In een Belga-bericht konden we lezen dat in Antwerpen de speciale regularisatiemaatregel van 2009 alleen al goed is voor 831 nieuwe dossiers steuntrekkers, ofwel 10,8 procent van het geheel.
De OCMW’s trekken blijkbaar aan de verkeerde alarmbel. Zij moeten zich wenden tot de politici van de federale overheid en tot hun politieke partijen. Die hebben verkeerde beslissingen genomen waarvan de OCMW’s, maar in de eerste plaats de betrokken vreemdelingen, nu de gevolgen dragen. Die moeten die vergissing recht zetten.
Een oplossing is mogelijk en gemakkelijk te realiseren.
De regering heeft vluchtelingen een toelating gegeven om in België te blijven met als voorwaarde dat ze werk hebben. Dan is het niet te begrijpen dat die zelfde regering het deze mensen zo moeilijk mogelijk maakt om werk te vinden. Ze zou het tegendeel moeten doen.
De arbeidskaart is in feite bedoeld voor vreemdelingen van buiten België die hier willen komen werken. Laat de de vreemdelingen die reeds wettelijk in België verblijven onmiddellijk aan de slag zonder de verplichting van de arbeidskaart B en laat ze dringend werk zoeken met de hulp van de VDAB.
Voor alle duidelijkheid, het gaat hier niet om mensen zonder papieren.
Het gaat over mensen die reeds één of andere soort verblijfsvergunning hebben gekregen en legaal in ‘t land zijn en onmiddellijk willen werken.
Zowel de vreemdelingen als de arbeidsmarkt als de overheid kunnen hier bij winnen. Zo zullen de vreemdelingen niet meer moeten onderhouden worden met leefloon wat een enorme verlichting is voor de plaatselijke OCMW’s maar kunnen ze bijdragen aan onze welvaart door het betalen van belastingen en sociale zekerheid. Ze zullen daardoor ook vlugger geïntegreerd zijn.
Dames en Heren politici, op wat wachten jullie om dit te regelen.
Pol Van Camp
woordvoerder comité recht op migratie
www.rechtopmigratie.be
0495-80.31.67
(*) omwille van de privacy hebben we de betrokken Nepalees een fictieve naam gegeven; zijn verhaal is niet fictief.
(**) uitleg over de arbeidskaart B: http://www.kruispuntmi.be/vreemdelingenrecht/wegwijs.aspx?id=636
