Auteur: Oscar Ten Houten
Vertaling: Daniël Verhoeven
Originele Engelse tekst

Leintz Gatzaga, 11 Augustus
Dag 17 van the Mars op Brussel. Vanuit Vitoria/Gasteiz, 28 km.

Beste mensen,

We hebben een krap schema. Net als tijdens de mars van de Noordelijke Kolonne is het de bedoeling om om zes uur op te staan en op te stappen om zeven uur zodat we zoveel mogelijk afstand kunnen afleggen voordat de zon echt begint te steken. Maar in de praktijk valt dat tegen. Meestal beginnen de mensen om zeven uur op te staan en niet zelden start de mars pas om half negen.
Vandaag deden we beter. We hadden maar een half uur vertraging op ons schema. En toch slaagden we er nog in om een uur te verliezen om uit Vitoria te geraken, want aan bijna elke straathoek werd er halt gehouden om te overleggen welke richting we zouden nemen.  Het is uitputtend. Een kaart van de omgeving ware nuttig geweest.  Als we dan eindelijk de rand van de stad bereiken komt er een bericht van de verkenners. Ze weten het ook niet. “Neem gewoon de autoweg. Loop ten minste niet verloren.” Nog maar eens een vergadering. Zonder mij echter. Wat ze ook mogen besluiten, ik , als vrij individu, heb besloten om vandaag niet langs de autoweg te wandelen.

Met zeven nemen we een alternatieve route. We weten min of meer  in welke richting het is, we kennen de naam van het dorp waar we naartoe gaan, en de rest kunnen we vragen. Dus wandelen we verder, de mist in.

De mist hangt over de weiden en het voelt lekker fris. Het lijkt alsof de mist niet enkel de zichtbaarheid dimt, maar ook de geluiden van de natuur tempert. Het enige dat we horen is de schreeuw  van een kraai, los van de sociaal-politiek discussies. En ook de wind die door het gebladerte van de van de populieren speelt, waardoor ik aan Nederland terugdenk. Na enkele kilometers splitst de weg. We stoppen. Gelukkig heeft er iemand een fiets. En terwijl we wat rusten gaat de fietser op verkenning uit. Als hij terug opdaagt uit de mist zien we ook de rest van de groep verschijnen om zich bij ons te voegen.  Uiteindelijk hadden ze besloten dat de autoweg noch de plezantste route, noch de veiligste route was om te volgen.

In plaats van de autoweg volgen we de oude Baskenland-Navarra spoorweg. Nu en dan worden we getrakteerd met een romantische blik op een verlaten spoorwegstation.

In de late morgen trekt de mist eindelijk op en gunt de zon ons een blik van het Baskenland in al zijn Glorie. Het is gewoon geweldig. De bergen en dalen zijn bedekt met dikke wouden waarin slehchts hier en daar een spikkeltje te zien is van  alleenstaande huizen en oude dorpen. We zien in de verte een meer, onaangeraakt, nog niet aangetast door exploitatie door de mens. Het is dit dat ik wou zien. Dit is het land dat ik te voet wou doorkruisen.

Eindelijk dalen we af naar onze bestemming voor vandaag, het piepkleine bergdorpje Leintz Gatzaga. Hier vind je geen Spaanse vlag, zelfs niet op het gemeentehuis waarvoor we kamperen.  Een handvol, voornamelijk oudere mensen woont er. Ze sympathiseren met ons, en vergeleken met de mensen in de steden, beiden ze een overvloed aan voedsel aan.

Dergelijke plaatsen, hoe overweldigend ze ook zijn, zijn bedreigd met uitsterving. Een van onze kameraden heeft een kaar met allemaal spookdorpen die er om vragen om gekraakt te worden.  Dit zal een belangrijk aspect zijn van de revolutie om toe te laten dat plaatsen zoals deze lege dorpen opnieuw bevolkt worden door mensen die bereid zijn om het land te bewerken en vitale, duurzame gemeenschappen te op  te zetten. Ze zouden volledig zelf-bedruipend kunnen zijn, zonder behoefte aan externe bemoeienis, maar verbonden met de rest van de wereld via dat fantastische medium, het internet.