De reporter keek wat verbouwereerd naar me toen hij mijn zin herhaalde. Net weggevlucht uit de mensenmassa die zich verzamelde aan Antwerpen Centraal gooide ik het er uit: “ik ben gegrepen door een psychopaat toen ik vijf was.” Er was een tijd dat ik dit niet over mijn lippen zou krijgen laat staan dat ik daarna ook mee zou wandelen tussen 15,000 anderen om Julie te herinneren. Maar zowel het uitspreken als het wandelen was erg helend. Ik wil jullie allemaal danken voor zoveel gedeelde warmte.

De lotgenoten en ikzelf hoopten op meer dan tien man, zó hoopvol waren we. Misschien zelfs honderd? O, ons lef. Toen stonden er plots 15,000 mensen naast ons in Antwerpen. Dat terwijl er ook nog eens 15,000 op Hart boven Hard stonden. Dank voor die oorverdovende stilte, hoe genoot ik van de “free hug”: dié verbondenheid voelt veilig. Het intense gevoel om tussen al die mensen te lopen die elkaar met een blik begrepen, wauw.

Het is lastig altijd een lijf te hebben die constant waakzaam lijkt te zijn. Ik kan klaarblijkelijk mijn extreme emoties niet even vlot wegcijferen als sommige politici de budgetten voor hulpverlening. Ja er zijn best veel mogelijkheden om misbruik te melden maar het is fundamenteel incorrect om het lot van het slachtoffer te verbinden aan dat van de dader. Als slachtoffer moet je eerst de volledige gerechtsgang door en een veroordeling hebben van de dader in eerste aanleg én beroep, alvorens dat slachtoffer “het recht heeft” op die noodzakelijke hulpverlening. Als je dan opzoekt hoe vaak er effectief een veroordeling is en geen vrijspraak wegens te weinig “andere bewijzen” weet je ook dat de slachtoffers wel érg vaak in de steek worden gelaten.

Soms doet justitie het goed, ik wil het niet gezegd hebben, maar ook in de best mogelijke uitkomst schiet men vaak nog te kort in het gegeven aanbod. Wraakdrang begrijp ik, maar ik wil het niet meer over mijn daders hebben. Die strijd heb ik niet verloren want het is nooit een strijd geweest: het was geweld, en nu wil ík léven. Maar politiek gaat het snel over iets anders, de pensioenleeftijd “komt uit het niets”. De bliksemafleider werkt.

De breuk in mijn mind-body relatie waar ik al een leven lang last van heb is een rechtstreeks gevolg van de seksuele trauma’s; en dat is goed nieuws want dat wil zeggen dat er een oplossing voor bestaat. In mijn geval betaal ik voor dit herstelproces ongeveer 5000 euro per jaar aan mijn psychotherapeut maar deze sessies zijn nauwelijks tot niet terugbetaald. Je zou je kunnen afvragen waarom niet, als het slachtoffers van seksuele geweldsmisdrijven helpt te herademen? Langdurige mishandelingen = langdurige hulp. Ergens is het logisch.

Als student moraalwetenschappen kan ik inderdaad bevestigen dat er nogal wat academische onenigheid is over het bestaansrecht van bepaalde vormen van psychotherapie. Hierdoor is de inzet van psychotherapeuten ook politiek niet altijd volledig naar waarde geschat. Zelfs al hebben die mensen er acht jaar universitaire studies op zitten toch is er lobbywerk nodig om beleidsmakers er van te overtuigen dat men weet wat te doen. De klinisch psychotherapeut die ik wekelijks nodig heb betaal ik noodgedwongen uit eigen zak: de feiten zijn verjaard dus is er ook geen hulpverlening voor mij. ‘Gelukkig’ heb ik een handicap waardoor ik de psychiater wél terugkrijg, in tegenstelling tot vele andere lotgenoten in mijn buurt die ook voor hem de volle pot betalen.

Het is me die investering in mezelf waard: vijf jaar gelden zat ik of een knuffelbeertje te schommelen of mijn voorarmen open te snijden om maar iéts anders te voelen dan die herhaling van het geweld. Vandaag ben ik dankzij de constante steun van mijn therapeut, gezin en lotgenotengroep in staat mijn identiteit te herbouwen en een authentiek zelfvertrouwen te hervinden, relaties aan te gaan, me goed te voelen en écht een vader te zijn voor mijn twee kinderen. Het herstel na ook zeer ernstige feiten kan, als je maar voldoende steun hebt.

Ik ken echter vele lotgenoten die vandaag nog steeds noodgedwongen (over)leven in hun verleden omdat ze die hulpverlening niet kunnen betalen. Ze belanden door hun gebrek aan familiale steun en stabiele jeugd ook snel in armoede. Het valt niet frequent voor dat een incestueuze vader inzet op een stabiele en veilige toekomst van de voor hem “zo beminnelijke” dochter, of dat hij het geld dat hij ondertussen verdiend met de verkoop van haar videobeelden, of erger,  ook opspaart voor haar latere studies. Niet dat dat sparen het goed zou maken. Toch is verwacht dat deze langdurige slachtoffers ook enorme hulp- en gerechtskosten gaan betalen.

De correcte hulp bestaat en werkt, zoals bv. uitgeschreven in het boek “Trauma & Herstel” van Judith Herman. Hulpverlening na seksueel trauma, zelfs uit de kindertijd, is een duidelijk gedocumenteerd pad die lang, smal, gevaarlijk en kronkelig is, maar waarbij je ondertussen kan leren genieten van het uitzicht. Ondanks de warmte die ik voelde tijdens de mars en die me overtuigd van het goeie in de mensen rond me, ken ik teveel vrienden die zonder hulp noodgedwongen hun jeugd blijven over-leven in plaats dat ze hun leven be-leven.

Kunnen we dus niet simpelweg startten, niet met een kleine druppel voor de massa maar met dié hulpverlening te organiseren voor personen waarbij hun verleden permanente en psychologische schade heeft aangericht? Kunnen we net dié psychotherapeutische behandelingen terugbetalen die zijn voorgeschreven door een behandeld psychiater? Een briefje voor de ziekenbond, net zoals men dat bij de tandarts ook doet, al is het maar omdat het verderf, persoonlijk en maatschappelijk, dan niet verderzet. De mars van 15,000 is het topje van een ijsberg waarvan politici de omvang, prevalentie en noodzakelijke hulp niet langer mag en kan blijven wegcijferen. #enough.

[Het Nieuwsblad: “Zelf gegrepen door een psychopaat toen ik vijf was.”]