Zelf heb ik als sportminnend persoon genoten van de Olympische spelen en de prestaties van de Belgen, uiteraard met enkele kanttekeningen en bedenkingen.
Het nieuws werd overheerst door deze sportgebeurtenis , het was net of de naweeën van de overstromingen in ons land en de Covidperikelen plotseling verdwenen waren. Toch was de sport een aangename verpozing in deze barre tijd met slecht weer er bovenop.
Ik vroeg me af of al deze sporten wel thuis horen binnen de Olympische gedachte. Zijn jumping , golf en tennis niet te elitair? Sport moet mensen samen brengen en dit zo ruim mogelijk. Gemotoriseerde sporten vinden we dan ook niet terug op de spelen, bij de hierboven vermelde takken stel ik me vragen.
Emoties eigen aan het sportgebeuren laaiden fel op. De basketvrouwen die met één puntje verschil verloren , en dit in de allerlaatste seconden van de strijd. Zij konden hun ontgoocheling niet verbergen en lieten hun tranen de vrije loop. Daar tegenover de hockeymannen die zelfs na het laatste fluitsignaal via een shoot-out het goud verwierven. Uitzinnige vreugde tot gevolg. Het blije gezicht van atlete Gorissen met het behalen van een 28e plaats (85 deeln) in de marathon was een toonbeeld van wat sport moet zijn, blijheid om mee te doen. De ontgoocheling bij het dameswielrennen was dramatisch . Anderzijds was Van Aert blij met voor hem “slechts” zilver .
In de reeks van sportieve hoogtepunten vergeet ik de Somalische vrienden niet die” samen” de zilveren en de bronzen medaille haalden voor hun respectievelijke adoptielanden.
Zonder in eng nationalisme te vervallen mogen we als Belg fier zijn op de medaillewinnaars en de net-niet prestaties van onze landgenoten. Derwael deed wat iedereen verwachtte en Nafi Thiam verlengde onder zware druk haar olympische titel.
De vijf olympische ringen brengen mensen van alle de continenten laagdrempelig samen, ongeacht religie , afkomst, huidskleur of geslacht. Moge deze sportieve gedachten ook terug te vinden zijn in het maatschappelijk debat.
