Politici die
als OCMW-raadslid zetelen, doen dat meestal vanuit een maatschappelijke
bekommernis. Raadsleden die in deze raad participeren, weten dat ze met deze
activiteit geen stemmen kunnen ronselen. Ze dragen er zorg voor dat de
overheid, hier de gemeente, haar maatschappelijke opdracht naar meestal de
minder begoeden ter harte neemt. Ik denk zelfs dat over de partijgrenzen heen,
met wat nuanceverschillen, deze raadsleden ongeveer dezelfde attitude hebben.

Door de
OCMW’s af te schaffen, zoals keizerin Homans uit Antwerpen wil, begeven we ons op
glad ijs.

De activiteiten
van het OCMW zijn per definitie “overheidsopdrachten”. Door nu de zorg voor de
minstbedeelden toe te vertrouwen aan de gemeenteraad, wordt de belangstelling
voor hen die het minder goed hebben ondergesneeuwd. Gemeenteraadsleden zijn
immers vooral geïnteresseerd in zaken die stemmen opleveren: subsidie voor de
sportclubs, een nieuw fietspad , de vernieuwing van een hobbelige weg,… De
kommer om het OCMW-publiek zal achter aan de agenda staan.

Via de
gemeenteraad is het wettelijk beter mogelijk om zorgtaken toe te vertrouwen aan
de privaat sector. Het OCMW-gebeuren is op lokaal niveau verantwoordelijk voor het
overheidsbeslag voor liberaal denkenden is dat een doorn in het oog. De
OCMW-taken overhevelen naar het gemeentebestuur zet de poort open naar de
privatisering van de OCMW-opdrachten, de natte droom van Homans en co.