De gruwelijke moord in Parijs veroorzaakt een grote schok. Niet alleen in Frankrijk. Begrijpelijk.

Maar naast begrijpelijk is het vervolg van die gruwelijke moord ook voorspelbaar. Ook de bashing gaat nog maar eens in een hogere versnelling. De gruwelijke moord wordt geïnstrumentaliseerd. Het multiculturalisme als vijfde kolonne.

Zijn we in staat van oorlog? Willen we in staat van oorlog zijn?

Volgens Jurgen Slembrouck wel. Meer nog, vroeger was er een duidelijke vijand. Maar multiculturalisme als vijand is minder zichtbaar, minder evident. Het oorlogsgevaar is nu dus groter dan toen.

Als Slembrouck dat multiculturalisme omschrijft, doet hij dat op een zeer selectieve manier. Hij maakt er een karikatuur van. Anders klopt zijn plaatje niet. Moeilijk is dat niet.

Het voorbeeld van de controverse over de handdruk maakt dat duidelijk. De handdruk is een manier om iemand te begroeten, om iemand welkom te heten. Maar wat als je die persoon niet welkom wil heten? En wat als je weet dat die persoon misschien wel op een andere manier welkom wil geheten worden? Dan is de beste manier om die persoon buiten te sluiten, belachelijk te maken… de handdruk. Die handdruk is dus geen begroeting. Geen welkom. Hij dient voor iets anders. En zo is die ook gebruikt… om mensen de deur te wijzen.

Dat het multiculturalisme relativeert, om dus uiteindelijk vrijheid en gelijkheid als relatief te beschouwen, daar maakt Slembrouck het amalgaam dat hij nodig heeft om zijn vijfde kolonne te creëren.

En op deze wankele, karikaturale basis gaat de kruistocht dan verder.

“Het liberalisme is gebaseerd op de overtuiging dat mensen uit zichzelf (ongeacht hun geslacht) waardigheid bezitten.“ Dan ga ik nu maar even voorbij dat zulks in ieder geval niet klopt als hier economisch liberalisme bedoeld wordt. Dat economisch liberalisme heeft nooit veel achting opgebracht voor waardigheid of de kansen voor iedere mens om uit te maken waar het in het leven op staat.

Dat multiculturalisme de intrinsieke waardigheid van iedere mens niet zou vooropstellen, kan namelijk alleen volgehouden worden in de karikatuur die Slembrouck ervan blijft maken.

Natuurlijk moeten we het feit niet uit de weg gaan dat er zeker spanningen optreden. Maar ik betwist dat het spanningen zijn zoals Slembrouck ze omschrijft : “een strijdtoneel waar culturele groepsnormen botsen met verlichte uitgangspunten.” Ik vind de uitgangspunten van Slembrouck absoluut niet verlicht. Hij tooit zich met versierselen van de verlichting. Een verlichting die bepaalde uiterlijke keuzen verbiedt, uit naam van wat die keuzen volgens hem vertegenwoordigen. We hebben dat al eerder meegemaakt. Precies de jaren ’30 van de vorige eeuw waren het strijdtoneel waarin  gelijkaardige stereotyperingen opgeld maakten. Tot ze uitmondden in een massale haatcultuur en superioriteitsdenken. We weten precies tot welke gruwel zulk klimaat heeft geleid. Verlichting? Anti-verlichting is een correcter omschrijving.