Immers ,“ pro Van Thillo pleit volgens de ondervraagden dat hij niet zomaar een bedrijfsleider is die alleen aan de centen en de macht denkt. Hij volgt alles binnen zijn bedrijf op de voet en heeft een uitstekend inzicht in wat kranten, weekbladen en zenders moeten doen. En hij weet zich te omringen met de juiste mensen.”

Christian Van Thillo is een financiële controlefreak zoals hij destijds zelf verklaarde nadat hij geconfronteerd was geweest met het debacle dat zijn vader bij Het Laatste Nieuws had achtergelaten. En (veel) geld is macht. Dàt is de reden waarom hij alles binnen zijn bedrijf volgt. Hij is een financier die alles in het teken stelt van de maximalisatie van de winst en weinig of geen sociale verantwoordelijkheid opneemt.

Dat verklaart onder meer waarom hij sedert meer dan 10 jaar illegale seksadvertenties publiceert in Het Laatste Nieuws die hem reeds tientallen miljoenen euros hebben opgebracht en waarmee hij al die tijd wegens een te laks justitieapparaat en omwille van zijn grote macht wegkomt. (Intussen wordt de kleine man voor alles en nog wat lastiggevallen, gestraft en beboet!).

Van Thillo is een charmante maar doortrapte handelsreiziger die de grootste troep aan de man kan brengen, zoals Aron Grunberg hem raak typeerde in een Humocolumn. Van Thillo is niet eens een uitgever hoe hard hij ook zijn best doet om dat regelmatig van de daken te schreeuwen, of te laten verkondigen in zijn kranten bij monde van zijn vaste cheerleaders.

Hij neemt zijn maatschappelijke taak als uitgever niet op zoals dat uit zijn belangrijkste beleidsbeslissingen valt af te lezen: het negeren van de opdracht van de vierde macht die het algemeen belang dient; het afbouwen van de onderzoeksjournalistiek wegens te duur; het extreem tabloidiseren van zijn populaire titels waarbij alle deontologische grenzen worden overschreden en de privacy van mensen wordt afgeschaft omdat daarmee nog wat extra exemplaren kunnen worden verkocht; het snel afstoten van prachtige bladen omdat ze maar licht winstgevend zijn of een (verwaarloosbaar) verlies lijden (het plezier van het uitgeven is aan hem zeker niet besteed).

Zijn inzicht in kranten, weekbladen en zenders reikt niet verder dan wat hij heeft afgekeken van zijn grote voorbeeld Rupert Murdoch, de machtigste mediatycoon en politieke kingmaker ter wereld die ook alleen maar met geld en macht bezig is, en we zien dagelijks dankzij zijn Foxnews in de States tot welke haatmaatschappij dat leidt. Het is het minste van Murdochs zorgen.

Van Thillo is een controlefreak die niet eens zijn eigen schaduw vertrouwt en zich alleen laat omringen door, het mag gezegd, uitermate goed beloonde jaknikkers. De stalinistische zuiveringen bij De Morgenredactie maar ook aan de top van De Persgroepbedrijven spreken voor zich, al valt daar opvallend weinig over te lezen in de eigen “onafhankelijke” kranten en tijdschriften.

Ik ga me niet mengen in de concurrentiestrijd tussen Van Thillo en de vierde op de powerlijst, Wouter Vandenhaute. Maar het zal de aandachtige lezer niet zijn ontgaan dat de grote baas van Woestijnvis , ook alweer door een naamloze geinterviewde, wordt gekwalificeerd als “het prototype van iemand met schimmige macht”. (Mocht er ooit een lijst van de schimmigste machthebbers van Vlaanderen worden opgesteld dan durf ik er gif op innemen dat de eerste plaats door de schoonbroer van Christian Van Thillo, Christophe Convent, wordt ingepalmd.)

En ook opmerkelijk, aan het einde van het artikel de niet zo onschuldige slotzin als hij lijkt: ”een aan het productiehuis gelieerde opiniemaker weigerde deze week een opiniestuk over de Allerslimste mens ter wereld te schrijven omdat hij wist hoe gevoelig zoiets ligt bij Wouter.”

Waarmee eigenlijk gesuggereerd wordt dat de journalisten van Woestijnvis en in het verlengde daarvan die van Humo niet onafhankelijk zijn. (Vintage Van Thillo-spinnerij, weet ik uit eigen ervaringen. Van Thillo heeft mij ten tijde van onze samenwerking en ook daarna nog herhaaldelijk met leugens en zelfs valse verklaringen van dat soort feiten beschuldigd. Perception is reality, nietwaar.)

Ik kan daar zelf geen oordeel over vellen, zo goed ken ik de Humoredactie en Wouter niet, maar wat ik wel weet is dat de Van Thillo’s een erg schimmig succesverhaal hebben geschreven en er altijd wonderwel in zijn geslaagd concurrenten/tegenstanders verdacht te maken via hun kranten en tijdschriften met dubieuze praktijken waarop zij al vele jaren een patent hebben terwijl ze op meesterlijke wijze uit hun eigen kolommen en, wonderbaarlijk, ook die van hun concurrenten weten te blijven. Op de redacties van De Persgroep zijn zelfcensuur en zelfpromotie een tweede natuur geworden.

“De Van Thillo’s zijn als de dood om zelf negatief in de pers te komen maar zorgen er wel voor dat dat anderen overkomt die hen in de weg staan. Daar zijn ze heel secuur in”, vertelde mij recent nog een ex-topmedewerker van de familie. Als er nog een overlevende onderzoeksjournalist in dit land is, moet hij zich daar maar eens in vastbijten.

De megafonen van De Persgroep staan nu al klaar om mijn reactie af te doen als deze van een rancuneuze ex-partner, nog een perceptie die Van Thillo met regelmaat in zijn eigen krant De Morgen en in interviews over mij heeft gelanceerd. Feit is dat na een succesvolle samenwerking van meer dan 27 jaar ons partnership middels machtsmisbruik door Christian Van Thillo eenzijdig werd verbroken omdat ik geen jaknikker was – ik was in zijn ogen wel een “geniale” bladenmaker maar allicht niet de juiste mens – ik een andere visie had op de rol van de pers en uitgevers, op de invulling van populaire bladen en ik, nogaantoe, te veel geld verdiende. Uit de mond van een Van Thillo getuigt dat laatste van een ongelofelijk cynisme en een stuitend misprijzen voor wat ik voor ons partnership heb gerealiseerd .

Om mijn financiële rechten te claimen op de bladen die ik heb gecreëerd (o.a. Dag Allemaal, Goed Gevoel, Joepie, TV-Familie) werd ik derhalve gedwongen een slepende procedure, zowel geestelijk, fysiek én financieel, te beginnen die intussen tien jaar duurt. Twee sententies door een arbitrage van Cepina werden door de gewone rechtbanken in mijn voordeel vernietigd omdat duidelijk was dat er van alles niet klopte in de motivaties van het arbiterscollege, waarbij vooral ook opviel hoe het De Persgroep van Van Thillo op erg wankele en tegenstrijdige gronden financieel probeerde te ontzien.

Bovendien bleek nogal wat aan te merken op de zogeheten neutraliteit en onafhankelijkheid van het arbitrale rechtscollege. Wat eigenlijk niet zo verwonderlijk is. Christian Van Thillo die heel goed geplaatst is om met kennis van zaken daarover te praten, verklaarde in Elseviers Magazine van 22 maart 1997:

“Ach België, dit land is zo klein dat het schier onmogelijk is om hier een democratisch bestel uit te bouwen. Het ons-kent-onsgevoel staat een scheiding van de machten in de weg. Zeker Vlaanderen is een wespennest van irrationele machtsfactoren, van schaduwbewegingen.”

En ben ik nu een rancuneus mens omdat ik dat weiger te aanvaarden en opkom voor de financiële rechten die hij mij op onrechtmatige wijze probeert af te pakken, met name de royalty’s op de bladen die ik heb gecreëerd en die Christian Van Thillo en ikzelf contractueel waren overeengekomen ?

Ik zal vechten tot mijn laatste snik om de onrechtvaardigheid die hij mij heeft aangedaan, ongedaan te maken. En dat heeft niets met rancune vandoen, wel integendeel.

Guido Van Liefferinge is de stichter van een aantal Vlaamse tijdschriften, waaronder Joepie en Dag Allemaal, het meest gelezen Belgische blad.