Jamal Jaoudi
Opinie, Nieuws, België, Opinie, Dossier:vluchtelingen -

De littekens van migratie

Door de crisis die Europa nog steeds in haar greep heeft, geraakt het thema 'asiel en migratie' in de vergeteldheid. Nochtans zijn de asielzoekers één van de groepen die het hardst door die crisis worden getroffen. Een portret.

maandag 12 maart 2012 09:54
Spread the love

Jamal Jaoudi is twintig. De uitzichtloosheid en armoede bij hem thuis kon hij als kind niet langer verdragen. Op zijn elfde besloot hij zijn geluk elders te beproeven. Op een dag verstopte hij zich onder een vrachtwagen op weg naar het Westen. De eerste vijf jaren bracht hij door in de straten van Spanje, op zoek naar werk om te kunnen overleven.

Na vijf jaar Spanje besloot hij te vertrekken. De crisis in 2008 had het land hard getroffen, dus hij moest ergens anders zijn kans grijpen. Op zijn zestiende belandde Jamal in België. De hoop dat het beter zou gaan was groot. Maar die hoop bleek vals.

Op 8 maart 2012 greep hij na 55 dagen hongerstaking naar een naald, en naaide hij zijn mond dicht. Hij was moe, zijn woorden waren op, en dit was een laatste poging om aandacht te vragen voor de onmenselijke situatie waarin hij en vele andere zich bevinden.

Net voordat hij zijn mond dichtnaaide, schreef Jamal een brief waarin hij vroeg om een verblijfvergunning van één jaar en arbeidskaart C zodat hij legaal kan werken in ons land. Na bijna tien jaar leven op straat heeft hij er genoeg van. In zijn brief staat te lezen: “We willen niet meer leven in een doodlopend straatje. Ik wil niet leven als een dier. Er zijn hier 23 mensen die, na 55 dagen hongerstaking, nog steeds lijden. Dat is onrechtvaardig, en daarom naai ik mijn mond toe. We willen enkel het recht op een waardig leven en de erkenning dat wij mensen zijn.”

Na 55 dagen hongerstaking hebben ze nog niemand van de bevoegde instanties in ons land gezien of gehoord . Een aantal mensen, zoals de Brusselse priester Daniel Alliët en de huisarts Rita Vanobberghen, samen met een groep studenten van de VUB, zijn de enigen die de hongerstakers op een of andere manier proberen te steunen.

Waar blijven alle organisaties die zich inzetten voor de asielzoekers en de rechten van de mens? Waar blijven de professoren en de rector van de VUB? Waar blijft de verontwaardiging van de andere studenten, andere mensen die hierover op de hoogte zijn? En vooral: waar blijft Maggie De Block, de bevoegde staatssecretaris?

Die laatste liet na lang dralen via een kort berichtje weten ‘niet buiten de wet te zullen treden’.

Maar welke wetten bedoelt u precies, mevrouw De Block? U zal ongetwijfeld niet hebben over de internationale wetten of de Europese wetten, want die bent u aan het overtreden. De afgelopen maanden is België meermaals door Europa veroordeeld voor schending van de mensenrechten. Asielzoekers worden in ons land als uitschot behandeld.

Neen, mevrouw de staatssecretaris: u heeft niet over die wetten, maar eerder over al die nieuwe constructies die u samen met uw partij, en onder druk van extreemrechtse partijen zoals Vlaams Belang en N-VA, heeft opgesteld. Die wetten hebben maar één doel: de rechten van mensen met voeten treden. Die mensen uitsluiten. “Hoe meer mensen vertrekken, hoe beter.” Dit zijn uw woorden, mevrouw.

Met uw nieuwe Nota Asiel en Migratie heeft u laten zien dat u geen visie heeft over dit thema. Dat vind ik verontrustend, want, of u het nu wilt of niet, uw baan is letterlijk en figuurlijk van levensbelang voor duizenden mensen die in ons land verblijven, en voor sommigen die hier nog terecht zullen komen.

Om Asiel en Migratie enigszins in goede banen te leiden, is er iemand nodig die competent is, en kennis van zaken heeft. Vooral als we in overweging nemen dat de kern van het probleem is dat ons asielbeleid onmenselijk en onrechtvaardig is.

Pleiten voor een menselijk asielbeleid is niet hetzelfde als de hele wereld bij ons uitnodigen. Wie dat zegt, ridiculiseert het debat, en toont dat op dit moment één manier van denken domineert: die van hard optreden en asielzoekers uitsluiten. En daar bent u alvast in geslaagd: bijna 11.000 asielzoekers zijn de afgelopen twee jaar op straat beland.

Kortom: er is nood aan een menselijk en rechtvaardig asiel- en migratiebeleid voor alle mensen die vandaag op ons grondgebied verblijven. De overheid is bevoegd om die verantwoordelijkheid op te nemen en organisaties en andere instanties zorgen voor ondersteuning.

“Recht op een waardig leven en erkenning dat we mensen zijn,” dat is wat Jamal vraagt. Hij heeft er recht op. Hopelijk krijgt hij dat recht voor het te laat is. Als Jamals actie fataal afloopt, Mevrouw De Block, dan bent u, als staatssecretaris voor Asiel en Migratie, de hoofdverantwoordelijke. Zoals u nu al verantwoordelijk bent voor de littekens die hij voor de rest van zijn leven zal dragen.

Bleri Lleshi is politiek filosoof

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!