Toen ik gisteren
voor het eerst begon te lezen in het lijvige CIA Torture Report[1],
deed ik dat met een doel. Ik dacht dat ik er iets over wou schrijven. Enkele
passages later was ik alle motivatie verloren. Ik bedoel, laten we eerlijk
zijn… Wat schrijf je in godsnaam over zoiets?

Wat schrijf je
over een schier eindeloze stroom van onmenselijke wandaden? Wat schrijf je als
je leest hoe een “intelligence” agency
zich bedient van dergelijke technieken wanneer ze zelf toegeeft dat ze
onmogelijk kunnen leiden tot betrouwbare resultaten? Som je deze onvergeeflijke
misdaden gewoon op, vertrouwend op de shock die dit bij de lezer teweegbrengt?
Dat is wat de meeste berichtgeving lijkt te doen, maar ik kan me niet van de
indruk ontdoen dat dit te weinig is. Dat dit in geen geval opweegt tegen de
ervaring van het lezen van het document zelf.

Schrijf je dan
beter over de administratieve beslissingen die aan een dergelijk mensonterend beleid
vooraf gaan? Over de juridische adviezen die worden geformuleerd om deze daden
te herdefiniëren als “niet echt folteren”? Als Diet torture? Over hoe deze passages misschien nog
misselijkmakender zijn dan die over het fysieke leed zelf? Er valt iets voor te
zeggen. Foltering is dictatuur, administratief-juridisch onderbouwde foltering
is Nazi-Duitsland. Zoiets zou je kunnen schrijven. Maar wederom… Is dat genoeg?

En wat te denken
van de reactie van de huidige commander
in chief? De Nobelprijswinnaar? “Geen enkele natie is perfect”, zei de man, “maar
één van de sterktes die Amerika uitzonderlijk maken, is onze bereidheid om
openlijk de confrontatie aan te gaan met ons verleden.” Schrijf je daarover?
Over hoe wereldvreemd iemand wel niet moet zijn om te beweren dat het loutere
bestaan van dit document nog maar eens bewijst hoeveel geluk we eigenlijk wel
niet hebben met een land als de VS? Is het echt nog nodig om dit te schrijven?

Nee. Dus daarover wil ik niet schrijven. Daarover kan ik
niet schrijven. Ik wil schrijven over iets anders.

België – die kleine, betrouwbare partner waar voormalig
minister van defensie Pieter De Crem zo trots op was – heeft een officiële vraag
ontvangen van de VS om troepen te sturen naar Irak, om hen te ondersteunen in
de strijd tegen Islamic State. Daar wil ik over schrijven. Want daar moeten we
het echt wel eens over hebben. Daar moeten we ons oprecht eens enkele vragen
over stellen.

Vragen zoals: willen we dit doen? Echt? Willen we ons nog
verder laten meeslepen in een conflict dat reeds ononderbroken aan de gang is
sinds 2003? Een conflict waar we nooit of te nimmer aan zouden deelnemen? Afghanistan,
oké. Dat tot daaraan toe. Maar Irak? Nee. Daar hadden we niets te zoeken. Wel,
wat blijkt: we hebben de middelpuntzoekende kracht van de Amerikaanse agressie
onderschat. Nog steeds niets te zoeken, maar onze F-16’s zitten er lekker toch.
Irak, ok dan. Maar Syrië, dat niet. Nog niet.

Willen we ons lot echt blijven verbinden aan een land dat
de hele wereld brandend achterlaat? Dat terroristische organisaties denkt te
bestrijden, maar er ondertussen enkel nieuwe in het leven roept, onder andere
door de praktijken die dit gruwelijke rapport beschrijft? Een land dat volgens
recente rapporten 28(!) burgerslachtoffers maakt per succesvolle drone strike? Willen we echt een kleine,
betrouwbare partner blijven in de NAVO death
squad? En zo ja, waarom? Voor onze veiligheid?

Wel laat ik u iets vertellen: onze veiligheid is in
gevaar. Maar niet omwille van Islamic State, niet omwille van de
Syriëstrijders, Sharia4Belgium, Belkacem, noem maar op. Onze veiligheid is in
gevaar omdat we al jaren de bondgenoot zijn van een uitzonderlijk land, met
name het meest gehate militaire apparaat op aarde. En als er dan toch iets
zinvols is dat ik kan schrijven over het CIA
Torture Report, dan is het dit: die haat komt niet zomaar uit de lucht
gevallen. Als we ook maar enige realiteitszin bezitten, dan blijven we bij hen
uit de buurt. Die mensen zijn levensgevaarlijk.

[1] http://www.intelligence.senate.gov/study2014/sscistudy1.pdf