Het is een middeleeuwse toestand om families op basis van het gedrag van één familielid positief of negatief te evalueren.
Oprecht geuite spijt door de betrokkenen zelf is noodzakelijk voor hun rehabilitatieproces. Bij het nostalgische Sint-Maartensfonds vandaag, net zoals bij IS.

Ik vraag me af hoe het staat met het recht op gezinshereniging?
Onafhankelijk dus van een schuldbekentenis door de ouders die hun kind (tijdelijk?) afstaan.
Indien er een dergelijk recht bestaat, is de geëmigreerde moeder of vader vooral zelf verantwoordelijk voor de kansen op terugkeer van hun kind : Gaan ze de nostalgische toer op of tonen ze expliciet berouw over hun passage bij IS …

Als er een principe geldt dat vrijheid absoluut is tot men een andere ermee zou kunnen benadelen, dan mag voor mij elkeen de eigen overtuiging beleven zolang die maar niet geprojecteerd wordt op de samenleving. Daarmee is ook het principe gesteld dat geloofspunten persoonlijk zijn waarmee heel wat narigheid van de aardbol verdwijnt.

Als er een prioriteit is bij meer archaïsche godsdienstideeën (dit is een gradatie, geen principieel onderscheid) dan gaat dat binnen de grondwettelijke godsdienstvrijheid vooral over het individueel recht van afvalligheid.

Bijvoorbeeld: Je hoeft aan wie bewust een kruisje of een hoofddoek wil dragen niet te vragen naar het ‘waarom’, maar je mag je wel verzekeren dat die persoonlijke overtuiging ook inhoudt dat een zus of broer niet onder druk kan worden gezet.

Om het met verlicht despoot Frederik II van Pruisen te zeggen:
              “Jeder soll nach seiner Façon selig werden.”

De problematiek is wel een echt probleem als je hoort dat nogal wat van die geradicaliseerde volwassenen in ons land liever hun gevangenisstraf volledig uitzitten om zo een verplicht deradicaliseringstraject te ontlopen bij vervroegde voorwaardelijke vrijlating.

– Zijn onze gevangenissen uitgerust om de samenleving gerust te stellen?

– Is de samenleving voldoende sterk om dit probleem te erkennen zonder in een veralgemenend discours te vervallen? Wie dat wel doet versterkt ongewild of bewust het risico op radicalisering onder de jeugd van de geviseerde gemeenschappen.

Geïsoleerde fanatiekelingen van IS zijn sowieso geen cadeau.
Noch voor de westerse Islam, noch voor de conservatieve krachten in ons land.
In die laatste groep moet men vermijden dat het probleem intern niet zou onderkend worden, of dat ons populistisch rechts er met een onverdraagzaam identitair discours garen uit spint door een wij-zij dualiteit aan te wakkeren. Beide tendenzen duiden op een gebrek aan conservatieve visieontwikkeling.