De kinderen van de Schepper (Roman)
De commandant liep op de vrouwen toe. ‘Als Allah het ons toestaat, maken we van jullie allemaal moslims,’ zei hij. Hij stak zijn wijsvinger op en liet die dreigend heen en weer gaan.
‘Iedereen die geen moslim wil worden zullen we op de markt verkopen als slaaf, onze strijders die vechten in naam van Allah kunnen die slaven van ons kopen. Hij draaide zich om en keek nog eens naar de uitgekozen meisjes. Hij liep traag op hen af. ‘Voor iedereen die zich bekeert tot de islam, is deze gevangenschap afgelopen. Die trouwt met een van onze strijders en is in de hemel zijn echtgenote,’ verklaarde hij. De vrouwen hoorden hem met gebogen hoofd aan, radeloos. ‘Goed. Iedereen die zich bekeert tot de islam gaat daar staan,’ zei hij. Hij wees naar een hoek van de zaal. De vrouwen keken elkaar angstig aan. Ze gingen nog wat dichter bij elkaar staan. Ze waren verstijfd. ‘Ik heb het tegen jullie!’ baste de IS-commandant.
Asmin zette een stap naar voren zodat de anderen zich achter haar konden verschuilen. ‘Wij worden geen moslims. Wij zijn Jezidi en wij blijven Jezidi,’ zei ze. Ze had het in één adem gezegd. Ze probeerde haar stem niet te laten trillen. Nadenkend wreef de commandant over zijn baard. Plotseling haalde hij uit en gaf haar een harde klap in haar gezicht. Ze slaakte een schelle kreet en viel op de grond. Hij greep een ander meisje, handen als klauwen had hij, hij sleurde haar naar het midden van de zaal. Hij zette zijn wapen tegen haar hoofd en haalde de trekker over. Voordat het meisje goed en wel wist wat er gebeurde was ze neergezegen en lag ze als een lege zak voor zijn voeten. Hij bukte zich naar het levenloze, nog warme lichaam, greep het bij de haren. Met één haal van zijn mes scheidde hij haar hoofd van de romp. Haar ketting gleed van haar onthoofde hals, rolde over de grond en bleef ergens aan de kant liggen. Het bloed gutste uit haar aderen, er kwam geen einde aan. De vloer van de zaal veranderde in één groot meer. De man stond met het roerloze, dode hoofd van het meisje in zijn hand. Met een starre kille blik keek hij om zich heen.
De vrouwen slaakten als uit één mond een angstige kreet, sommigen bedekten hun gezicht, anderen zegen op de grond ineen. Weer anderen stonden te trillen. Niemand had de moed naar het afgehakte hoofd te kijken.
De man smeet het woedend naar de buitendeur. Het hoofd rolde over de grond en bleef uiteindelijk in de buurt van de deur liggen.
‘Als jullie je niet tot de islam bekeren, is dit wat jullie te wachten staat!’ Hij wees naar het hoofd dat hij van het lichaam had gehakt. ‘Is het nu duidelijk? Nou, is het duidelijk?’ tierde hij.
Vertaler; Hanneke van der Heijden
