Een tijdje geleden stond op de website van De Standaard dit bericht: “De puntentelling bij de verkiezing van Miss België 2014 is volledig correct en juist verlopen, zonder enige incidenten noch manipulaties’. Dat stelt gerechtsdeurwaarder Roger Smet naar aanleiding van de heisa die is ontstaan rond de Miss België-verkiezing van dit jaar.”
Deze bewering is niet noodzakelijk veel waard. Een deurwaarder kan zijn verantwoordelijkheden volkomen verwaarlozen en een tuchtonderzoek is quasi onmogelijk. Deurwaarders kunnen elkaar immers op hallucinante wijze beschermen, en doen dit ook, om te beletten dat een ernstig tuchtonderzoek naar hen wordt gevoerd. Zo staan ze boven en buiten de wet.
Door het feit dat bovendien alle onderzoeken tegen deurwaarders confidentieel behandeld worden, is het onmogelijk om een zicht te krijgen op de grootte van eventuele misbruiken. In de praktijk kun je met klachten tegen deurwaarders nergens terecht.
Volgens onderstaande link werden in 6 jaar 1738 klachten tegen deurwaarders ingediend; in maar 488 gevallen werd een onderzoek ten gronde gevoerd. Dit leidde tot 14 tuchtstraffen. Dus 14 op 1738, dat is minder dan 1%. De minister van justitie wijst erop dat het nieuwe statuut (van 2013, zie verder) een onafhankelijker onderzoek mogelijk maakt, maar dit is maar theorie.
http://www.vandaag.be/binnenland/143139_1738-klachten-tegen-gerechtsdeurwaarders-in-periode-20062012.html
Het nieuwe statuut van de deurwaarders dat in 2013 het licht zag, heeft aan het bovenstaande weinig veranderd, ondanks het feit dat het precies de bedoeling was om onafhankelijke tuchtonderzoeken mogelijk te maken, zoals in onderstaand persbericht aangekondigd.
http://justitie.belgium.be/nl/nieuws/persberichten/news_pers_2013-03-29.jsp
“Wie is Steve Buche?” Dit zou de titel van een boeiende roman kunnen zijn. Steve Buche is de persoon die aanvankelijk 12.500€ toegewezen kreeg, als winnaar van het Megabike Tourspel van Het Nieuwsblad in juli 2009. Steve Buche werd namelijk als winnaar geschrapt toen een aantal deelnemers direct na het publiceren van de uitslag onomstotelijk konden bewijzen dat Steve Buche via fraude niet alleen de eerste prijs, maar ook een aantal andere hoofdprijzen had behaald. Speurwerk van de deelnemers kon snel achterhalen dat Steve Buche niet de enige was: ook SVO uit Roeselare bleek hetzelfde mechanisme te hebben toegepast. En wat meer is: SVO bleek ditzelfde fraudemechanisme minstens in de 3 voorgaande spellen te hebben toegepast.
Aanvankelijk ontkende de Megabike-organisatie, bij monde van Sandra Nolis, de fraude. Ze werden echter door tientallen deelnemers bestookt met telefoons en e-mails. Uiteindelijk gaven ze toe en werd Steve Buche uit de uitslag geschrapt. De verontwaardiging bij de deelnemers bleef duren tot ook SVO uit de uitslag werd geschrapt, weliswaar enkel voor de Tour 2009 en niet voor de 3 voorgaande spellen.
Even een kanttekening ter informatie: het fraude-mechanisme kwam erop neer dat bepaalde renners in de ploegen van Steve Buche en SVO tijdens het spel vervangen werden door andere renners: steeds werden renners die het onverwacht slecht deden, vervangen door renners die het onverwacht goed deden. De verklaring achteraf van Megabike: de spelers belden tijdens de Tour naar de Megabike organisatie om te zeggen dat er een vergissing gebeurd was bij hun inschrijving; en ze vroegen om in hun ploeg meerdere renners te vervangen door andere renners. Megabike zag er geen graten in dat dit systematisch door de 2 zelfde spelers gebeurde, en dat steeds een slechte renner door een goede renner werd vervangen. Megabike liet dit (volgens hun eigen verklaring) toe omdat de spelers in kwestie op hun papieren inschrijvingsformulieren schrappingen en correcties hadden aangebracht, waardoor hun ploeg onduidelijk was, of omdat de inschrijvingsformulieren slecht leesbaar waren. Megabike was (nog steeds volgens hun eigen verklaring) “naïef” geweest.
Megabike, bij monde van Sandra Nolis, kon echter geen verklaring geven waarom ook de ploegen van Steve Buche en SVO die via internet waren ingeschreven, ook gewijzigd waren. Het is niemand duidelijk hoe je via internet schrappingen en correcties kunt aanbrengen, of onleesbaar kunt schrijven.
Dit zou allemaal redelijk studentikoos en grappig kunnen overkomen, ware het niet dat Megabike per jaar ongeveer 1 miljoen € aan inschrijvingsgeld ontving van de deelnemers, en dat de eerste prijs per spel (en er waren meerdere spellen per jaar) 12.500€ of 25.000€ bedroeg, en er daarnaast ook nog auto’s, tientallen reizen en honderden andere prijzen te winnen waren. Het woord “studentikoos” is trouwens bewust gekozen: ditzelfde mechanisme werd enkele jaren voor 2009 door interne medewerkers (job-studenten) van Megabike ook gebruikt om hun eigen ploegen beter te maken. Dit is toen ook aan het licht gekomen.
Waarom trouwens die “Wie is Steve Buche?” in het begin van deze “roman”? Steve Buche was namelijk onvindbaar. Zelfs voor de organisatie van Megabike. Ondanks het feit dat die persoon zowel schriftelijk als via internet aan het spel had deelgenomen en dus ook betaald had en contactgegevens gegeven had, en (volgens de verklaringen van Megabike) meerdere keren getelefoneerd heeft om “correcties” door te voeren, kon Megabike hem niet bereiken om uitleg te vragen naar zijn manier van handelen. Later zou Megabike toch Steve Buche gevonden hebben, volgens de verklaringen van Megabike. Maar waar zou die persoon dan wel wonen? Niemand weet het. Tussen haakjes: SVO uit Roeselare is wel teruggevonden, o.a. via de zoekertjes op het internet die hij gepubliceerd had om al zijn prijzen van de Megabike-spelletjes te verkopen J
Om terug te keren naar de “roman”: Megabike kon uiteindelijk niet meer aan de druk van de deelnemers weerstaan, veranderde de uitslag van Megabike Tour 2009 en beloofde dat het niet meer zou gebeuren.
Vanwaar dan de link met de deurwaarders?
De spellen van Megabike staan al sinds jaar en dag onder het toezicht van dezelfde deurwaarder. Die deurwaarder heeft nooit iets in de gaten gehad. En wat meer is: na het debacle van de Tour 2009 is de Megabike organisatie blijven knoeien met tegenstrijdige reglementen, deelnemers die geschrapt of weer toegevoegd werden, reglementen die tijdens het spel gewijzigd werden enzovoort. En dit ondanks hun publieke belofte dat ze de organisatie van de spellen zouden verbeteren.
Uiteindelijk werd een tuchtonderzoek tegen de deurwaarder aangevraagd omdat zijn toezicht zwaar te wensen overliet, en dit gedurende meerdere jaren. Dergelijk tuchtonderzoek werd uitgevoerd door de Syndicus van de Arrondissementskamer van Deurwaarders van Antwerpen. Met andere woorden: een dichte collega. Dit eerste tuchtonderzoek leverde niets op. Het eerste tuchtonderzoek werd afgesloten omdat Megabike en de deurwaarder verklaarden dat er nooit iets aan de hand geweest was. De fraude had nooit plaatsgevonden, er waren nooit echte fouten gemaakt.
Daarop werd een nieuw tuchtonderzoek gevraagd, deze keer ook naar de Syndicus, wegens het niet correct uitvoeren van het eerste tuchtonderzoek.
Dit tweede tuchtonderzoek werd uitgevoerd door de secretaris van de Arrondissementskamer van Deurwaarders van Antwerpen, dus ook een dichte collega van de deurwaarder die toezicht houdt op Megabike, en nog meer van de Syndicus die dus ook onderwerp was van het tweede tuchtonderzoek.
Resultaat van het tweede tuchtonderzoek: er is nooit iets aan de hand geweest. Er zijn nooit fouten geweest, er is nooit fraude geweest. Er kan altijd wel eens een klein foutje gebeuren. En als er als eens kleine foutjes zijn gebeurd bij Megabike, zijn ze steeds rechtgezet geweest. Einde tuchtonderzoek.
Nu, en dit is de kers op de taart, de “ongenaakbaarheid” van de deurwaarders. In de loop van 2013 heeft de minister van Justitie een nieuw, modern, statuut van de gerechtsdeurwaarders bekendgemaakt, zie hiervoor de persmededeling bovenaan dit bericht. Dit nieuwe statuut was immers nodig omdat het niet normaal meer was dat tuchtonderzoeken naar gerechtsdeurwaarders uitgevoerd worden door collega’s. Welnu, en dit is dan de kers op de taart: het zijn nog altijd de collega’s deurwaarders die erover beslissen om een onafhankelijk tuchtonderzoek te laten uitvoeren. Het resultaat van het tweede tuchtonderzoek heeft uitgewezen dat er niets aan de hand is, en dus kan de klacht niet het onderwerp zijn van een onafhankelijk tuchtonderzoek. Ik weet niet of u nog kunt volgen, maar dit is zeker niet wat de minister voor ogen had. Maar ik denk niet dat het haar fout is.
Misschien maakt u de overweging dat dit nogal overroepen is: per slot van rekening is Megabike een “spel”, ook al heeft Het Nieuwsblad er naar schatting 25 à 30 miljoen € aan verdiend. Misschien kan deze overweging u over de streep trekken: deurwaarders zetten ook mensen uit hun huis, en slaan inboedels aan. Dit zal meestal wel op correcte (vanuit juridisch standpunt) wijze gebeuren. Maar als dit ooit op een niet-correcte wijze gebeurt, dan kunnen de betrokkenen nergens terecht. Die betrokkenen staan al financieel en maatschappelijk en juridisch zwak, en ze kunnen al nergens terecht. Als ze al weten dat ze een tuchtonderzoek kunnen vragen, dan haalt dit niets uit …
Nawoord 1
Net na het afsluiten van het tweede tuchtonderzoek werden alle spellen van Megabike plots stopgezet, enkele dagen voor de start van het spel Megabike Voorjaarsklassiekers 2014, dat nochtans door Sandra Nolis in de krant en op de website was aangekondigd met heel veel publiciteit. De directie vond blijkbaar dat het genoeg geweest was.
En op datzelfde moment verdwenen alle websites van alle spellen van Megabike uit het verleden.
Nawoord 2
Als dit echt een roman was, zouden we kunnen opmerken dat enkele maanden later officieel bevestigd werd dat Mediahuis, de uitgever van Het Nieuwsblad (door de deurwaarders van alle schuld vrijgepleit), het Nederlandse NRC Media, uitgever van NRC Handelsblad, nrc.next en nrc.nl, overneemt voor een bedrag dat naar schatting 3 à 4 keer het bedrag is dat Het Nieuwsblad aan Megabike heeft verdiend.
Sandra Nolis werd beloond met een verdiende promotie binnen het fusie-bedrijf.
