In deze barre tijden krijgt energie de aandacht die ze verdient.  Hoe verwarmen mensen zich in de koude wanneer ze de torenhoge energiefactuur niet kunnen betalen?  Diverse televisieprogrammas’s brengen het probleem onder de aandacht.  In het beste geval viert de solidariteit met vooral daklozen hoogtij.  Als gewetensusser of is men zich bewust van een aantal onrechtvaardigheden op het terrein?  Persoonlijk zeer verhelderend vond ik de reportage van Koppen op donderdag 2.2.  De reportage belichtte de samenaankoop, georganiseerd door de provincie Antwerpen als mogelijk antwoord op de stijgende energiefactuur.  Boodschap van de provinciegouverneur: Je bent niet getrouwd met je energieleverancier.  Vergelijk en verander.
Gonda heeft hier alvast niet al teveel boodschap aan.  Ze werd opgevoerd als getuigenis en die kwam voor wie horen en kijken wil beslist aan.  Gonda, sociaal huurster, alleenstaande met 1 kind ten laste, deeltijds tewerkgesteld met een aanvullende werkloosheidsuitkering, goed voor een dikke 1000€ per maand.  Gonda is aangewezen op de budgetmeter om zich van aardgas te voorzien.  Dit kost haar per maand een dikke 300€.  Per maand komt ze dan ook enkele dagen budget tekort om haar sociaal appartement te verwarmen.  Op die dagen is ze aangewezen op dekens om zichzelf en haar vijfjarig kind warm te houden.  In schril contrast een andere getuigenis van iemand uit Berchem.  Daar was de samenaankoopactie van de provincie wel een succes.  Deze keer geen inkomensvergelijking maar een energiefactuurvergelijking.  De man betaalde 95€ per maand om zijn appartement te verwarmen.  Zou dit verschil echt te wijten zijn aan een roekeloos verbruik van Gonda of is er hier meer aan de hand?