In de schaduw van de titanenstrijd tussen Sarkozy en Hollande, werden op zondag 6 mei ook in Griekenland verkiezingen gehouden. Meer dan dertig politieke partijen namen er deel aan de parlementsverkiezingen. Een splinterbom van onvrede strooide haar scherpe fragmenten uit over het Griekse politieke landschap. Het misnoegen bij de Griekse burger ten aanzien van het socialistische PASOK en de conservatieven die er sedert 1974 de regerende partijen zijn, is een gewillige prooi voor de uitgezaaide projectielen. De politieke partijen die deze splinterbom haar explosieve kracht geven, vormen een as tussen extreem rechts en extreem links. Met een verontrustende performantie haken deze politieke splinters in het vlees van steeds meer Griekse burgers.

Deze blijken de stekende pijn ervan schijnbaar niet te voelen. Het overkomt hen als een mindere pijn dan de vernedering wegens het economische wanbeheer en ontneemt hen de druk die ze al geruime tijd voelen. Liever de doorn van corruptie, economische onzekerheid en verstikkende bezuinigingsmaatregelen uit hun oog en een doorn van radicale zekerheid in hun vlees, dan omgekeerd. Probleem daarbij is echter dat het nooit gemakkelijk is om te zien met zo’n doorn in het oog. Het gezichtsveld wordt er ongetwijfeld door vertroebeld, waardoor de keuze voor de doorn in het vlees naderhand toch wel de verkeerde kan blijken te zijn. De doorn die initieel zekerheid en radicale totaliteit beloofde, zal echter ook na verloop van tijd beginnen te etteren.

Wanneer de pijnbuilen het overnemen, zal men verlangen naar een nieuwe doorn. Als angst de pijngrens verlaagt, rest de vraag welke angst het overneemt en voor welke pijn men kiezen zal: de angst voor de aanhoudende pijn?, de angst voor het onbestemde die met de nieuwe doorn aangekondigd wordt?, of de angst voor de onvermijdbare onzekerheid die enkel door radicale en dus illusoire analyses omzeild kan worden?

In ieder geval schijnt de groeiende populariteit van zowel radicaal linkse als radicaal rechtse politieke partijen een symptoom te zijn van een ondraagbare onzekerheid. De onvoorspelbaarheid van de economische grilligheid die de laatste jaren de Griekse poleis overspoelde, vindt haar antoniem in de gefnuikte eenheid en de beknottende zekerheid die de opkomende radicale partijen vinden in de vermeende zuiverheid van hun wortels.

Wanneer blijkt dat het extreem rechtse en radicaal fascistische Chrysi Avyi (Gouden Dageraad) dat met trots het overkoepelend etiket ‘nazistisch’ draagt, samen met nog twee andere partijen van gelijkaardig allooi zo’n 20 procent van de stemmen kan halen, dan klinkt de roep naar steriliteit toch erg luid. Gouden Dageraad pleit voor gebruik van geweld, het legt de schuld voor de Griekse problemen bij de immigranten, het ijvert voor een gezondheidszorg exclusief voor Grieken, ze dwepen met een ‘Griekenland voor de Grieken’ en wimpelen met vlaggen waarop een variant van de swastika prijkt.

De onzekerheid die de facto als enige zekerheid ons leven regeert, wordt door dergelijke partijen ontmantelt en vervangen door de zekerheid van bloed en bodem. Zo installeren ze de uiterste zekerheid in een grotesk staatsapparaat dat op haar beurt enkel kan gedijen op de onzekerheid van de wil tot macht. Dat de macht absoluut zal zijn of niet zijn, is de enige zekerheid. Op welke lichamen dat tot uiting zal komen, welke vormen dat zal aannemen en of de gezamenlijke vijand van morgen ook dezelfde zal zijn als die van vandaag, is dan weer de vruchtbare bodem waarop onzekerheid zich in de geesten van de mensen kan nestelen. Het is zekerheid prediken met als ultiem doel de burger middels absolute onzekerheid te knechten. Wanneer dat bewustzijn begint te dagen, dan begint ook de doorn in het vlees te etteren. Wanneer die doorn begint te etteren, dan dreigt de dorst naar zekerheid groter te worden en met die dorst tegelijk de vatbaarheid voor nieuwe illusoire zekerheden.

Als cartesianen vinden we onze enige zekerheid echter in de twijfel en dus in ons denken. Wanneer vanuit het ultieme moment van alomvattende twijfel gekozen wordt tegen de twijfel, wordt het denken geëlimineerd. Wanneer we het denken uitschakelen en het vervangen door het absolute weten, dan stellen we ons als mensenzonen op de plaats van de volkomen en alwetende god.

Zij die zich op de positie van de absolute god weten, schrijven en dicteren de wet die zal leiden tot het eindrijk van de mens waar zekerheid regeert. Dat eindrijk van de mens zal samenvallen met dat van god, en de universele geschiedenis als rechtbank van de wereld zal zo beslissen over goed en kwaad. [1]

Het particuliere belandt zo in het vuilnisvat van de geschiedenis. De onzuiveren zal men offeren in het licht van een glorende zon aan de horizon van de toekomst. Echter, de bloedstroom waarvan tirannen denken dat ze hen dichter bij de verlossende zekerheid zal brengen, overspoelt daarentegen elke menselijkheid, verdrinkt elk bewustzijn en installeert niet meer dan de barbarij. Laat ons beseffen dat orakelpolitiek ons geen zekerheid brengt, laat ons Primo Levi’s woorden niet vergeten: “Het is gebeurd en kan dus weer gebeuren. Dat is de kern van wat wij te zeggen hebben”.

[1] CAMUS, A., De mens in opstand, Amsterdam, Olympus, 2009 (vierde druk)