In Bombay kan je de armoede ruiken, letterlijk. Ze schijten en wassen zich recht in de open riool. Midden deze wansmakelijke toestanden steekt een building letterlijk de ogen uit. 27 verdiepingen met bovenop een olympisch zwembad. Wie zijn die stinkende nietsnutten daar beneden mijn koninkrijk?
Het mag verschieten, en wie over schijten schrijft heeft niet altijd de beste bedoelingen. Laat mij duidelijk zijn, ik heb niet de beste bedoelingen.
Vandaag scheet ik mijzelf bv. een raap! Het gevolg van ‘de kracht van verandering’. Laat het mij even verduidelijken.

Een alleenstaande moeder, moeder van 3 kinderen, ex-echtgenote van een vierde kind. Op jonge leeftijd geconfronteerd met een rug aandoening en niet meer in staat het labeur in de supermarkt verder te zetten. Na een korte relatie die haar toestond in een winkel het minder zware werk te verrichten ging ook deze relatie onderdoor. Het bleek dat ze met deze idioot alleen maar een vijfde kind had gebaard. Mensen vallen altijd op dezelfde types… zegt men. Oei.

Van de regen in de drop neemt ze opnieuw een job aan in de kuissector, half-time, hard labeur, niet voor haar geschikt maar bon, VDAB wil ook wel wat en het is moeilijk uit te leggen aan een administratieve  en in blakende gezondheid verkerende Bambi achter de VDAB desk dat het leven soms heel snel kan tegenzitten. Daar heeft die jonge deerne geen boodschap aan zolang ze zelf niet in het bos verdwaald raakt.
Uiteindelijk beland de alleenstaande moeder op ‘de ziekenkas’, je weet wel, dat loket waar profiteurs komen zeggen dat het pijn doet, dat het even niet meer lukt om vervolgens in café De Kroon met onze sociale zekerheid de massa te gaan animeren met hun rijkelijk gevulde beurs en dat om niets, helemaal niets te doen. Er zijn nu eenmaal van die mensen die hun zaakjes snel geregeld krijgen. U mag het zeggen hoor, profiteurs van het systeem, dat zijn ze.

Bescheet ik mijzelf dus wel een raap zoals ik hierboven al zei toen ik vernam dat deze moeder een waardebon van de ziekteverzekering had gekregen voor een bedrag van maar liefst 550 EUR., meer nog, dat ze dit bedrag gedurende zes hemelse maanden maandelijks zou ontvangen! Tel daar nog eens het kindergeld bij en het onderhoudsgeld dat het vierde kind voor zijn zelfgemaakte broertjes wel verschuldigd is maar nooit of in het beste geval rijkelijk te laat betaalt! Weelde is dat, weelde!

“De Godbescheten kracht van verandering! Zo heet dat”.

De huishuur van 670 EUR, je hebt wat plaats nodig met 3 kinderen, met een bijpassing van het OCMW gereduceerd tot 550 EUR kan dus volledig betaald worden. Dat allemaal dankzij de kracht van verandering.
In Bombay is het gemakkelijk, veel meer heb je daar niet nodig maar probeer hier maar eens in de riool te schijten om wat centen te sparen! De gasboetes vliegen je binnen de kortste keren om de oren. En geloof me, voor overmatige gasophopingen zal de ziekenkas u geen cent meer betalen. Laat staan dat de controlerende geneesheer u een dagje thuis zal zetten!

Het was me al duidelijk, toen Monica De Coninck het socialisme met een kleine s inruilde voor de neoliberale versie waarbij de samenwonende werkloze na enkele maanden nog een sobere 480 EUR werkloosheidsuitkering zou ontvangen. Met deze maatregel, zo zei ze, zou de werkloze sneller weer gelukkig worden. Hij zou sneller weer naar werk gaan zoeken en zou dat in haar logica ook vinden en kijk, zo gemakkelijk is het soms als je maar de juiste politica aan het roer zet. En dat zelfs zonder dat je er een in hart en nieren gedreven neoliberaal bij betrekt. We zijn nu enkele jaren verder en kijk, je kan er niet naast kijken, het land loopt vol met gelukkige samenwonende ex-werklozen. Als je dat niet wil zien!

Vandaag gaan we een stapje verder. Wie vandaag ziek wordt als half-timer krijgt nog een sobere 550 EUR. Ik probeer mij te verplaatsen in de verdwaalde geest van Monica en probeer mij voor te stellen dat de zieke hierdoor sneller zal genezen en dus sneller weer gelukkig zal worden en sneller weer een nieuwe rug zal krijgen.

Kokhalzen moet ik intussen. In de V.S. worden weer maar eens 14 mensen gedood met als resultaat dat de bevolking in ijltempo naar de wapensmid loopt om meer wapens in te slaan, je weet maar nooit dat er eens een Afrikaanse medemens aan de deur aanbelt om lotjes te verkopen. Je zou maar eens van Lotje getikt kunnen worden!

En in België, Oh dierbaar België wordt de levenslust van velen door deze “kracht van verandering” gekraakt voor het leven. Geen euthanasie voor wie “ondraaglijk psychisch lijdt”, kom nou, zegt politierechter Mireille Schreurs vrouw van ex-Fortis aandeelhouder Karel De Gucht terwijl ze reageert op de nul-tollerantie inzake alcoholgebruik voor autobestuurders. Gun hen een glas, of twee zelfs, zegt ze. Ze wil niet leven in een wereld waar niets meer mag. Ach Mevrouw, gun deze euthanasie verzoekers dat laatste beetje respect dat ze verdienen en geef hen een fles, twee zelfs, als het maar helpt om ze zo snel mogelijk van tussen dit wansmakelijk gebroed dat onze wereld verziekt vandaan te halen. Wie wil er nog leven in een wereld waar niets meer kan? Uw klasse niet te nauw genomen.

Tot slot nog even dit. Bart De Wever, ooit zichzelf masturberend in slaap gerukt bij de gedachte aan Augustus was er gisteren als de Calimeros bij om even zijn gedacht te zeggen over de verkiezingsuitslag bij onze zuiderburen, de Fransen. Dicht die grenzen zij hij. We kunnen geduldig en menselijk zijn maar op een bepaald moment moet het stoppen. Mijn kantoorvrienden en N-VA adepten moesten daar vandaag niet eens over nadenken, de veer van verandering in hun nek knikte spontaan van boven naar onder. De Fransen beseffen stilaan dat het tijd is geworden om aan iedereen duidelijk te maken dat wie hier in Europa wil leven onze waarden zal moeten delen. Nu nog even die waarden vastleggen en klaar is kees.

Wat de ziekte-uitkering betreft, Dr. Maggiestein heeft ondertussen weeral een magisch K.B. klaar. Ze wil 199 miljoen euro besparen door financiële sancties voor langdurig zieken. “Iedereen moet zijn steentje bijdragen” zegt de minister van Sociale Zaken en Ongezondheid. In tussentijd probeert een vrouw van 30 na te denken hoe ze de volgende 6 maand zal rondkomen en waar ze dat steentje nog moet vinden.

Wie zijn die stinkende nietsnutten daar boven in het Koninkrijk? En kan het iemand nog een zak schelen, alvorens hij zelf slachtoffer wordt?

Mijn geduld raakt op!