Het voorbije weekend werd helemaal uit het niets het bericht gedropt dat de staatsveiligheid, de federale politie en de militaire inlichtingendienst niet begrijpen dat De Koepel geviseerd wordt, en dat ze niets anders dan lof over hebben voor deze moskee (Gazet Van Antwerpen, 13/7/2013).

Er zou wel nog één enkele verdachtmaking open staan, nadat twee andere van tafel werden geveegd. Vanuit De Andere Mening hebben we vele vraagtekens geplaatst bij deze juridische werkwijze, zeker wat de taakverdeling naar de Moslimexecutieve betreft (McCarthyisme: het uiten van beschuldigingen zonder enige vorm van bewijs)

Om duidelijheid te scheppen, leggen we de focus op de gepolitiseerde dimensie – door toedoen van politici en verschillende media – van het hele schouwspel rond deze verdachtmakingen, om ze dan door te trekken naar gelijkaardige dossiers waarin de moslimgemeenschappen betrokken zijn.

Polarisatie als campagnemiddel

Een paar weken terug maakte Minister Geert Bourgeois (N-VA) zich inderdaad nog sterk dat hij op basis van zéér verontrustende rapporten van de Staatsveiligheid, die om een of andere reden vroegtijdig zijn uitgelekt, genoeg elementen had om de procedure te starten die het mogelijk maakt de erkenning van Moskee De Koepel in te trekken.

De gedrevenheid die Geert Bourgeois aan de dag legde om De Koepel aan de schandpaal te nagelen is ondertussen als sneeuw voor de zon verdwenen, en hij denkt er in de verste verte niet aan om een gelijkaardige gedrevenheid tentoon te stellen om de positieve elementen – kenbaar gemaakt door bovenvermelde instanties – rond De Koepel te onderstrepen.

Je hoeft geen politieke analist te zijn om de politieke strategie hierachter te doorzien. Wie anders dan minister Geert Bourgeois en de N-VA kunnen hier garen bij spinnen? Deze partij heeft de laatste weken immers al laten zien hoe ze aan de hand van georchestreerde polarisaties haar marktaandeel tracht te versterken.

Zolang ze een groeipotentieel zien in polarisatie, zal dat de campagnemethode in de aanloop naar de verkiezingen van 2014 blijven.

Deze werkwijze staat tevens in schril contrast met de campagnes van 2010 (federale verkiezingen) en 2012 (gemeenteraadsverkiezingen) waarin de N-VA klinkende overwinningen kon boeken zonder ook maar één keer de moslimgemeenschap te viseren!

Vermeend jasje

Ook verschillende media hebben een bedenkelijke rol gespeeld in de dossiers rond De Koepel en De Blokkendoos. Alle berichtgevingen rond de verdachtmakingen aan het adres van De Koepel staan dan ook in schril contrast met de berichtgevingen rond de allereerste beschuldigingen aan het adres van De Blokkendoos. Daar waar in het geval van De Koepel de beschuldigingen als waarheid op de publieke opinie werden losgelaten, en zelfs aan de zus van Brian de Mulder werd een platform geboden om verder in te hakken op De Koepel(Nieuwsblad 26/6),, gingen verschillende media in het geval van De Blokkendoos volledig de andere kant op.

Alles werd – nog voor er enig onderzoek in gang gezet werd! – in een ‘’vermeend jasje’’ gestoken en de focus werd gelegd op een aantal heethoofden die de verontruste ouders een absurditeitsgehalte hebben meegegeven waar politici en de publieke opinie zijn in meegestapt.

Gazet van Antwerpen heeft moedwillig het pad van een wij-zij-verhaal ingeslagen en bleef de focus, met behulp van een aantal allochtone stemmen, op polarisatie leggen. Klaarblijkelijk leek niemand eraan te denken dat de verontruste ouders ook het slachtoffer van valse beschuldigingen, met hun kinderen als lijdend voorwerp, kunnen zijn?

In de perceptie werden deze ouders geviseerd vanwege hun veruitwendigde verontwaardiging rond de behandeling van hun angsten, temeer omdat deze gepaard ging met een wegwuivend gebaar vanwege de politici en verschillende media.

De Standaard(19/6) is er zelfs in geslaagd om, daags na de eerste beschuldigingen, een hele reportage te wijden aan de cultuurverschillen in de seksuele opvoeding van kleuters, én deze aan te wijzen als de hoofdoorzaak van de beschuldigingen.

Deze ouders moeten te allen tijde losgekoppeld worden van de actoren die mogelijkerwijs de valse beschuldigingen hebben geuit, een andere houding jegens hen zou getuigen van kwade wil.

Met deze laatste opmerking richten we ons uitdrukkelijk tot burgemeester Bart De Wever (N-VA) die een heksenjacht op deze verontruste ouders wil ontketenen, ondanks zijn eigen vaststelling – gebaseerd op alweer een vroegtijdige lek vanuit justitie – dat het om massahysterie zou gaan!

Ondertussen heeft het onderzoek naar het kindermisbruik een andere wending genomen omdat volgens een advocaat van enkele slachtoffers, Abderrahim Lahlali, weleens sprake kan zijn van partijdigheid. Door dezelfde advocaat wordt ook Bart De Wever op de korrel genomen in verband met de scheiding der machten en het geheim van het gerechtelijk onderzoek.

Ayfer Erkul van De Morgen (20/7) heeft het voorbije weekend gelijkaardige beschuldigingen rond het geheim van het onderzoek geuit… maar uitsluitend t.o.v. een wazig figuur op het internet.

Waarschijnlijk weet ze niet eens dat een Burgemeester geen onderdeel van de rechterlijke macht is?

Dit is op z’n minst verdacht en getuigend van de dubieuze rol die verschillende media, sinds het uitbreken van de beschuldigingen in De Blokkendoos, hebben gespeeld.

Het is niet de taak van de media, de zogenaamde vierde macht, om de apologetische toer op te gaan en van de publieke opinie op voorhand een wenselijke houding af te dwingen.

Media behoren het publiek op objectieve wijze te informeren, en daar zijn ze met z’n allen (beeld en gedrukt) op indrukwekkende wijze in gefaald.

Natuurlijk bereikte deze massahysterie de gekende omvang omdat het schijnbaar om het misbruik van jonge kinderen ging, maar deze verontwaardiging valt in niets te onderscheiden van de verontwaardiging rond de gang van zaken bij Moskee De Koepel.

Principieel moet het vermoeden van onschuld als een paal boven water blijven staan, maar het respect voor de rechtsstaat moet dan ook van beide kanten komen.  Dat het wantrouwen in de rechtstaat, in hoofde van de minderheden, vooral gevoed wordt door de wijze waarop politici, justitie en media met dezelfde minderheden omgaan… staat ook als een paal boven water!

Massahystrie in alle vormen en kleuren

Laat ons maar verder gaan op de massahysterie, want het komt voor in alle vormen, kleuren en geuren:

Een aantal maanden geleden had Stichting Al-Ikhlaas voor Opvoeding en Educatie de plannen aangevat om een nieuw centrum te openen in Hofstade-Zemst, maar zag haar plannen voor een ontmoetingscentrum met een gebedsruimte vertraagd door toedoen van de gemeente Zemst. De gemeente was plots ook geïnteresseerd in hun pand en riep een speciale gemeenteraad bijeen om, nog vóór de verlofperiode, gebruik te maken van haar voorkooprecht en het pand bij voorrang te verwerven. Gejuich alom, zelfs tot in de Mechelse gemeenteraad waar het Vlaams Belang deze beslissing een moedige beslissing noemde.

Zemst is geplooid voor een petitie (200 handtekeningen!) van een groepje bekrompen geesten die het over overlast, extremisme en andere beschuldigingen hadden… dit ging dus over een stichting die reeds een positief conto kon voorleggen in Mechelen en nog moest beginnen aan de eerstesteenlegging in Hofstade-Zemst.

De gemeente maakt doodleuk misbruik van haar voorkooprecht om hun plannen te dwarsbomen, en dit ondanks een bereidwillige burgemeester Coopman (CD&V) die in de voorbereidingsfase alle lichten op groen had gezet.

Niet alleen volgde het stadsbestuur – volledig in strijd met haar eerdere houding – de argumentatie van de petitieondertekenaars, ze vond het zelfs opportuun om belastingsgeld aan te wenden om een voorkooprecht uit te oefenen en gevolg te geven aan de misnoegdheid van een aantal buurtbewoners!

Dit gaat dus om een massahysterie die zelfs geïnstitutionaliseerd wordt door het college van Zemst, waarin N-VA meer dan ooit vertegenwoordigd is om te zorgen voor de kracht van verandering.

Het college heeft zich, als vertegenwoordiger van alle Zemstenaren, achter een islamofobe groepje geschaard, en zo voor de zoveelste keer een polarisatie tegen de lokale moslimgemeenschap tot stand gebracht.

Ondanks deze massahysterie houdt Al-Ikhlaas het hoofd koel en neemt ze juridische stappen om desnoods te eindigen bij de Raad van State, kwestie van de rechtsstaat te laten zegevieren in plaats van een stelletje politieke opportunisten die uitsluitend kunnen zegevieren in de schaduw van polarisatie.

De massahysterie van het Zemstse college was zelfs zó erg dat ze op een ondeugdelijke wijze hun voorkooprecht hadden doorgedrukt en het volledige gebouw in het visier hadden genomen, terwijl uitsluitend een aantal aanpalende garages in aanmerking kwamen.

Al deze opgesomde evoluties zijn een teken aan de wand en geven aan dat we met een ander soort N-VA te maken gaan hebben in de aanloop naar de moeder aller verkiezingen.

Een N-VA dat in snelheid is genomen door de staatshervorming van de vier politieke families aan weerszijde van de taalgrens.

Een N-VA dat van het communautaire, en de invulling van het confederalisme, haar kernboodschap heeft gemaakt, terwijl ze in 2014 nog moet beginnen aan de eerste partijcongressen.

Een N-VA dat het onder deze omstandigheden aan haar nieuwe electoraat niet uitgelegd gaat krijgen om nogmaals een uitputtingsslag met de franstaligen aan te gaan, terwijl ze zelfs in Vlaanderen meer en meer geïsoleerd geraakt.

Een N-VA dat geconfronteerd wordt met al deze vaststellingen gaat het inderdaad over een andere boeg beginnen gooien.

“Als je de kiezer niet meer kan bekoren met de doelstellingen van de partij, dan jaag je ze maar voldoende angst voor de ander aan… dat schijnt ook te werken”.

Abdelhay Ben Abdellah – Chef Politiek
Vincent Buyssens – Hoofdredacteur
Hakim Naasi – Huiscolumnist

© 2013 – De Andere Mening