EEN TERUGBLIK OP DE INTERVENTIE IN LIBIË
Het beschermen van de Libische bevolking. Dit was de missie waarmee de Belgische F-16s ten oorlog trokken. Op 21 maart 2011 stemde geen enkel parlementslid tegen de Belgische interventie in Libië. De parlementariërs waren vol lof over deze snelle beslissing, genomen onder impuls van ministers Vanackere (Buitenlandse Zaken) en De Crem (Defensie). Drie maanden nadat Moammar Kaddhafi vermoord werd, is het tijd voor een terugblik.
Op 20 oktober komt er met de moord op Kaddhafi een einde aan de interventie. Diezelfde avond wordt Pieter De Crem geïnterviewd in Terzake.[1] Op de vraag of deze actie wel strookt met het VN-mandaat onthult De Crem de ware intenties: blijkbaar was het ‘neutraliseren’ van Kaddhafi een vaststaand doel, noodzakelijk om de Libische bevolking te beschermen. Als verdere verschoning wordt het fiat van Qatar en Saudi-Arabië aangehaald: 2 staten die een allesbehalve democratisch karakter hebben en waar de bevolking evenzeer onderdrukt wordt.
In het belang van welk volk?
Maar Steven Vanackere meldt in een reactie op de dood van Kaddhafi net iets anders: hij zegt ten zeerste te betreuren dat Kaddhafi geen eerlijk proces gekregen heeft. Maar het frappantst is de volgende quote: “Ik vind het ook niet schandelijk dat de internationale gemeenschap contracten sluit in Libië. Ik verzet mij tegen de stelling dat de militaire operatie enkel diende om de oliebelangen veilig te stellen. Die kwam er ook om de mensen te beschermen. Daarnaast is economische samenwerking ook in het belang van de Libische bevolking.”[2]
Het is niet de eerste maal dat Vanackere dit soort uitspraken doet. Na de val van Tripoli hield hij een pleidooi voor het invoeren van een rechtstaat in Libië, maar denkt daarbij ook al aan de rechtszekerheid voor bedrijven die een graantje willen meepikken in de heropbouw van het land.[3] Ook De Crem haalt het economische belang van de heropbouw aan, nota bene bij het afsluiten van de NAVO-missie. “De Belgische aanwezigheid kan gevaloriseerd worden in de reconstructie”, verklaart hij op 31 oktober.[4] Lees: Wij hebben geld uitgegeven tijdens deze missie, nu mogen wij er ook iets aan verdienen.
Onduidelijkheid over kostprijs
Ondertussen werd het parlement, tegen de gemaakte afspraken in, sinds de stemming op 21 maart niet meer geconsulteerd. In de bijeenkomsten van de Commissie voor Landsverdediging werden de doelstellingen meermaals bevraagd. Minister De Crem blonk daar echter uit in vaagheid en verstopte zich achter een geheimhoudingsplicht, om de veiligheid van onze militairen te vrijwaren.
Ook over de kostprijs van de missies bestaat er vaagheid. Volgens de laatste gegevens die via Wouter De Vriendt (Groen!) de media bereikten zou de Belgische missie 31,7 miljoen euro gekost hebben. Peanuts in vergelijking met de goudmijn die de reconstructie van Libië is: de waarde hiervan wordt geschat op 200 miljard (!) euro.[5] Geen wonder dat de Belgische overheid een aandeel voor de Belgische bedrijven wil veiligstellen. Iets waar Vlaanderen al mee begonnen is: volgens het weekblad Trends zal Vlaams Minister-President Kris Peeters (eveneens CD&V) nog voor de jaarwisseling een bezoek brengen aan Libië. Deze missie zou naast een politiek ook een economisch luik hebben.[6] Mooi meegenomen, in tijden van crisis.
Follow The Leaders?
Zo valt ook de recuperatiedrang van Frankrijk & Groot-Brittaninië te verklaren. Militaire analysten schatten dat de totale kost van alle Britse missies op 1,75 miljard euro.[7] Ook Frankrijk heeft diep in de geldbuidel getast: Het budget voor missies in het buitenland werd met 350 miljoen euro overschreden.[8] Gelukkig voor de Franse begroting werd deze kost reeds begin april gecounterd: toen tekende Mammoud Shammam, Minister van Media, namens de Libische Overgangsraad een contract dat 35% van de Libische olie naar Frankrijk zou leiden.[9] Sarkozy droomt al langer van een nieuwe loyale partner in Africa: in 2007 speechte hij over de invloed van de USA en China in Afrika, en vroeg hij zich af wanneer Europa aan de herovering zou beginnen.[10]
En zo wordt het duidelijk dat Libië gekraakt is door de NAVO. Daar waar het voor de oorlog het land met de laagste staatsschuld ter wereld was (gerekend in % van BNP), wordt het nu gedwongen om tegen te hoge rentevoeten te gaan lenen in Europa en bij het IMF. Aangezien er nog steeds 170 miljard dollar aan tegoeden geblokkeerd staan in westerse landen, is dit de enige manier om de reconstructie te financieren. Zo zullen Franse, Britse en Belgische bedrijven winst kunnen slaan uit deze oorlog, gevoerd met overheidsgeld. Er zijn mensen die beter zullen worden van deze oorlog. Maar de Libische bevolking? Die zal nog lang mogen betalen.
[1] http://www.deredactie.be/permalink/1.1136777
[2] http://www.deredactie.be/permalink/1.1137316
[3] http://www.deredactie.be/permalink/1.1114874
[4] http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20111031_090
[5] https://www.dewereldmorgen.be/artikels/2011/10/04/de-navo-oorlog-tegen-libie-missie-geslaagd
[6] http://trends.knack.be/economie/nieuws/mensen/kris-peeters-bereidt-reis-naar-libie-voor/article-4000015638194.htm
[7] http://www.guardian.co.uk/politics/2011/sep/25/libya-conflict-uk-defence-bill
[8] http://www.bloomberg.com/news/2011-10-20/french-air-power-begins-ends-nato-air-campaign-over-libya.html
[9] http://www.liberation.fr/monde/01012357324-petrole-l-accord-secret-entre-le-cnt-et-la-france
[10] http://mrzine.monthlyreview.org/2011/levy051011p.html
Bron : Intal / Lars
