Marianne Thyssen is gegaan, Wouter Beke is gekomen, en Rik Torfs loopt zich warm. Ondertussen bereidt Servais Verherstraeten een onderzoekscommissie voor. En Yves Leterme, die twitterde – uit respect voor kiezers en militanten – voort.
Van het bloedbad bij CD&V dat de kranten de afgelopen dagen beloofden, is nog maar weinig te merken. Tot nog toe bleef het bij uitgerangeerde politici als Eric Van Rompuy en Johan Sauwens die er de beuk wel wilden inzetten, maar gezien hun positie niet verder raakten dan een straatinterview. Wie de moeite neemt om Mia De Schamphelaere weer aan te zetten, zal ook wel wat spitsvondigs te horen krijgen. Als ze het niet te druk heeft met solliciteren. Wat mij bezighoudt, is de Commissie Servais. Die zou wel eens een onverwacht rooskleurig resultaat kunnen opleveren.
Dit weekend maakte een campagnestrateeg van CD&V in De Morgen bekend dat de partij voor de campagne uitging van een onderzoek waarin N-VA 33 procent zou halen. CD&V stond op 16 procent, uiteindelijk werd dat 17,4. Een eerste conclusie die zich aan de Commissie Servais opdringt, is dat de campagne prima is gelopen. Volgens strateeg Marc Fauconnier zijn tijdens die periode kiezers van N-VA naar CD&V overgelopen. Een eerste leermoment is dat. Als tweede, valt op dat politici van CD&V dezelfde analyse voor als na de verkiezingen hanteren. Die kan ook niet onvermeld blijven. Het was de schuld van de liberalen dat de regering viel, het is de schuld van de liberalen dat CD&V heeft verloren. De partij heeft dankzij Alexander De Croo nooit de magistrale justitiehervorming van Stefaan De Clerck kunnen cashen. Het spreekt voor zich dat De Croo een prominente rol speelt in het verslag van Verherstraeten.
Ook interim-voorzitter Wouter Beke brengt materiaal aan voor de commissie. Hij stelde vrijdag in De Morgen dat de partij misschien te veel aan het land heeft gedacht in plaats van aan zichzelf. Hier moet Verherstraeten vast twee keer over nadenken voor hij het noteert, maar de woorden van de nieuwe voorzitter zijn uiteraard van uitermate belang voor het verslag. Iets voor in de eindconclusies dus. Wat er ook zeker ergens in moet, is het pleidooi van de aankomende entrepreneur Rik Torfs om vooral naar de verre toekomst te kijken. Voor een partij die al decennia een historisch dalende trend kent, is dat misschien een goed idee.
Er zal veel tijd zijn om naar die verre toekomst te kijken, want de nabije lijkt nogal vast te liggen. Beke zegt niet per se in een regering te willen stappen, maar ondertussen wachten excellenties een eventuele ministerspost af om hun kandidatuur voor het voorzitterschap in te dienen. Ook de voorwaarden die Beke vrijdag in De Standaard noemde, zijn niet van die aard dat de partij aanstuurt op een oppositiekuur. Een hervorming van justitie, een realistisch budgettair beleid, fiscale fraude blijven bestrijden, gevangenisbeleid afwerken en iets met migratie. Het uitblijven van een vermogensbelasting wil hij zelfs niet als breekpunt noemen.
De partij zit helemaal klem op federaal niveau. Hoe Vlaams Kris Peeters zich deze week ook presenteerde, Vlaamser dan de achterban van Bart De Wever kan hij het niet maken. De conservatieve vleugel van CD&V wordt eveneens gedekt door N-VA tijdens de onderhandelingen, de vakbondsvleugel door PS. Eigenlijk hoeft de partij geen onderhandelaars te sturen en kan ze zich helemaal richten op het verdelen van die twee schamele ministersposten.
Zelfs als CD&V een manier vindt om uit de regering te blijven, zal ze daarmee vooral zichzelf pijn doen. Het enige wat de partij bij elkaar houdt, een ziekelijk smachten naar macht, wordt daarmee teniet gedaan. Dan wordt een bloedbad alsnog mogelijk. Als je naar de verre toekomst wil kijken, probeer je dat best te vermijden.
