De commissie Adriaenssens was een puur kerkelijk inititatief. De Kerk heeft het volste recht om een dergelijk onderzoek te voeren. Maar zij kon en mocht de slachtoffers geen onafhankelijk onderzoek beloven. Zij is immers mededader. De idee dat de Kerk haar eigen misdaden kon onderzoeken op een onafhankelijke wijze, is een aanfluiting van grondprincipes van demokratisch recht en stamt uit hetAncien Régime. Het geloof dat de commissie onschendbaar was stoelt mede in een foute visie op de scheiding van Staat en Kerk. Niemand kan zijn eigen rechter zijn. De commissie Adriaenssens was in haar opzet niet onafhankelijk, ze minachtte de scheiding van Staat en Kerk, ze werkte niet degelijk en niet wetenschappelijk. Niet onafhankelijk: 

• de commissie telde onder haar leden uitsluitend mensen uit de kringen van de katholieke Kerk. Zij werd bijeengeroepen door de Kerk, haar voorzitter is door de Kerk benoemd, de opdracht kwam van de Kerk
• de voorzitter van de kerkelijke interdiocesane rechtbank van eerste instantie was lid van de commissie. Dit is op zijn minst belangenvermenging
• Ik wijs erop dat in Nederland, de PVDA (een regeringspartij) de commissie Deetman (ook een kerkelijke commissie) heeft verzocht prof. Marit Monteiro, godsdiensthistoricus, uit de commissie te verwijderen omdat zij een aantal opdrachten voor de Kerk had uitgevoerd. Met dit criterium zou de commissie Adriaenssens zelfs niet begonnen zijn aan haar werkzaamheden. Stel u voor dat de SPA aan de Kerk zou gevraagd hebben om Karlijn Demasure uit de commissie Adriaenssens te verwijderen!
• P. Adriaenssens heeft zelf aangegeven, een paar dagen voor hij ermee ophield dat de paus het laatste woord zou hebben (zie interview in de NYT).

 Minachting voor de scheiding van Staat en Kerk 

• het is onbegrijpelijk dat  de commissie Adriaenssens niet even juridisch advies heeft gevraagd aan de Rechtsfaculteit van Leuven. Een tweedejaarsstudent rechten was al voldoende geweest om de aangekondigde ramp te vermijden.
• de commissie heeft gemeend zich het recht te kunnen aanmatigen om te beslissen welke zaken verjaard zijn en welke niet. In België is dat de taak van de rechterlijke overheid. Verjaring is een juridsiche materie die veel ingewikkelder is dan menigeen schijnt te geloven.
• Wat zijn bv. de gevolgen als een dossier door het getreuzel van de commissie Adriaenssens een verjaringsgrens overschrijdt?

 Niet degelijk:

• de commissie heeft onvoldoende voorbereidingen getroffen. Zij werd volkomen verrast door het aantal klachten, wat al wijst op vooringenomenheid met de nergens op gebaseerde stelling dat het in België wel zou meevallen (o.m.Rik Torfs op de VRT begin maart). Men heeft klaarblijkelijk niet eens over de grenzen van de buurlanden gekeken, maar uitsluitend naar de eigen verwachtingen, die misschien iets onthullen over de bedoelingen.
• Het heeft weken geduurd voor er een degelijk meldingspunt kwam. De telefoon werd vaak niet opgenomen, een e-mail adres kwam maar na lang wachten, de site lag vaak stil en er werd voortdurend aan gewerkt.
• er is geen duidelijkheid geschapen over de grens tussen de commissie Halsberghe en de commissie Adriaenssens. Het is zelfs niet duidelijk of de dossiers zijn overgedragen.

 Niet wetenschappelijk:

• Na enkele weken heeft een buitenstaander, Roel Verschueren, via zijn blog op de Standaard, een aanmeldingsformulier aangeboden. Nochtans, en met alle respect voor de goede bedoelingen van Roel, het ontwerpen van een formulier voor een dergelijke onderneming, is specialistenwerk. Het formulier moet al anticiperen op de verwerking, waar Roel dus niets over wist, de inhoud van de vragen en de formulering  moeten logisch en éénduidig zijn en aan hoge eisen voldoen. Dat de commissie Adriaenssens dat, formulier van Roel Verschueren klakkeloos heeft overgenomen is een aanfluiting en een schande voor de Katholieke universiteit Leuven. Ook hier had de commissie Adriaenssens advies moeten vragen. Het formulier bevatte bv. niet eens de mogelijkheid om misbruik door meer dan één dader te melden.
• De commissie Adriaenssens had op voorhand iets moeten publiceren over haar positie t.o.v. de Kerk, de opzet en de verwerking. Dat zou veel slachtoffers hebben kunnen overtuigen van haar goede bedoelingen.

 Conclusie:Niettegenstaande haar beweringen, is het duidelijk dat de commissie Adriaenssens niet onafhankelijk was. Ze heeft de melders fout voorgelicht m.b.t. hun privacy. Door haar onduidelijke en ondegelijke werking heeft de commissie haar eigen resultaten beïnvloed.Ze heeft daarenboven bereikt dat veel slachtoffers twee keer zullen nadenken alvorens zich opnieuw te melden voor een degelijk onderzoek  Daardoor is de kans gestegen dat deze flagrante en massale schendingen van de mensenrechten door een instituut dat, decennialang het vertrouwen van een groot deel van het publiek genoot, onbesproken zullen blijven. De commissie Adriaenssens is een dramatische stap achteruit geweest voor wie gerechtigheid wil. Ze heeft de slachtoffers beloften gedaan die ze niet kon waar maken. Ze heeft degelijk en onafhankelijk onderzoek de wind uit de zeilen genomen. De enige die daar baat bij heeft is de hoofddader van het misbruik : de Rooms Katholieke Kerk. De ware schuldige van het omvangrijk en endemisch seksueel misbruik binnen de Kerk is door de commissie Adriaenssens niet eens verontrust. Na de bisschoppelijke meldpunten, het centraal meldpunt, de commissie Halsberghe en de commissie Adriaenssens moeten de slachtoffers eindelijk inzien dat de Kerk alleen maar poogt te vertragen om zelf buiten schot blijven. De Kerk was al decennia op de hoogte van het misbruik en heeft nooit degelijk onderzoek gewenst.Een onafhankelijk onderzoek dringt zich op, de vraag of een parlementaire commissie daar garanties toe biedt eveneens. Een aantal parlementsleden, onder leiding van de aan amnestitis lijdende Johan Sauwens, zijn van plan om de volledige klerus zonder biecht en zonder onderzoek een algemene absolutie te geven, zonder enige aandacht voor de slachtoffers. Tot meerdere eer en glorie van het mystieke huwelijk tussen Mechelen, de NVA en de CV+P. Het Vaticaan kruipt waar het niet kan gaan. Het was voor de commissie Adriaenssens volmaakt mogelijk geweest om haar werk gewoon verder te zetten. De Werkgroep Mensenrechten in de Kerk heeft ook al zijn dossiers aan het gerecht overhandigd, gedeeltelijk vrijwillige gedeeltelijk onder beslagname. Ze heeft die een paar dagen na de huiszoeking netjes geordend terug gekregen. De Werkgroep zet haar werkzaamheden nu gewoon verder. Zij vindt eerherstel voor de slachtoffers belangrijker dan de gekwetste eigentrots van de bisschoppen.