Weet iemand nog hoe zwaar de ‘Zweedse’ regering bij de verkiezingen van mei 2019 werd afgestraft? N-VA bleef wel de grootste, maar verloor maar liefst 8 zetels in de kamer van volksvertegenwoordigers. MR en CD&V verloren elk 6 zetels. De ‘Zweedse’ coalitie, die intern van bij de start verdeeld was en in december 2018 feitelijk ophield te bestaan, verloor in totaal 22 kamerzetels. Weg meerderheid.

De zelfbewuste kledingstijl van de nieuwe voorzitters van zowel CD&V als MR mogen we zonder enige aarzeling als pure strategie en misschien wel een vorm van zinsbegoocheling beschouwen. Deze partijen hebben nog het gewicht van een dozijn op een totaal van 150 kamerzetels.

De PTB*PVDA heeft er ook 12, met dat verschil dat de tweetalige partij aan beide zijden van de taalgrens stemmen haalt en er kiezers vertegenwoordigt.

Toch kiest onze koning na meer dan een jaar zonder volwaardige federale regering om deze blauwe en oranje dwergen het veld van de regeringsvorming in te sturen. Waarom? Hun opdracht luidt nog steeds om alle mogelijke formaties te onderzoeken. Wellicht zal Paul Magnette van de PS enkel een toenaderingspoging met N-VA aanvaarden, als de OpenVLD in zo’n formatie achterwege blijft.

Toch blijft een paars-gele formule ook zonder OpenVLD een centrumrechtse regering. De bedoeling van Bart De Wever is klaar en duidelijk: de Belgische sociale zekerheid ontmantelen ten voordele van het grote kapitaal. Er komt zelfs geen investeringsbeleid in de plaats. De overheid dient enkel nog om de bevolking op de vingers te tikken wanneer zij onvoldoende dagen en uren werken.

De openbare dienstverlening wordt door centrumrechts op een laag pitje gezet. Dat dit jobs vernietigt, zowel bij de overheid als in de privé waar bedrijven dikwijls toeleveranciers zijn van overheidsbedrijven, daarover zwijgt men in alle landstalen.

Op moreel, ethisch en cultureel vlak zal zo’n centrumrechtse coalitie, zelfs met de PS aan boord, voor de burger bepalen wat wij schoon, mooi, goed mogen vinden. Haar woordvoerders zullen uitleggen dat we daarmee een dam opwerpen tegen de extremen. Maar de extreme harteloze verkilling zal zichtbaar zijn op hun sociale gelaat en voelbaar in de huizen, op de werkvloer en op straat.

Het mag dan nieuwe mode zijn, deze tocht door de woestijn is geen lang leven beschoren. Zelfs de vlaamse leeuw en de waalse haan zijn geen kamelen. Een federale regering die het beleid van Michel I klakkeloos wil verderzetten of nog wil verharden, botst op de grenzen van de samenleving. Gele, groene, rode en zelfs blauwe hesjes zullen meer dan eens de straten kleuren.

Waarom sommige partijvoorzitters dan toch dit ellendige traject willen bewandelen? Omdat zij als carrièrebeesten zichzelf en nog wat vriendjes kunnen bedienen en omdat hun ideologische drang veel sterker door hun aderen stroomt, dan hun besef van het algemeen goed.

Wat kunnen wij, burgers, dan nog doen? We kunnen ons informeren en ons organiseren in burgerinitiatieven. We kunnen in onze eigen omgeving de weg vooruit tonen, door in onze dagelijkse keuzes mens en samenleving voorop te stellen. We kunnen met elkaar spreken in plaats van over elkaar. We kunnen ons verenigen en samen actie ondernemen, lokaal of bovenlokaal. We kunnen duurzame keuzes maken.

We kunnen inzien dat het paternalisme ook in een nieuw jasje geen wervend verhaal meer heeft. We kunnen samen een beter verhaal schrijven en met hart en ziel het leven leven als pure kunst.

Ja, dat kunnen we samen: luisteren, voorstellen, proberen en van elkaar leren.