De Zevende Dag van 14 november ll. was een semi-openbaring. De politieke redacteurs van de vier Vlaamse kranten bekenden ook niet te weten waar men stond bij de regeringsvorming.

Ex-journalist en nu N-VA toppoliticus Siegfried Bracke bracht het licht. Wat er in de keuken van de politiek gebeurt (de binnenkant) blijft voor alle buitenstaanders, inclusief de journalisten, geheim. Hij benadrukte dan ook dat dit goed is.

De politiek is dus een in de diepte verborgen gebeurtenis. De spelers spelen als volleerde acteurs hun rol. Sommigen zijn meer inhoudelijk principieel dan anderen, maar ze spelen allemaal voor het publiek – de kiezers. Voor de bevolking (de kiezers) blijft het allemaal in het donker kijken.

Iedereen weet dat dit land een regering nodig heeft. Om echt goed beleid te voeren en ook om zo pijnloos mogelijk te besparen. Dit land bestaat feitelijk uit twee democratieën. Voor een regering moet er dus tussen die twee onderhandeld worden. Dat de Franstaligen verdeeld zijn tussen Brussel en Wallonië vormt wel een probleem, want één Wallon-Bruxelles is democratisch niet haalbaar.

En de meningen tussen Franstalige politici en Vlaanderen liggen ver, heel ver, uiteen.

Uw, Tijdingen