De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

‘De bibliotheek weent’, zegt mijn 2-jarig kleindochtertje in coronatijd
Getuigenis -

‘De bibliotheek weent’, zegt mijn 2-jarig kleindochtertje in coronatijd

vrijdag 13 november 2020 10:25
Spread the love

 

Vier is Ayo’s magisch getal. Hoeveel trappen? Vier! Hoeveel stukjes appel? Vier! Alsof vier alle hoeveelheden omsluit. En nu gaan we met vier naar de biloteek (bibliotheek), namelijk de twee poppen, Bibi en Ayo. Vandaag gaan we een boek afhalen dat ik online reserveerde. De weg naar de bib is vandaag de uitstap.

Foto: Brigitte Puissant

Het stadspark verrast met haar standbeeld van de jongen op de bal en de grijnzende pompoenen op de muur. De kraaien laten zich vandaag lawaaierig horen. Ze leert het woord: ‘kaaien’. Ze staat stil om te luisteren. Aandoenlijk vind ik dat. Idem met het luiden van de klok van de universiteitsbibliotheek om 11 uur. De poppen in de koets luisteren mee en kijken hoe Ayo verder in de bladeren stapt. ‘Blaren stappen’, zegt ze. Verder op straat zien we mannen en vrouwen op hoogtewerkers en ladders, een gouden ananas bij Damart en oranje paddenstoelen in de chocoladewinkel.

Ayo herkent de bib van ver. Ze weet waar de lift staat en hoe we dan in de bib van Bibi belanden. Ze kent verschillende wegen naar de peuterboekenkast en herinnert zich hoekjes en holtes waar ze zich kan verstoppen. De laatste keer wou ze de boeken alléén kiezen en lezen. Wel tien keer na elkaar verduidelijkte ze: alléén. Ze bedoelde dus: álles alléén. Ik werd resoluut naar de bank verwezen om te kijken. Zij koos een boek, alléén, klom alléén op de poef en las alléén. Deze keer met de voorflap aan de voorkant en dan nog in de juiste positie, dus niet omgekeerd, zoals vroeger vaak het geval was. Een hele evolutie, onze bib-bezoekjes. Stadium één: in de boekenbakken zitten en staan. Rondom zich aan de boeken en het decor voelen. Stadium twee: uit de peuterboekenkast een stapel boeken tegelijk de grond op gooien alsof het blokken of stenen zijn om ze dan door te bladeren op de grond. Stadium drie: boeken één voor één uit de kast halen en op de poef leggen en er middenin gaan zitten om te lezen. In dat stadium zitten we nu.

Foto: Brigitte Puissant

Als ze leest, vertelt ze wat ze ziet, nu al vaak met tweewoordzinnen: kindje wenen, kikker boos, Nijntje slapen, … Zó luid dat de luttele bib bezoekers (in coronatijd) aan de ander kant van de ruimte steevast onze richting uit kijken en – gelukkig – glimlachen.

Ayo kent de weg naar de uitleenbalie en zelfscanning. Ze duwt zelf op het scherm en legt de bibliotheekkaart onder de scanner tot ze biep hoort. Ze overhandigt de zwarte mand aan de medewerker van dienst die haar uitgebreid bedankt, terwijl zij ook ‘dáku’ zegt.

Maar nu, vandaag, kom ik dus alleen voor mezelf een gereserveerd boek afhalen. Verstrengde coronamaatregelen, tweede lockdown. De ruime doorgang langs de balies naar de lift en de boeken is met rood wit lint afgesloten. Ik leg Ayo uit dat we alleen voor Bibi een boek afhalen bij de mevrouw en de bib voor Ayo gesloten is. Ze herhaalt: ‘biloteek gesloten’. En dan voegt ze toe: ‘BILOTEEK WENEN’.

Dat raakt me. ‘De bibliotheek weent, Ayo?’ ‘Ja’, bevestigt ze hoofdschuddend, ‘wenen’, en dat laatste spreekt ze verdrietig uit, met haar ogen medelijdend op de laaghangende linten gericht.

Ik had van haar verwacht dat ze naar binnen zou willen, dat zij zou gaan huilen of boos worden. Maar niets daarvan. Een bib die zichzelf niet kan zijn, is verdrietig. De bib is vandaag geen boekenspeeltuin. Geen piepspel, geen boekengezoek, geen alléén lezen, geen duw op de liftknop, geen verwonderde blik langs de rijen boeken van ‘Bibi’, geen mandje aan de mijnheer of mevrouw, geen biep met de kaart.

Als we terugrijden – ze zit nu zelf in de koets – vraagt ze naar haar pop die ze op haar schoot neemt en aait. Een bibstreeltje die ze op de pop projecteert? Of als troost voor zichzelf? Nu ga ik ver in mijn analyses maar één ding weet ik zeker: we zullen zo blij zijn als we onze ritueeltjes weer kunnen spelen, stappen, horen, zoeken en vinden in de bib.

 

Oma Bibi

 

De Ayo relaasjes zijn geschreven beeldjes van een oma die op haar kleinkind past. Ayo wordt in januari twee jaar.  Oma woont in Gent, Ayo in Leuven.

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!