Als je rijk bent, zie je geen armoede. Het is maar op de tram dat het je in de ogen staart. Wie zoekt, die vindt. Als je arm bent, dan ken je de grenzen van de toegankelije wereld. Toen ik nog in London woonde, zal de mix overal duidelijk. Hier in belgie is dat zo niet. De rijken wandelen in de winkelstraten. De armen staren hun aan vanop de tram. Op de tram heb ik onlangs een dame ontmoet die zich zo onwennig voelde, dat ze iemand nodig had die haar kon het gevoel geven dat ze eigenlijk op een gezellig terrasje zat. We spraken wat, over haar ex in Zwitserland, een doctor, en over haar kinderen die met hun boot naar Gent varen in de zomer. Maar achter haar mooi onderhouden blonde krullen en onder het zijden sjaaltje dat ze droeg, zat een vrouw die diep ongelukkig was en eenzaam en arm. Ze was kang geleden een situatie van gezinsgeweld ontlopen en daardoor ook ver van familie en vrienden. Ze had honger. Een andere keer zat er een vrouw schuin voor mij die aan het bezwijken was onder de zwaarte van het leven. Ze had haar best gedaan om er goed uit te zien. Haar vette haren waren keurig gekamd en werden op hun plaats gehouden met een rubberen elastiekje van de post. Haar versleten kleren waren proper. Maar de huid van haar gezicht en haar handen was dun, en de blik in haar ogen dof. Ze had geen glimlach meer en vermeed alle oogcontact. Toen ze even hoestte, hand voor de mond, haalde ze uit haar ooit mooie handtas een lapje om haar neus te snuiten. Het was een klein onderbroekje. Ze hield het verborgen achter beide handen en stak het heel snel terug weg, schuw rond zich kijkend. Een golf van verdriet overkwam mij bij dit tafereel. Wat is er met zo iemand in het leven gebeurd? Wie is zo iemand eigenlijk?Wie de tram neemt in het noorden van Gent is onderweg naar de onderkant van de maatschappij. Behalve schoolkinderen, zijn de meeste tram-passagiers collega-OCMW behoeftigen. Wie enkel reist tijdens het spitsuur, wanneer ook veel jongeren de tram gebruiken om zich maar de vele scholen en hogescholen te begeven, lijkt het er wel eens op dat de Gentse tram voor iedereen is. Maar mensen, laat u niet afleiden met statistieken die dat aantonen. Laat even de kinderen en jongeren weg die van de stad Gent een gratis reispasje krijgen, en de realiteit staart u in de ogen: mensen op de tram zijn de kansarmen, de immigranten, de eenzamne oude mannen, de criminelen met gouden kettingen op weg naar de Opgeëistenlaan. De tram is een handig vervoermiddel voor jonge mensen, en voor de rest is het een oord van warmte en gezelligheid voor de ratten van onze maatschappij. Wie ergens een weg uit de miserie vindt, verlaat de tram, en verplaatst zich met de wagen, die men dan prompt op de tramsporen kan plaatsen om de paupers die ergens willen zijn te herinneren aan hun plaats in de samenleving.Ik behoor tot de klasse tram-passagiers, tenminste toch zolang ik nog een abonnement kan veroorloven, want zelfs dat is tijdelijk geworden nu de rechtse regering werkelheid geworden is. Wat voor wie blijft verworpen worden door de rijke wagen-bestuurders die van mijn buurt een gaskamer maken? Wat als ik, na mijn 18 maanden hard werken in een activatie-contract, met hart en hoofd, en na mijn vaardigheden en kennis bewezen te hebben, blijf botsen op jaloezie en vooroordelen? Vorige week zei iemand mij tijdens een debat avond dat ze hetzelfde meegemaakt heeft als ik: ondanks wettelijk verbod, telkens weer kritische vragen tijdens sollicitatiegesprekken over haar priveleven, kinderen, burgerlijke status, ouderschap, etc. Haar advies was: zo een vraag moet je assertief onbeantwoord laten. Dat is al veel positiever dan het advies van de vakbond natuurlijk: dat was een suggestie om mijn positie als alleenstaande ouder te verzwijgen en een actieve imaginaire partner te beschrijven.Ik ben vandaag alweer bezig met het invullen van een sollicitatieformulier. Alweer wordt er gevraagd naar leeftijd en burgerlijke status, en dat zelfs nog voor de job-specifieke vragen. Wat is een anti-discriminatie wetgeving waard als het mogelijk is om jarenlang de vereisten gewoon te negeren, zonder negatieve gevolgen?Feit is, als ik geen manier vind om met mijn maatschappelijke status om te gaan in relatie tot werkgevers, dan word ik, en dus ook mijn kind, lid van de club van de marginalen van Gent. Inderdaad, we zitten nu al op de tram.
