Ergens tussen 9 en 10 gisterenochtend, bracht de dagelijkse verplaatsing me naar het Brusselse. Enfin, laten we een kat een kat noemen, het was ‘filetijd’. Tijdens filetijd – nota bene niet mijn vrolijkste moment van de dag  –  is het keer op keer geduldig afwachten tot de immer sympathieke radiostem van Jan Hautekiet de realiteit weer wat doet verzachtten. Mensen rijden niet offensief  en men steekt zeker geen middenvingers op aan rode lichten wanneer Hautekiet de parolen leidt. Radio 1 moet wel dringend iets aan haar Brusselse luistercijfers doen, want altruïsme en verkeer bleken er wederom absolute tegenpolen. Maar daar gaat het hier niet om.

Hautekiet verzachtte ook gisteren de dagdagelijkse realiteit niet. Integendeel, hij duwde mij met men neus op de feiten. De feiten van de dag werden gisteren droogweg uitgesproken door staatssecretaris Maggie De Block. Voor wie gisteren even op een andere planeet leefde – het was geen weer voor barbecues – zal ik nog even haar antwoord citeren dat ze uitbraakte wanneer haar mening gevraagd werd over de actie van een groep uitgeproduceerde Afghaanse asielzoekers  “Kinderen voor de camera’s duwen, daar heb ik slechts twee woorden voor: emotionele chantage”. 

Toen Jan Hautekiet deze topic aanhaalde, wreef ik in mijn handen. Mijn dag was klaar om gesterkt te worden door enkele kritische stemmen die deze uitspraak even absurd vonden dan mij, dus draaide ik enthousiast aan de volumeknop. Natuurlijk, want het was het prototype van een non-discussie, dat stond vast. Blijkbaar zat ik er goed naast, haast unaniem klonk dat ‘ondanks het begrijpelijk is’, het hier toch om emotionele chantage ging. Het is het historische overblijfsel van een vorig falend migratiebeleid. Punt.

Wablief?  

Het emotionele verhaal van een jong kind is toch wel meer dan emotionele chantage zeker? Die kinderen willen aan de buitenwereld iets duidelijk maken, een verhaal vertellen dat ook hen treft. Het zijn namelijk zij, die al jaren in onzekerheid in ons land leven. Het zijn werkelijk zij, die dagelijks in aanraking komen met de oneerlijkheden en onrechtvaardigheden dat onze wereld rijk is. En dat is inderdaad verdomd pijnlijk, maar vooral voor hen hoor! Of het migratiebeleid 7 jaar geleden nu al dan niet werkte, wat maakt dat uit voor dat kind dat hier al 7 jaar naar school gaat?

En stel dat het de papa’s waren die dit verhaal zouden brengen, dan zou het volgens mevrouw de Block NIET over emotionele chantage gaan. Ah neen, want dit zijn mensen die reeds gedepersonaliseerd zijn onder de noemer ‘gelukszoekers’. Deze zuiver apathische gedachtegang valt blijkbaar iets moeilijker te projecteren op kinderen, die – in vrijwel vlekkeloos Nederlands – ons duidelijk maken dat het ook hier over mensen gaat. En laat het net dat zijn, dat me misselijk maakte. Dat men een werkelijkheid chantage noemt.

Ik hoop dat ik gisteren niet alleen in de file stond.