Reportage, Reportage, Nieuws, Nieuws, Wereld, Wereld, Afrika, Afrika, Samenleving, Samenleving, VS, VS, Togo, Togo, Visaloterij, Visaloterij, Oplichters, Oplichters, VS-ambassade, VS-ambassade, KCC, KCC -

De Amerikaanse visaloterij in Togo – spel met alleen verliezers

De VS organiseert al enkele jaren een visaloterij. Elk jaar kunnen 55.000 mensen een Green Card winnen. Het West-Afrikaans land Togo doet ook elk jaar mee. Maar sinds 2003 werden er 400 Togolese winnende families opgelicht en vernederd door de Amerikaanse ambassade in de Togolese hoofdstad Lomé.

maandag 3 mei 2010 15:40
Spread the love

Op uitnodiging van advocaat en voorzitter van een Beninese mensenrechtenorganisatie, Gustave Anato, trok ik voor enkele dagen naar Lomé waar ik met de benadeelden sprak. Een reportage.

Het Diversity Lottery Program wordt door de Amerikaanse staat sinds 1986 elk jaar georganiseerd. Doelstelling van dit loterijspel is het land openstellen voor meer culturele diversiteit.

Juridisch gezien wordt het spel omkaderd door de Immigration and Nationality Act (INA) en sinds 2000 wordt het spel gecoördineerd door het Kentucky Consular Center (KCC) in Williamsburg.

Om mee te kunnen doen, moeten deelnemers beantwoorden aan enkele voorwaarden. In de eerste plaats mogen alleen mensen meedoen uit landen van waaruit niet veel spontane immigratie naar de VS plaatsvindt.

Een tweede voorwaarde is dat je op zijn minst een middelbaar diploma op zak hebt en/of dat je in een tijdspanne van vijf jaar ten minste twee jaar werkervaring kan aantonen en dat je beroep voorkomt in de lijst van gewenste beroepen.

Aangezien een grote meerderheid van landen mag meespelen, wagen jaarlijks miljoenen mensen hun kans om een permanent toegangsticket tot het Land of the Free te bemachtigen.

Het spreekt voor zich dat vooral heel wat mensen uit arme landen hun kans wagen, in de hoop hun eigen American Dream te realiseren. De visaloterij draaide voor de Togolose winnaars echter uit op een economische nachtmerrie.
 
Toen de voorzitter van de Beninese mensenrechtenorganisatie, Gustave Anato, die als advocaat de belangen van de Togolese benadeelden behartigt, me het verhaal van oplichting en vernedering door de Amerikaanse ambassade in Lomé uitlegde, dacht ik meteen aan een mutatie van de beruchte 419 scam, de Nigeriaanse manier van oplichterij.

Het KCC waarschuwt immers de deelnemers aan de visaloterij zich niet te laten misleiden door malafide websites en tussenpersonen die beloven de procedure bij de loterij sneller en goedkoper af te handelen.

Maar na een tiental interviews en een gesprek met Kofi Agba, voorzitter van Collectif des personnes opprimées par L’Ambassade des Etats-Unis d’Amerique au Togo dans le cadre de la loterie visa kon ik tot grote verbijstering enkel concluderen dat de Amerikaanse ambassade in Togo zelf 400 Togolese families (of iets meer dan 1000 mensen) tussen 2003 en 2009 had opgelicht voor een totaal bedrag van iets meer dan 3 miljoen euro.
 
Vaccin tegen het koude klimaat in de VS
 
Nadat de gelukkigen op de hoogte worden gesteld dat ze werden geselecteerd voor een Green Card volgen ze allen hetzelfde stramien.

Ze moeten eerst naar een medisch centrum om daar vaccinaties te krijgen. Daarna worden ze op de ambassade verwacht voor een interview. Afhankelijk van de gezinsgrootte konden de kosten voor de vaccinaties oplopen tot 460 euro. Ze krijgen bijna allemaal een viertal vaccins toegediend. Eén van de vaccins is op zijn zachtst uigedrukt bizar. Ze krijgen namelijk een vaccin tegen het koude klimaat in de VS.

Hoewel sommige winnaars hun bedenkingen hebben bij dit bizarre vaccin laten ze zich toch allemaal gewillig inenten. Merkwaardig genoeg kan je op de gele vaccinatiekaart geen stempel of melding terugvinden van welk vaccin ze nu juist kregen toegediend tegen het koude klimaat.

Opvallend is ook dat alle gevaccineerde winnaars na dit bizarre vaccin soms jarenlang gezondheidsklachten hebben. Meestal gaat het om inwendige warmtegevoelens. Op één iemand na heeft niemand zijn klachten laten onderzoeken omdat een medisch onderzoek voor hen veel te duur uitkwam.

Bij een vrouw die wel met haar klachten naar het ziekenhuis is getrokken, konden de dokters niets terugvinden. Een vaccin tegen het koude klimaat klinkt natuurlijk heel absurd. Net zoals er geen vaccin tegen een tropisch klimaat bestaat, bestaat er immers geen vaccin tegen het koude klimaat.

Maar om daar toch zekerheid over te verkrijgen, bracht ik samen met Gustave Anato een bezoek aan het medisch centrum van dokters Locoh en Donou in Lomé die de vaccinaties toedienden. Spijtig genoeg waren de dokters niet aanwezig.

Een dienstdoende verpleger bevestigde ons wel tot tweemaal toe dat de winnaars bij hen wel degelijk een vaccin tegen het koude klimaat kregen toegediend. Maar omdat er te veel klachten kwamen, heeft de Amerikaanse ambassade een ander voor de verpleger onbekend medisch centrum uitgekozen.

Wat er op de gele kaart wel staat vermeld, zijn de vaccinaties tegen rode hond, mazelen en het bofvirus. Maar ook dit is merkwaardig, want normaalgezien moet je deze vaccinaties, ook in Togo, al als kind krijgen. Zelfs kinderen die de vaccinaties al hadden gekregen, kregen ze opnieuw.
 
Traangas, depressie, scheiding en zelfmoord
 
Het vaccin tegen het koude klimaat heeft iets bizar. Maar de vragen die de winnaars krijgen voorgeschoteld tijdens het interview met de consul of dienstdoende ambtenaren nemen surrealistische en kafkaiaanse vormen aan.

De winnaars worden in feite stuk voor stuk vakkundig in hun waardigheid aangetast. Enkele getuigenissen zijn hier op hun plaats. In 2003 wordt Ahoefa Sehonou, een kleermaakster van 52 jaar via een brief op de hoogte gesteld dat ze door het KCC werd geselecteerd als één van de Togolese winnaars van de visaloterij.

Op 29 april 2004 wordt ze samen met haar echtgenoot op de Amerikaanse ambassade in Lomé verwacht voor een interview. Maar eerst moeten ze net zoals al de andere winnaars naar het medische centrum van dokters Locoh en Donou voor de nodige vaccinaties. Samen betalen ze daarvoor ongeveer 320 euro. Ze krijgen ook het vaccin tegen het koude klimaat toegediend.

Na deze bizarre vaccinatie krijgen zowel Ahoefa als haar man een weeklang last van inwendige warmtegevoelens. Vervolgens moeten ze op interview bij de heer John C. Corrao, de toenmalige consul van de Amerikaanse ambassade in Lomé. Voor dat interview betalen ze ongeveer 688 euro. Maar zonder een duidelijke argumentatie wordt hen hun visa geweigerd. Evenmin krijgen ze hun geld terug.

Tijdens een demonstratie voor de Amerikaanse ambassade, samen met andere benadeelden, uitte ze haar ongenoegen. Daarbij valt ze twee keer nadat de Togolese politiemannen de demonstranten bewerkten met traangas. Als gevolg daarvan moest ze geopereerd worden aan haar voet en loopt ze nu nog steeds rond met een kruk.
 
Komlan Bokorvi, een tweeëndertigjarige hersteller van koelkasten en ventilatoren, is ook de wanhoop nabij. Door mee te spelen met de visaloterij speelde hij alles kwijt. Voor de kosten van de vaccinaties en het interview betaalde hij samen met zijn voormalige vrouw respectievelijk ongeveer 351 euro en 1510 dollar. Om dit alles te kunnen bekostigen, moest Komlan geld lenen.

Als waarborg voor zijn lening heeft zijn vader zijn eigendom gegeven. In 2003 sterft zijn vader echter en wordt de eigendom in beslag genomen om de lening te vereffenen. Ondertussen is zijn vrouw vanwege dat financiële debacle van hem gescheiden. Komlan vertelt mij ook nog dat hij nog steeds last heeft van inwendige warmtegevoelens en dat hij daardoor niet kan slapen zonder ventilator.

Het verhaal van Fiafomé Kodjo, een vijfendertigjarige lasser is kort en bondig. Zijn vrouw die voor hem wil spreken, vertelt me dat haar echtgenoot is opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis in Ghana nadat hij zijn gemaakte schulden voor de vaccinaties en het interview niet kon terugbetalen. Tenslotte vertelt Kofi Agba, de voorzitter van het collectief, me nog dat één van de winnaars ondertussen zelfmoord heeft gepleegd.
 
Kafkaiaanse toestanden in Lomé
 
De getuigenissen beginnen kafkaiaanse vormen aan te nemen wanneer ik spreek met Edem, Zakari, Amevor en Essivi.

In 2004 wint Abotsai Edem, een 32-jarige kleermaakster. Samen met haar man betaalt ze voor de vaccinaties ongeveer 326 euro. Voor het interview betalen ze samen 1510 dollar. Tijdens het interview op 14 juli 2005 wordt haar onder meer gevraagd welke materialen ze gebruikt om kleding te vervaardigen en krijgt ze allerhande vragen over haar huwelijk. Maar opnieuw wordt zonder enige reden de toekenning van haar visum geweigerd. Ze krijgt alleen haar paspoort terug en mag vertrekken.

Djato-Bafie Zakari, een vijftigjarige lasser wint in 2005. Hij betaalt voor de vaccins 230 dollar en na zijn vaccin tegen het koude klimaat krijgt hij rugklachten. Voor het interview betaalt hij ongeveer 633 euro. Tijdens het interview krijgt hij vragen over zijn werkervaring. Vervolgens wordt hem gevraagd enkele documenten te ondertekenen en zou hij binnen twee weken zijn visum kunnen komen afhalen.

Toen hij op de afgesproken datum zijn visum wilde afhalen, werd hem echter duidelijk gemaakt dat hij te laat was komen opdagen. Vervolgens heeft hij een weeklang geprobeerd zijn visum te bemachtigen. Uiteindelijk kreeg hij enkel zijn identiteitskaart terug.
 
Amavi Helen Amevor, een studente aan de universiteit van Lomé, wint in 2006. Ze krijgt na de vaccins en het interview evenmin haar groene kaart omdat ze niet over voldoende werkervaring zou beschikken. Maar Amavi laat het daar niet bij en neemt contact op met de Togolese advocaat Me Dodji K. Apevon.

De advocaat stuurt een brief naar de Amerikaanse ambassade. In die brief schrijft die dat Amevor wel degelijk over 2 jaar werkervaring beschikt en al een bachelor op zak heeft. De Amerikaanse ambassade reageert echter niet op die brief. Vervolgens besluit Amevor zich tot een Amerikaanse advocaat te wenden.

Op 16 mei 2006 schrijft advocaat Jeffrey M. Ford uit Washington een brief met bewijsmateriaal naar de ambassade in Togo. Op 1 juni 2006 beantwoordt de Amerikaanse consul in Lomé dit schrijven met de nogal tegenstrijdige melding dat het visum voor mevrouw Amevor werd geweigerd omdat haar huwelijk niet oprecht overkwam. Dit argument is niet alleen tegenstrijdig met het eerst argument, Amevor wilde bovendien alleen naar de VS trekken.

In 2005 krijgt ook Essivi Kponvi en zijn vrouw het bericht dat ze met de loterij hebben gewonnen. In 2006 laten ze zich vaccineren en betalen daarvoor ongeveer 351 euro. Voor het interview betalen ze vervolgens ongeveer 1267 euro. Om alles te kunnen betalen, hadden ze 3053 euro geleend.

Kort daarna worden Essivi en zijn vrouw opgebeld door de Amerikaanse ambassade die hen uitnodigt voor een interview. Maar eens aangekomen op de ambassade worden ze niet ontvangen. Omdat er al wat schermutselingen aan de gang waren tussen andere winnaars en de veiligheidsdiensten durfden ze hun geld niet terugvragen. De vrouw van Essivi die als kleermaakster aan de kost kwam, heeft om haar lening terug te betalen al haar machines moeten verkopen. Nu werkt ze als verkoopster van water.
 
Ongeldige huwelijken
 
De vernederingen die Alex Kwami Edeve, een dertigjarige kleermaker moest doorstaan tijdens het interview in 2006 spreken tot de verbeelding. Samen met zijn vrouw betaalt hij voor de vaccinaties ongeveer 174 euro. Voor het interview met toenmalig consul Melanie Zimmerman betaalt hij voor zichzelf en zijn vrouw ongeveer 1267 euro. Alex toont me zelfs het betalingsbewijs waarop duidelijk het adres van de Amerikaanse ambassade staat vermeld. Tijdens het interview wordt hem onder meer gevraagd wanneer zijn vrouw voor de laatste keer haar regels had.

Uiteindelijk wordt zijn visum geweigerd met als reden een ongeldig huwelijkscontract. Nochtans heeft Alex documenten van een burgerlijk huwelijk voorgelegd, het enige huwelijk dat overigens door de Togolese wet wordt erkend.

Maar volgens consul Zimmerman gaat het om ongeldige documenten. In een interview met een Togolese krant stelt zij zelfs onomwonden vast dat de meeste Togolese winnaars op een traditionele manier zijn getrouwd of snel trouwen om alsnog met twee naar de VS te kunnen emigreren.

Op dezelfde gronden worden ook de visa geweigerd voor het gezin van Michel Kodjo Gbonvi. In 2003 gaat hij samen met zijn vrouw en drie kinderen naar het medisch centrum voor de vaccinaties. Hij betaalt daarvoor in totaal 877 euro. Na het vaccin tegen het koude klimaat krijgt de vrouw van nog geen veertig jaar haar menopauze en haar kinderen kampen nog steeds met gezondheidsproblemen.

Voor het interview betaalt Michel in totaal 2.175 dollar. Wanneer Michel samen met zijn gezin wordt uitgenodigd voor een interview met consul Craig Cynthia wordt hen gevraagd te zweren dat ze de waarheid vertellen. Zelfs zijn kleinste zoon van 1,5 jaar moet zweren dat hij de waarheid vertelt. Vervolgens zegt de consul tegen Michel dat ze onmogelijk kan geloven dat hij getrouwd is met zijn vrouw omdat ze te hard op hem lijkt en dat zijn kinderen onmogelijk zijn kinderen kunnen zijn.
 
Tchadjobo Samoussoudini is een tweeëndertigjarige student geografie aan de universiteit van Kara. In 2006 krijgt ook hij het bericht dat hij met de loterij heeft gewonnen. Voor de vaccins betaalt hij samen met zijn vrouw ongeveer 332 euro. Voor het interview betaalt hij voor zichzelf en zijn vrouw 1.510 dollar.

Wanneer ze in 2007 de Amerikaanse ambassade op uitnodiging bezoeken, moeten ze lang wachten. Uiteindelijk ontvangt consul Zimmerman hen voor een interview. De consul vraagt hen ondermeer welke bruidsschat er werd gegeven. Verder vraagt ze waar ze wonen en waar het huwelijk heeft plaatsgevonden. Ze antwoorden dat ze in Kara wonen en dat het huwelijksfeest plaatsvond in quartier Lama in Chaminad. De consul zegt echter dat Chaminad in Kara ligt.

Waarop Tchadjobo enigszins verontwaardigd antwoordt dat hij als student geografie toch wel het onderscheid kan maken tussen zijn woonplaats en de plaats waar hij met zijn vrouw is getrouwd. Hun visa worden geweigerd.

Manwulolo Ekve Lakoussan, een zesentwintigjarige leerkracht overkomt ongeveer hetzelfde. In 2005 krijgt hij het bericht dat hij gewonnen heeft en in 2006 wordt hij uitgenodigd voor een interview en laat hij zich samen met zijn vrouw vaccineren. Voor de vaccinaties betaalt het koppel ongeveer 351 euro. Voor het interview betalen ze ongeveer 1.267 euro. Om dit alles te kunnen bekostigen, heeft zijn nonkel zijn grond en huis verkocht.

Tijdens het interview vraagt de ambassadefunctionaris aan Manwulolo welke kleur van ondergoed zijn vrouw draagt. Verder wordt er gevraagd naar meer bewijzen van het huwelijk. De consul wil het huwelijksfotoalbum inkijken. Op de Amerikaanse ambassade geloven ze echter niet dat Manwulolo met zijn vrouw samenwoont, waarop hij antwoordt dat hij gerust een bezoek mag komen brengen bij hem thuis.

Ten slotte vragen ze naar zijn diploma. Uiteindelijk blijkt alles in orde te komen. Het koppel wordt – met de belofte hun visa te ontvangen – gevraagd een week later terug te komen met nog meer foto’s. Op 26 september 2006 hebben ze een nieuwe afspraak. Manwulolo toont foto’s van zijn huwelijk. De dienstdoende ambtenaar vindt op de foto’s echter geen data terug. Reden genoeg voor de ambassade om hen de visa te weigeren.
 
Te mooi om waar te zijn, te waar om mooi te zijn
 
Kofi Agba die sinds 2006 de belangen van de 400 benadeelde families in Togo behartigt, is zelf ook slachtoffer van de Amerikaanse visaloterij. Zijn verhaal is ook surrealistisch. Net zoals al de andere winnaars wordt hij na vaccinaties en het interview geweigerd. Hij werd geweigerd omdat zijn beroep van schilder niet op de lijst van geschikte beroepen voorkomt.

Dat is volgens Kofi heel vreemd omdat zijn vriend, die ook schilder is, wel een visum heeft gekregen. Kwami Mignanou en zijn gezin wonen nu al sinds 2007 in Chicago waar hij werkt heeft gevonden. Kofi voegt er nog aan toe dat hij Kwami en zijn gezin nog aan de luchthaven heeft afgezet en zijn vriend beloofde hem alvast een appartement voor hem te huren in afwachting tot hij ook zou komen.

Verder vertelt Kofi me dat hij eigenlijk niet als eerste met een protestgroep was gestart. In de VS werd er al een groep opgericht door een Togolees die gewonnen had en zijn visum had gekregen. Dat deed hij toen hij merkte dat vele van zijn winnende landgenoten geen visa kregen. Wat later sloegen ze de handen in elkaar en nu is Kofi de drijvende kracht achter de groep.

Op 18 april 2008 organiseerde Kofi samen met de benadeelden van de visaloterij een eerste sit-in actie: “Vanaf die dag hebben we gedurende vier maanden lang, elke dag, behalve op zondag, voor de Amerikaanse ambassade sit-ins georganiseerd. En in al die tijd hebben we nooit iemand van de ambassade kunnen spreken. Pas op 23 juli 2008 kregen we uiteindelijk iemand te spreken. Maar die vertelde ons dat we nog lang mochten blijven zitten, de zaak was voor hen hoe dan ook gesloten.”

Kofi heeft de zaak ook voorgelegd aan allerhande Togolese politici, maar zonder resultaat.
 
Toch zijn de acties de Amerikaanse ambassade niet ontgaan. Ze zit duidelijk verveeld met de zaak. In oktober 2008 wordt er op een website van de Togolese regering een artikel geplaatst. Het artikel vermeldt in opdracht van toenmalig consul Melanie Zimmerman nog eens alle spelregels van de visaloterij, om zo alle protest en misverstanden uit de wereld te helpen.

In het artikel wordt bovendien duidelijk gemaakt dat je al de gemaakte kosten, zelfs als je uiteindelijk geen visum krijgt, op geen enkele manier kan terugkrijgen. Verder waarschuwt het artikel in grote drukletters voor oplichters.

Maar wie is hier eigenlijk de grote oplichter? Welke logica volgt de Amerikaanse ambassade om meer dan 400 winnende families op basis van een bizarre vaccinatie en vernederende interviews te weigeren en bovenal financieel volledig te ruïneren? 

Hoe kan je eigenlijk iets winnen zonder de prijs in ontvangst te nemen? Het antwoord daarop is snel gevonden. Als er maar 55.000 Green Cards jaarlijks kunnen worden uitgedeeld, terwijl het KCC meer dan 55.000 mogelijke winnaars selecteert, dan ligt het voor de hand dat niet alle geselecteerde winnaars een Green Card zullen krijgen.

Juist doordat er te veel mensen meedoen met de Amerikaanse visaloterij, is de VS-overheid genoodzaakt de spelregels tijdelijk aan te passen of erger af te wijken van de spelregels. 

Het mooiste voorbeeld van een aanpassing van de spelregels is de Nicaraguan Adjustement and Central American Relief Act die door het Congres in 1997 werd goedgekeurd. Deze wet stelt dat – voor zolang het nodig is – vanaf 1999 niet 55.000 mensen, maar slechts aan 5.000 winnaars een visum kan worden toegekend.

Deze aanpassing wordt echter nooit duidelijk naar voren geschoven. Voorbeelden van afwijkende spelregels zijn natuurlijk de hierboven beschreven kafkaiaanse toestanden en vernederingen. Niettemin wringt consul Zimmerman zich in allerhande bochten en argumenteert ze dat de benadeelde Togolese winnaars niet beantwoorden aan de vooropgestelde voorwaarden van werkervaring, beroep, opleiding en huwelijk. Nochtans kunnen deelnemers enkel meespelen als ze al aan die voorwaarden hebben voldaan.

De Amerikaanse visaloterij is dus een spel dat uit de hand is gelopen. Het is eigenlijk een spel dat te mooi is om waar te zijn en – volgens dichter Herman De Koninck – te waar om mooi te zijn.

De organisatoren weigeren te herkennen dat ze het spel niet onder controle hebben. In plaats daarvan tasten ze mensen aan in hun menselijke waardigheid en profiteren ze er bovenal rijkelijk van.

3 miljoen euro is slechts een schijntje, maar na enkele zoektochten op het web kom je te weten dat niet alleen in Togo mensen worden opgelicht en vernederd, maar ook in Ghana bijvoorbeeld.

Het verschil is voorlopig alleen dat de Togolese slachtoffers zich niet laten doen. Als alles naar buiten wordt gebracht, zal het vroeg of laat duidelijk worden dat het KCC, samen met verschillende Amerikaanse ambassades, misschien wel duizenden mensen voor ettelijke miljoenen heeft opgelicht en vernederd.

De benadeelde families in Togo hebben dan ook meer dan ooit recht op antwoord, op eerherstel en vooral op terugbetaling van de kosten. De VS moet immers beseffen dat deelnemers uit arme landen volledig geruïneerd geraken.

In het straatarme, dictatoriale Togo bedraagt het gemiddelde maandloon slechts 70 euro. Als de benadeelden hun opgehoest geld zelf moeten recupereren, moeten ze alleen al daarvoor ongeveer 7 jaar lang gaan werken.

take down
the paywall
steun ons nu!