Vandaag las ik een artikel van #Bart
Maddens, waarin deze, in tegenstelling tot wat de linkse oppositie beweert, meent
dat Bart De Wever en zijn entourage helemaal geen ‘dicatoriaal beleid voert.

Alhoewel ik reeds langer het vermoeden heb dat Maddens de Bart
De Wever en zijn N-VA een min of meer warm hart toedraagt, kan ik zijn stelling
grotendeels bijtreden. Ons parlementair ‘meerderheidssysteem’, met een niet
door het volk gekozen regeringsamenstelling, en volksvertegenwoordigers die niet
‘het volk’ maar hun partij vertegenwoordigen, hoeft zich volgens ons
particartisch systeem inderdaad niets gelegen te laten aan wat de oppositie al
dan niet goed vindt.

Deze regering speelt inderdaad het spel zoals elke
voorgaande, van welke samenstelling ook, dat eveneens heeft gedaan: De
oppositie mag dan moord en brand schreeuwen, de meerderheid beslist.

Daar waar Maddens aan voorbijgaat, is
dat er wel degelijk een verschil is tussen de deze- en de meeste vorige
regeringsamenstellingen. Deze regering
bestaat uit drie (centrum)-rechtse partijen, die er de grote meerderheid in
uitmaken, en één centrumpartij, waarvan de linkse vleugel danig is gekortwiekt.
Het regeerakkoord is dan ook voor 90% de uitvoering van het sociaaleconomische
luik van de centrumrechtse verkiezingsprogramma’s.

Daarentegen waren de regeringen van de vorige drie decennia,
reeds door hun samenstelling alleen al, een ‘compromis’ tussen centrum-links en
centrum-rechts, waardoor hun regeerprogramma nogal wat flexibiliteit (en
dikwijls onstabiliteit) toeliet (veroorzaakte). De legislaturen die daar een
uitzondering op waren, (denk maar aan Martens-Goll) resulteerden in een
gelijkaardig centrumrechts beleid en vakbondsprotest als dat wat wij heden
meemaken.

Waar de vorige regeringen constant binnen zichzelf met ‘oppositie’
te maken kregen, en daardoor genoodzaakt waren over alles en nog wat
compromissen te sluiten, is dat bij een min of meer ‘coherente’ regeringssamenstelling,
zoals dat nu het geval is, minder nodig, en grijpt de parlementaire oppositie
naar ‘de straat’ als noodrem.

De ‘klos’ bij dat alles is meestal de ‘centrumpartij’ die in
om het even in welke regeringsamenstelling op eieren moet lopen om zijn linkse dan wel
zijn rechtse achterban niet voor het hoofd te stoten. In de vorige regeringen
had zij dat als grootste Vlaamse partij wat gemakkelijker, maar vandaag ligt
dat heel anders natuurlijk.

De CD&V is dan ook de ‘achillespees’ van deze regering. Het
is uiteraard zaak ervoor te zorgen dat die niet gescheurd raakt…