Donald Trump houdt 52 doelwitten achter de hand voor indien Ali Khamenei zou beslissen tot een vergeldingactie voor de militaire liquidatie van Qassem Soleimani.
Het aantal verwijst naar de 52 gijzelaars die vanaf 1979 gedurende 444 dagen in de Amerikaanse ambassade in Teheran door Iraanse studenten werden vast gehouden.
De keuze van Donald Trump omvat ook uitdrukkelijk culturele targets. Iran is dan ook een parlementaire democratie met een religieuze theocratie geleid door geestelijken.

Het voordeel van een militaire, post-politieke logica, is dat duidelijk wordt wie goed en wie slecht wordt geacht. Die tegenstelling wordt, omwille van de in te zetten middelen en mensenlevens, absoluut zodat wie genuanceerd denkt het risico neemt zichzelf verdacht te maken.

Cultuur en identiteit maken sowieso deel uit van de publieke opinievorming. Met in de hedendaagse context soms een kritische ondertoon, soms een bevrijdende of nog een vernieuwende toon.
Soms wordt cultuur ook nog instrumenteel gebruikt, zelfs nadat we dachten dat de liberale samenleving elk hegemonisch denken van zich had afgeworpen.

Peter De Roover verklaarde onlangs in een ontboezeming dat Kunst zich met “wat mooi is” moet bezig houden en dat dat vandaag in de elitaire vorm niet het geval is. Nochtans zit het bezoekersaantal van tentoonstellingen in de lift en zitten de theaters vol. Een capaciteitsuitbreiding op zich zou al financieel soelaas kunnen brengen voor de podiumkunsten en haar “subsidieslurpers“.
Tegenover die contemplatieve invulling van Peter De Roover staat de idee van een Vlaams canon dat een instrument moet worden om de identiteit herkenbaar te maken en productief te gaan inzetten voor het Vlaamse deel van onze meerlagige identiteit. In Brussel en in Vlaanderen.

Het geeft blijk van professionalisme dat David Petraeus eerder al had verklaard zijn collega Qassem Soleimani te waarderen als deskundig en professioneel. Militairen zijn de gewapende hand van het regime waarvoor zij optreden. Dat respect staat de harde confrontatie via hun hiërarchie niet in de weg, uiteraard.
In de culturele wereld weten we dat Sergei Eisenstein en Leni Riefenstahl, als vernieuwers van het beeld, diezelfde persoonlijke waardering konden opbrengen omwille van de vernieuwende technische en inhoudelijke aanpak in functie van de culturele propaganda voor het Stalinisme en voor NAZI-Duitsland.

Wat is nu de logica achter het losgerukte oorlogsdenken? Los van de electorale opportuniteit voor Donald Trump en de machtsbasis voor Ali Khamenei.
Zou de militaire slagkracht bepalen met welk recht men in de wereld staat? Met een bijzondere afschuw voor zelfmoordterroristen die ofwel vanuit hun persoonlijke motivatie alleen aanslagen kunnen beraden en soms ook door verborgen organisaties gekoesterd worden?

Waarom zouden wij moeten kiezen tussen Donald Trump en Ali Khamenei? Of hun totaal engagement in de onderlinge strijd tussen Sjiieten en Soennieten moeten ondergaan?

Een militair ingrijpen heeft als gevolg dat nadien de overlevenden geconditioneerd worden om op basis van de wet van de sterkste tot een voordien onmogelijk geacht vergelijk te komen. Enkel in romantische films bestaat er een commerciële wet die garandeert dat de sympathiekste ook aan het langste eind mag trekken.

Zouden we onze boontjes niet te week leggen bij wie actief aantoont de democratische krachten intern en extern te willen versterken. Economisch én cultureel.
In plaats van de huidige wit-zwart logica krijgen we dan een publieke opinie waarin de persoonlijke integriteit afgewogen wordt met de geponeerde analyse over zichzelf en over de wereld. De menselijke intelligentie maakt een onderscheid tussen wie kritiek geeft op basis van welbegrepen eigenbelang en wie soms diezelfde harde taal gebruikt vanuit het engagement om de samenleving met respect voor elkeen vooruit te helpen. Dat begint in de prille opvoeding en stopt niet bij volwassenen of bij de uitoefening van macht.

Elke gemeenschap moet voor alles bewust omgaan met de eigen radicale uitwassen en kan daarover in de samenleving aangesproken worden. Wie zich anno 2020 wil afsluiten voor migratiestromen en zelfs wegkijkt van vluchtelingen zonder oog voor de oorzaken, sluit zichzelf af van het vrij onderzoek dat als voorwaarde geldt voor elke duurzame vooruitgang. Karl Popper koos niet het bittere cynisme, maar wel het optimisme als een morele plicht.