De zuigelingen van toen, zijn de gepensioneerden van vandaag. Diegenen die in 1952 in hun wiegje lagen, zouden nu – 65 jaar later – met pensioen moeten zijn of gaan. Het zijn allicht de grijsaards die op 1 mei op de Vrijdagmarkt stonden. Lees waarom er opnieuw redenen zijn voor het cultiveren van een ernstig socialisme.
Bekijk de viering op 1 mei 1952
& 1 mei 2017 door persblog.be
65 jaar geleden trok een stoet met strijdbare socialisten door de Gentse straten. Zij die toen geboren werden, zijn vandaag al gepensioneerd, of door de regeringsbeslissingen, nog even aan het werk. Allicht staan de zuigelingen van toen, nu als grijsaards onder het volk op de Vrijdagmarkt. In de tijd van hun ouders en grootouders eindigde de stoet aan de lokaal Vooruit in de Sint-Pietersnieuwstraat.
Het was een heel ander tijdgewricht. Er werd toen gestreden voor gunstigere arbeidsvoorwaarden. De onderdrukking van de arbeiders en de lage bedienden lag nog vers in het geheugen. Zo ook de oorlog en de ellende. De donkere jaren dertig die eraan vooraf gingen en het volk dat toen naar rechts neigde.
Vandaag wordt gescandeerd voor ‘werkbaar werk’. Er dreigt een uitholling van de verworven sociale rechten door een ellendig kibbel- en kakelkabinet – dat nu ijlings de begroting moet wegstoppen om te vermijden om uit elkaar te vallen. Er is een nieuw soort uitbuiting op de arbeidsvloer. De tol heet burn-out. Lees het boek ‘Ze maken ons kapot, meneer‘.
Al of niet anonieme aandeelhouders en hun raden van bestuur staan nu in de positie van de patron van weleer. Het volk neigt weer naar rechts. Zij het vaak om andere redenen.
De ongelijkheid tussen have en have nots groeit. Wat toen – door sommigen, smalend – het biefstukkensocialisme werd genoemd, komt hierdoor allicht terug.
Er is meer dan één reden om het socialisme ernstig te nemen… én ernstig uit te oefenen als volksvertegenwoordiger, uiteraard, want er mag ook in eigen boezem gekeken worden.
Aan de klaagmuur staan helpt niet om tegenvallende peilingen uit te leggen. Er mag wat meer geloofwaardigheid zijn. Enkel dit zal overtuigen. Qua arbeidsethos in eigen rangen, kan het veel beter. De voorzitter mag de scherpte van zijn tandjes nog flink bijstellen. En sommige oude coryfeeën zouden beter de eer aan zichzelf houden door een stap achteruit te zetten. F.D.
