David Nathan
Interview -

David Nathan, psychiater en voorzitter DFCR: “Binnen 5 jaar verwacht ik federale cannabislegalisering in VS”

Doctors for Cannabis Regulation (DFCR) is een Amerikaanse artsenorganisatie die zich tot doel stelt om recreationeel cannabisgebruik voor volwassenen te legaliseren. Volgens DFCR zorgt het huidige federale verbod voor sociale onrechtvaardigheid en brengt ze de volksgezondheid schade toe. David Nathan, psychiater en voorzitter van de bestuursraad onthult hoe het verbod de Amerikaanse samenleving aantast en welke verbeteringen cannabislegalisering met zich meebrengt.

maandag 16 december 2019 15:18
Spread the love

Waarom stichtte u Doctors for Cannabis Regulation?

Mijn engagement ontstond omstreeks 2014. Ik werd toen uitgenodigd om lid te worden van een coalitie van de NAACP[1], ACLU[2] en andere organisaties in mijn thuisstaat New Jersey. Deze coalitie bepleitte de legalisering van cannabis als een reële mogelijkheid. Er ontbrak een artsenorganisatie om dit proces te begeleiden met DFCR vullen we deze leegte in. Onze organisatie brengt vele prominente artsen samen[3]. Toen ik mijn vrouw vertelde wie zou deelnemen, antwoordde ze: “Het is je gelukt om het Dream Team van artsen die cannabislegalisatie ondersteunen rondom je heen te verzamelen”. En ze heeft gelijk. Indien je een (Amerikaanse) arts bent en de genoemde lijsten doorneemt dan herken je personen die je professor aan de universiteit waren en/of de auteur van de wetenschappelijke papers die je las.

Men zou kunnen verwachten dat artsen die zich inzetten voor cannabislegalisering dit omwille van medicinale doeleinden doen. Doch is dit bij DFCR niet het geval.

Nee, we bestrijden in de eerste plaats het verbod dat volwassen recreationeel cannabisgebruik bestraft. De ervaring bewijst dat het verbod niet werkt en zeer veel schade met zich meebrengt. Met de legalisering van cannabis willen wij de schade op vlak van sociale rechtvaardigheid en volksgezondheid minimaliseren.

De Amerikaanse federale overheid hanteert vandaag een verbod op basis van de Controlled Substances Act (CSA) van 1971. Deze wet is de Amerikaanse implementering van het Internationale Drugsverdrag (1961) van de Verenigde Naties. Wat stipuleert deze wet aangaande cannabis?

De CSA classificeert de verschillende drugs in 5 verschillende categorieën of Schedules. Ze steunt hierbij op de intrinsieke kwaliteiten van de verschillende drugs. De categorie met de meest gevaarlijke drugs is Schedule I, de minst gevaarlijke Schedule V. Cannabis resideert in Schedule I samen met heroïne, LSD, MDMA, en dergelijke meer. Om in deze categorie terecht te komen moet een substantie aan drie verschillende voorwaarden voldoen. (1) Er is geen aanvaard medisch gebruik van de substantie in de VS. (2) De substantie heeft een grote verslavingspotentie. (3) Het veiligheidsprofiel van de stof is ongekend of problematisch.

Maar de waarheid is dat cannabis aan geen enkele van deze drie voorwaarden voldoet. (1) Cannabis wordt voor verschillende medische indicaties gebruikt in de VS. Voor sommige van deze indicaties bestaan goed onderbouwde onderzoeksrapporten. Denk bijvoorbeeld aan nausea, braken, verlies van eetlust en gewicht ten gevolge van chemotherapie. Bovendien is cannabis in 33[4] van de 50 staten voor medicinale doeleinden legaal. (2) Cannabis heeft geen grote verslavingspotentie maar een matige verslavingspotentie. Men kan deze vergelijken met koffie. Dit is minder dan sommige legale drugs zoals alcohol of tabak. (3) Tenslotte heeft cannabis een goed gekend en redelijk veiligheidsprofiel.

Het is dan ook onbegrijpelijk en onaanvaardbaar dat de overheid cannabis als een Schedule I drug categoriseert. Met DFCR willen we niet dat cannabis naar een minder gevaarlijke Schedule verhuist. We willen dat cannabis uit het classificeringsschema verdwijnt.

Wat doet DFCR in de praktijk om haar standpunten aan het bredere publiek bekend te maken?

We ondernemen vier verschillende zaken.

Ten eerste schrijven we artikels in lekenmagazines maar evenzeer in de gespecialiseerde literatuur. In de artikelen beargumenteren we met concrete feiten waarom legalisering een betere optie is dan het huidige verbod en zelfs decriminalisering vormt.

Daarnaast spreken we op verschillende publieke evenementen of congressen. Regelmatig kan je een DFCR lid op de lokale/nationale radio of televisie onze standpunten horen verdedigen.

Omdat we in evidence-based kennisverspreiding geloven, geven we cursussen aan artsen en andere zorg gerelateerde beroepen. Daarnaast geven we lezingen over de gezondheidsgevolgen van recreationeel cannabisgebruik aan leken. Jongeren en volwassenen bezoeken deze samenkomsten. Voorts vind je op onze website een heleboel informatie over de schadelijke gevolgen voor de sociale rechtvaardigheid en volksgezondheid die gepaard gaan met het verbodsbeleid.

Waar sommige op zich staande feiten de cannabislegalisering misschien niet ondersteunen, doet het samenbrengen van alle wetenschappelijke feiten dit wel. Met het DFCR willen we dat het politieke beleid de wetenschappelijke gegevens weerspiegelt. Het huidige verbod doet dit duidelijk niet!

Tenslotte getuig(d)en onze deskundigen herhaaldelijk voor verschillende statelijke of het nationale parlement(en). Onlangs sprak ik als deskundige het House Judiciary Subcommittee on Crime, Terrorism and Homeland Security toe. Ik sprak er voor nationale parlementsleden en weerlegde er onder andere de vaak geuite cannabis als gateway drug-theorie[5] en vergeleek de verslavingspotentie van recreationeel cannabisgebruik met die van caféïne[6]. Ook deze feiten komen uit de wetenschappelijke literatuur!

Welke reacties krijgt u wanneer u tijdens een lezing stelt dat cannabis een veel minder gevaarlijke substantie is dan haar Schedule I rangschikking doet vermoeden?

Tegenwoordig nemen de meeste Amerikanen, ook artsen, dit voor waar aan. Wanneer men de wetenschappelijke gegevens doorneemt kan men trouwens moeilijk anders. Volgens verschillende nationale peilingen zijn er ondertussen al zevenenzestig procent van de volwassen Amerikanen die de legalisering van cannabis[7] ondersteunen. Vooral de politieke instellingen en, tot voor kort, de medische organisaties blijven terughoudend reageren wanneer een mogelijke legalisering ter sprake komt.

Indien cannabis niet zo een groot gezondheidsgevaar inhoudt, is er dan eerder sprake van een morele veroordeling van cannabisgebruik? Weerklinkt in het cannabisverbod een echo van de puriteinse matigingsbewegingen van het einde van de negentiende eeuw?  

Absoluut! Tot 1920 was cannabis in de VS bijna onbekend als recreationele drug. Men kende het wel voor allerhande medische toepassingen en kon het in verschillende vormen (siroop, zalf, tincturen, pleisters, …) in de apotheek vinden. In andere landen, zoals in het Midden-Oosten en Indië, gebruikte de bevolking cannabis wel voor recreationele doeleinden. Zo ook in Mexico, het zuidelijke buurland van de VS. Mexicaanse migranten, die zich in de zuidelijke staten van de VS vestigden, introduceerden recreatief cannabisgebruik in de zuidelijke Verenigde Staten. In de grote Noord-Amerikaanse steden waren het vooral Afro-Amerikanen die cannabis gebruikten. Het cannabisverbod werd een politiek-legale manier om beide groepen, die een groot deel van de dominante blanke cultuur al verguisde, te marginaliseren.

Michelle Alexander, burgerrechtenadvocate en professor, stelt in haar boek The New Jim Crow. Mass Incarceration in the Age of Colorblindness[8] dat de wetgeving, die cannabis en drugs in het algemeen omkadert, een voortzetting is van de Jim Crow Laws[9]. Wat vindt u van haar stelling?

Ze heeft absoluut gelijk. In haar boek geeft ze op een treffende manier weer hoe dit in zijn werk ging en vandaag nog steeds gebeurt. Toen de Civil Rights Act (1964) ervoor zorgde dat de segregatiepolitiek ten aanzien van Afro-Amerikanen en andere gekleurde minderheden niet langer wettelijk was, vond men in de drugswetgeving een volwaardige vervanger om het eerdere discriminerende beleid verder te blijven zetten.

Dit strafbeleid straft het individu door boete, arrestatie, stigma, opsluiting, …. Tegelijkertijd zorgt het hebben van een strafblad voor problemen met het vinden van werk, verschillende sociale tegemoetkomingen (school- universiteitsbeurs, sociale huisvesting, …), registreren voor verkiezingen en dergelijke meer. Bovendien wordt naast het individu ook zijn gemeenschap in het geheel getroffen. Zo hebben Afro-Amerikanen drie keer meer kans, ondanks vergelijkbare gebruikscijfers, op een arrestatie voor cannabisbezit dan Europese Amerikanen. De armoede die voortvloeit uit strafregisters schaadt gemeenschappen van kleur en beperkt de toegang tot gezondheidszorg, en dat maakt het tot een volksgezondheidsprobleem.

De overheid legitimeert haar gedrag door te stellen dat ze dit omwille van de ordehandhaving en de volksgezondheid doet. Maar dat klopt niet. De discriminatoire punitieve behandeling is trouwens nog veel duidelijker bij de berechting van cocaïne. Cocaïne en crack zijn in feite dezelfde substantie[10]. De gebruikers van cocaïne zijn overwegend wit, die van het goedkopere crack vooral Afro-Amerikaans. Voor 1986 behandelde de rechtspraak beide drugs op een zelfde strafrechtelijke manier. Maar toen trad de Anti-Drug Abuse Act in voege. Deze voorzag een minimale strafvordering van 5 jaar gevangenisstraf, bij een eerste overtreding, voor het bezit van 5 gram crack. Dezelfde wet stelt zich voor het bezit van cocaïne, dat vooral rijke witte mensen nuttigen, veel milder op. Om dezelfde minimumstraf van 5 jaar te krijgen, moet men minstens 500 gr cocaïne bezitten. Dat is honderd keer meer!

Door de wet verzeilde heel veel jonge zwarte mannen, 80 procent van de arrestaties voor dit delict, achter de tralies. Vanzelfsprekend had dit desastreuze gevolgen voor het individu, maar ook voor zijn lokale gemeenschap. Zo kunnen gevangenen of mensen met een strafblad niet gaan stemmen. Wanneer grote aantallen mensen van een bepaalde etnische minderheid stemdood worden gemaakt, heeft dit vanzelfsprekend zijn weerslag bij de verkiezingen en in het gevoerde politieke beleid. Ondertussen is de verhouding tussen de hoeveelheid coke en crack voor de wetgeving van 100:1 naar 18:1 teruggebracht. Maar deze benadering blijft discriminerend, onrechtvaardig en heeft niets met de volksgezondheid noch ordehandhaving van doen[11].

In hoeverre zijn de verschillende kerken (mede) verantwoordelijk voor het veroordelen van drugsgebruik?

Dat is moeilijk in te schatten. Het is duidelijk dat er bij de maatschappelijke benadering van drugsgebruik sprake is van een misplaatste moraliteit. We hebben lang geloofd dat drugs slecht zijn, dat de mensen die ze gebruiken slecht zijn, en dat degenen die betrokken zijn bij de drugshandel hun vrijheid niet waard zijn. Maar de eventuele rol van de vele verschillende kerken hierbij, is bij mijn weten in de VS niet onderzocht.

Hier in New Jersey hebben Afro-Amerikaanse kerken zich in het verleden steeds verzet tegen de hervorming van het drugsbeleid. Maar tegenwoordig worden veel pastors en hun congregaties zich ervan bewust dat de door de regering gevoerde drugsoorlog gericht was tegen vooral gekleurde mensen. Bijgevolg steunen een groeiend aantal prominente pastors de strafrechtelijke benadering niet langer en pleiten ze nu openlijk voor de legalisering, en niet alleen voor de decriminalisering, van cannabis.

Met deze verandering willen ze niet alleen dat het buitenproportioneel arresteren van minderheden stopt. Ze willen dat de schadelijke effecten van het verbod worden teruggedraaid door middel van sociale gelijke kansen programma’s[12] en tegelijkertijd willen ze de diversiteit in de snelgroeiende cannabisindustrie waarborgen. Volgens mij zal de vernieuwde denkwijze die de kerkgemeenschappen momenteel begeesterd een belangrijke drijvende kracht vormen bij de verdere cannabislegalisering in de VS.

Waarom pleit DFRC voor cannabislegalisering en niet voor decriminalisering?

Bij decriminalisering reguleert de overheid de productie en verkoop van cannabis niet. Daarom kan er geen kwaliteitscontrole op de cannabis gebeuren en is het best mogelijk dat gebruikers cannabis kopen die insecticiden, pesticiden of andere contaminerende stoffen bevat. Vanzelfsprekend is dit vanuit gezondheidsoverwegingen niet wenselijk.

Voorts kent de gebruiker in een niet gereguleerde markt bij aankoop evenmin de sterkte van de aangekochte cannabis. Bovendien zal de verkoop nog steeds gebeuren door illegale dealers die wellicht niet zullen terugdeinzen om hun waar aan minderjarigen te verkopen. In het slechtste geval bieden ze eveneens gevaarlijkere drugs aan.

Tenslotte zorgt het decriminaliseren van cannabis niet voor het beëindigen van politieaanhoudingen. De staat New York decriminaliseerde cannabis in de jaren 1970 maar ieder jaar opnieuw zijn tienduizenden mensen het slachtoffer van een aanhouding omwille van cannabisbezit.

Cannabislegalisering lost deze problemen grotendeels op.

Vindt u dat cannabisgebruikers zelf cannabisplanten moeten kunnen telen?

Absoluut. We zijn van het principe dat gebruikers een bepaald aantal planten voor hun eigen gebruik moeten kunnen telen. Dit is voor veel mensen, die vaak meer tijd dan geld hebben, een kostenbesparende activiteit. Soms kan het voor medische doeleinden zelfs een oplossing bieden. Dit komt omdat voor de industrie meer zeldzame soorten telen niet winstgevend is en dus economisch gezien niet rendabel. Hierdoor kunnen patiënten, die voor de bestrijding van hun aandoening een speciale variëteit nodig hebben, in zelfteelt een reddingsmiddel vinden.

U stelde dat de kwaliteitscontrole van cannabis een voordeel is die de legalisering meebrengt. Maar hoe weerhoudt men thuistelers ervan om schadelijke stoffen (pesticiden, insecticiden, …) aan hun teelt toe te voegen?

Dit kan men niet! Maar men mag hopen dat mensen er niet voor kiezen om zichzelf te vergiftigen. Uw vraag raakt trouwens een dieperliggende kwestie aan. We moeten ons namelijk durven afvragen in hoeverre we willen dat de overheid zich kan bemoeien met het individuele gedrag van een volwassene in zoverre dit een ander niet schaadt. De Nederlandse filosoof Baruch Spinoza schreef meer dan 300 jaar geleden over de dwaasheid van moraliteitswetten, en we hebben deze les op de een of andere manier nog steeds niet geleerd.[13]

Vele mensen zonnen zonder zonnecrème. Voor een heleboel onder hen is dit niet zonder risico. Willen wij als samenleving dat de overheid door middel van het strafrecht tussenbeide komt en volwassen daders opspoort, hen tegen hun wil insmeert, beboet of nog arresteert? Volgens mij moet men dergelijke activiteiten aan het geweten van het individu overlaten. De overheid moet hier niet bij worden betrokken. Zelfs indien dit betekent dat niet ingesmeerde zonnebaders hierdoor mogelijks schadelijke gezondheidsgevolgen kunnen oplopen.

Het is bijna onmogelijk om het over cannabis te hebben zonder dat iemand reageert door te stellen dat cannabisgebruik zeer gevaarlijk is voor de geestelijke gezondheid. U bent psychiater, hoe denkt u over deze aangelegenheid?

Ik behandel vooral mensen met een bipolaire – of een psychotische aandoening en begrijp de bezorgdheid. Uit de literatuur weten we dat mensen met een verhoogd risico op het ontwikkelen van een psychose[14] beter geen cannabis gebruiken. Bij hen kan cannabisgebruik een psychose uitlokken of wanneer ze reeds een psychose hebben hun toestand verergeren. Maar we weten niet of cannabisgebruik een psychose veroorzaakt bij personen die anders geen risico lopen op het ontwikkelen van een psychose.

Schizofrenie heeft een prevalentie van 1 à 2 % in de bevolking. Het komt bij alle verschillende sociale klassen en nationaliteiten voor. Ondertussen schat men dat ongeveer 7 % van de Amerikanen (22 miljoen) cannabis gebruikt. Toch hebben we geen onderzoeksgegevens die stellen dat de prevalentie van schizofrenie samen met het percentage recreationele cannabisgebruikers steeg.

Dit neemt niet weg dat ik er vrij zeker van ben dat ik reeds jongeren behandelde waarbij cannabisgebruik de trigger was voor hun eerste psychotische episode. Maar ook andere triggers hadden dit bij deze kwetsbare individuen kunnen bewerkstelligen. Zo kan het innemen van sommige medicijnen, bijvoorbeeld antimalariamiddelen of medicijnen tegen Parkinson, of sterke stresservaringen een psychose triggeren.

De bezorgdheid omtrent de geestelijke gezondheid rechtvaardigt de huidige strafrechtelijke benadering niet. We kunnen moeilijk iedere cannabisgebruiker gaan straffen omwille van het risico dat een minderheid van mensen met een psychotische of psychiatrische problematiek loopt. Het lijkt me veel beter om de mensen, zeker zij die de risicogroep vormen, zo goed mogelijk in te lichten over de mogelijke gevaren dat cannabisgebruik meebrengt.

Trouwens de stress die gepaard gaat met de strafrechtelijke benadering (aanhouding, fouillage, …) zorgt eveneens voor een bepaalde belasting van de betrokkene zijn geestelijke gezondheid. In hoeverre deze werkwijze een psychose kan triggeren is onbekend, maar het helemaal uitsluiten kan men evenmin.

Denkt u dat er snel een federale legalisering van cannabis in de VS aankomt?

Ja, in de VS zijn er geen staten meer die hun beleid ten aanzien van recreationeel cannabisgebruik verstrengen. Veelzeggend is dat geen enkele staat, ondertussen zijn er 11[15], die recreationeel gebruik legaliseerde op zijn beslissing terugkomt. Een groeiend aantal politici bij democraten en republikeinen begrijpt dat legaliseren, meer nog dan decriminaliseren, een verbetering zal inluiden. Mocht ik er een tijdspanne op plakken, schat ik dat we binnen 3 à 5 jaar een federale cannabislegalisering in de VS mogen verwachten.

De verandering in de publieke opinie over recreationeel cannabisgebruik loopt enigszins parallel met de wijze waarop de Amerikaanse samenleving omging met de aanvaarding van het homohuwelijk. Dankzij de verspreiding van diverse en progressieve perspectieven begrepen genoeg mensen dat volwassenen in relaties van hetzelfde geslacht geen bedreiging vormden voor de samenleving. Het kostte de Verenigde Staten vervolgens slechts een paar jaar om van een samenleving die het homohuwelijk onaanvaardbaar vond te transformeren naar een samenleving die federale legalisatie omarmde.

Evenzo is de samenleving gaan begrijpen dat het volwassen cannabisgebruik geen schade toebrengt aan anderen. De risico’s van cannabislegalisatie kan men beheersen, en zijn in ieder geval veel minder dan de bekende nadelen van het cannabisverbod.

Hebben de slachtoffers van het verbodsbeleid recht op een compensatie voor de schade die ze individueel en als gemeenschap opliepen?

Zeker. Volgens DFCR hoort de overheid een deel van de belastingen die ze op de verkoop van cannabis voor volwassenen int, te investeren in sociale rechtvaardigheid en gelijke kansen programma’s ten voordele van de geteisterde gemeenschappen. Daarnaast moet ze de huidige nog lopende aanklachten en veroordelingen voor cannabis gerelateerde feiten annuleren. Het betekent eveneens dat mensen die voor deze redenen momenteel in de gevangenis zitten worden vrijgelaten. Voorts moeten deze overtredingen van de betrokkenen hun strafblad verdwijnen[16]. Dit is enorm belangrijk voor hun en onze toekomst.

Ten slotte moet de overheid garanderen dat getroffen individuen en gemeenschappen op een evenwaardige manier ondernemers in de cannabisindustrie kunnen worden. Het toestaan van eigenteelt voor volwassen cannabisgebruikers kan men deels ook als een, weliswaar kleine, tegemoetkoming zien.

 

 

Patrick Dewals is politiek filosoof en de auteur van ‘Medicinale cannabis. Meer dan een medische kwestie’, Garant (ISBN 9789044136364)

Hij is eveneens de initiatiefnemer van FREE MC

 

Notes:

[1] De National Association for the Advancement of Coloured People is een burgerrechtenorganisatie in de Verenigde Staten

[2] De American Civil Liberties Union is een non-profitorganisatie waarvan de missie luidt: “het verdedigen en behouden van de individuele rechten en vrijheden die door de grondwet en de wetten van de Verenigde Staten aan iedereen in dit land worden gegarandeerd”

[3] https://dfcr.org/leadership/

[4] https://medicalmarijuana.procon.org/legal-medical-marijuana-states-and-dc/

[5] https://www.drugpolicy.org/sites/default/files/DebunkingGatewayMyth_NY_0.pdf

[6] https://dfcr.org/david-nathan-testify-us-house-committee-hearing-cannabis-legalization/

[7] https://www.pewresearch.org/fact-tank/2019/11/14/americans-support-marijuana-legalization/

[8] http://newjimcrow.com/about

[9] De Jim Crow Laws onstonden in de jaren 1880-90 en hielden aan tot de jaren zestig van de twintigste eeuw. In deze periode zorgde de implementatie van de wetgeving, vooral in de zuidelijke staten van de VS, voor een geïnstitutionaliseerde vorm van rassensegregatie.

[10] Cocaïne wordt uit de cocaplant vervaardigd en heeft een poedervorm. Crack is het mengen van dit poeder met water en baksoda of natriumbicarbonaat. Door dit mengsel te koken vormt zich een vaste brij. Stukjes van de afgekoelde massa worden als crack verkocht.

[11] https://americanaddictioncenters.org/cocaine-treatment/differences-with-crack

[12] https://cannabis.lacity.org/licensing/social-equity-program

[13] Wetten die kunnen worden overtreden zonder een ander schade te berokkenen, zijn misplaatst en zijn zo ver verwijderd van het beheersen van menselijke verlangens en passies dat ze deze aanzetten. Want “we voelen ons altijd aangetrokken tot wat verboden is, en verlangen naar wat wordt geweigerd.” En men mist nooit de vindingrijkheid om wetten te ontwijken die proberen te verbieden wat niet helemaal verboden kan worden – zoals banketten, spelletjes en versieringen – waarvan alleen het teveel slecht is. Een dergelijk teveel kan alleen worden beoordeeld op basis van de situatie van een individu, dus er kan geen algemene wet worden afgeleid. Spinoza, Tractatus Politicus Hoofdstuk X: 5, 1677

[14] Bijvoorbeeld omwille van familieleden met deze problematiek. Of het zelf al gehad hebben van eerdere psychoses.

[15] https://www.businessinsider.nl/legal-marijuana-states-2018-1?international=true&r=US

[16] https://dfcr.org/platform-of-regulations/

 

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!