Ik citeer ‘Dat Zuhal Demir, zelf kind van immigranten haar mening niet bijstelde, is niet te begrijpen’. Dat schrijft Lucienne Colpaert in haar bijgedachte in de krant De Morgen van 14 april 2016.

Mevr. Colpaert verwijst hiermee naar het programma ‘terug naar eigen land’ waar Zuhal samen met nog enkele andere B.V.’s de weg van de immigranten volgt en blijkbaar zichzelf niet terugvindt terwijl J.M. Dedecker een 2.0 versie ontdekt van zichzelf.

Zuhal Demir is niet enkel kind van immigranten, ze is kind van economische vluchtelingen. Mensen op zoek naar economisch geluk, dat mag, dat moet zelfs. Wie zou je dat recht mogen ontnemen? Nochtans zegt Zuhal over de vluchtelingen:  

“Ze kennen het allemaal heel goed. Ze weten wat je in welk land krijgt, ze weten dat beter dan jij en ik. Het was ongelooflijk hoe goed die vluchtelingen geïnformeerd zijn.”

Ook haar vader wist dat blijkbaar. Hij verliet met zijn gezin in 1975 het weinig aantrekkelijke oosten van Turkije om hier te komen werken. Dat haar vader bereid was om hier hard te werken doet echter niets af aan zijn motivatie… een beter bestaan opzoeken en economische welvaart verwerven en vooral, weg uit dat land dat geen enkele sociale voorziening biedt voor zijn inwoners.

Maar dat verleden is ze blijkbaar zelf allang ontgroeit. In die zin is ze vandaag blijkbaar op de vlucht voor haar eigen verleden. Vandaag is ze politica met een diploma in de  rechten. Vele politici zijn licentiaat in de rechten. Voor het laatste moet je studeren en als je dat wil wordt je opgenomen in het verheven gezelschap van tottendraaiers die hun dure eed aan de kapstok hangen en voortaan hun kennis verkopen aan de meest biedende. Wil je dat niet dan staat je een schitterende advocatenpraktijk te wachten in een tot kantoor omgebouwde garage naast het huis van je ouders. Om politicus te worden moet je alleen maar verkozen worden. Ronald Reagan toonde ons wat dit betreft dat je niet altijd de slimste van de klas moet zijn om verkozen te worden en Marie Antoinette leerde ons dat je soms niet eens moet verkozen worden om als leeghoofd koningin te worden.

Dat ze, toen ze vernam dat het Franse volk geen brood had om te eten, zou hebben gezegd “Als ze geen brood hebben, dan eten ze toch cake!” wordt heden ten dage afgedaan als een apenverhaal maar het vat hoe dan ook samen hoever ze afstond van de haar omringende samenleving, weinig opgevoed als ze was en met een slecht ontwikkelde mensenkennis, te laat de groei naar volwassenheid ingezet.

Maar ter zake, Zuhal heeft zich een plaatsje weten te veroveren in het Walhalla van de macht. Hierdoor krijg je bijna als vanzelf een grotere muil als zou die van haar al niet groot genoeg zijn. Je wordt ook meegezogen in het bovenmenselijke van waaruit je de dingen een ietsje anders gaat zien en stilaan raak je de voeling kwijt, niet alleen met jezelf maar ook met jouw omgeving en met de samenleving tout court.

eens op de trap van de welvaart wordt het steeds moeilijker achterom kijken.

Velen zijn haar voorgegaan met de gedachte ‘wat ik kan, dat kan iedereen’. Dat veel van je geografische positie, je opvoeding en de netwerken waarin je bent opgegroeid of verzeilt geraakt afhangt is op deze site reeds ten treure gezegd. Zuhal heeft wat dat betreft geluk gehad. Haar vader kon hier in verhouding tot zijn vorige situatie flink zijn boterham verdienen. Er was kinderbijslag die ertoe bijdroeg dat Zuhal haar klep flink gesmeerd bleef en de geroemde socialistische solidariteit van weleer zorgde ervoor dat je niet uit de boot viel wanneer je ziek werd waardoor Zuhal haar klep, bij overdaad, snel kon genezen en wanneer papa werkloos werd zorgde diezelfde socialistische solidariteit ervoor dat Zuhal alsnog kon verder studeren. En precies omdat het sociale pact in ons land, en voor alle duidelijkheid, vóór Thatcher, die andere klep, er haar neus tussen stak, zo een wezenlijk verschil maakte met Turks-Koerdistan in die periode vraagt Mevr. Colpaert zich af waarom Zuhal dit niet wil meedragen?

De cockpit is leeg en aan land is het feest, voor sommigen.

Wel Mevr. Colpaert, eens op de trap van de welvaart wordt het steeds moeilijker achterom kijken. Je dieptezicht wordt minder scherp en na verloop van tijd wordt een land een stad, en een stad een dorp, een dorp een schilderij en een schilderij een punt, een punt ontdaan van al het overbodige, en ginds boven ligt het geld. Met dat geld kan je een camera aanschaffen, een zoomlens want je kan alles kopen wat je wil. Je kan opnieuw je land zien, door een camera, je stad, een beetje wazig weliswaar, herleid tot pixels. Je kan je land nu aan en uitzetten met een eenvoudige druk op de knop.  Je kan boven de ellende uit vliegen, slechts kijkend door het raampje waarna je vijf minuten later alweer landt op je eigen eiland. Jouw eiland, waar alles symmetrisch en perfect is, waar niemand je tegenspreekt omdat niemand jou nog kent. Omdat je ontdaan van al het overbodige nog slechts een punt bent van wie je was.

Zuhal Demir laat ons samen met een heleboel andere politici geloven dat ze het stuur in handen hebben. Dat ze de juiste koers hebben ingezet en dat ginds ver het paradijs ligt voor allen. Niets is minder waar.

De cockpit is leeg en aan land is het feest, voor sommigen.