Dag van de Ouder 2016

Dag van de Ouder 2016

Op verschillende scholen werden ouders vandaag bedankt voor hun inzet en betrokkenheid bij hun kind en de school. Want die is heel waardevol.

donderdag 20 oktober 2016 19:29
Spread the love

Het is altijd fijn om in de bloemetjes gezet te worden. We zijn allemaal heel erg begaan met ons kroost. We doen allemaal ons best om onze kinderen gelukkig te zien. Onwillekeurig gaan mijn gedachten op het moment dat ik zo’n bedankingskaartje krijg uit naar ouders die ik ken via mijn werk. 

Ik werk voor een mensenrechtenorganisatie van personen met een handicap. Ik kom er ouders tegen die naast de ‘gewone’ dagelijks inzet voor hun kinderen nog heel veel energie daarbovenop gebruiken. Om voor hún kinderen te verkrijgen wat voor míjn kinderen zo evident is:

Een plaats in het gezin. Een plaats in de school van broer of zus. Een frisse blik van familie, vrienden en kennissen.

Zodat hun kind gewoon mag zijn wie hij of zij is. En mag groeien met vallen en opstaan, net als ieder ander.

Een betrokken vriendenkring, zodat hun kind fijn omringd is. En er niet alleen voor staat later, als de ouders ook écht óuder geworden zijn. 

Welzijnsbeleid straft inzet van ouders af

 Onze ministers kunnen tot op vandaag niet zorgen voor de nodige middelen en de nodige systemen voor ondersteuning om dit ook in de praktijk vanzelfsprekend te laten zijn. Maar waar er lange tijd gebrek is aan ondersteuning in het gezin, dreigt een (semi-)internaat. Waar er niet voldoende ondersteuning is in school, dreigt uitsluiting. Waar er niet voldoende ondersteuning is, dreigt sociaal isolement.

Deze ouders willen een gewoon en goed leven voor ál hun kinderen. Ook al heeft hun kind ondersteuning nodig.  Zij voelen zich vaak in de steek gelaten door de overheid. Want ze moeten alles zelf doen. Een Persoonlijke AssistentieBudget (PAB) kunnen zij wel aanvragen, maar wat hebben zij aan een recht op een plaatsje op de wachtlijst? 

Zij bewegen hemel en aarde, om toch voldoende assistentie bij elkaar te scharrelen, bijvoorbeeld voor in de klas. Stagiairs, vrijwilligers, noem maar op. Zelf vergoedingen betalen. Om hun kind met een grote ondersteuningsnood zoveel mogelijk dagen per week naar school te kunnen laten gaan. 

Vaak geeft een van de ouders (meestal de mama) na jaren ploeteren de job op, om zelf voor de ondersteuning in te staan. Het is kiezen tussen een eigen carrière en sparen voor later enerzijds of het recht op onderwijs en inclusie voor hun kind anderzijds. 

Ironisch genoeg is het juist die betrokkenheid van het gezin die vandaag in Vlaanderen afgestraft wordt om ondersteuning te krijgen. Hoe meer deze ouders zich inzetten, hoe lager zij staan op de ladder van het welzijnsbeleid. Zij blijven zonder perspectief op de PAB-wachtlijst staan bij minister Vandeurzen. En dit zou een beleid zijn in naam van het VN-Verdrag voor de Rechten van Personen met een Handicap? Nee dus…

Daar denk ik aan, als ik mijn kaartje lees: ‘Bedankt lieve ouder, voor je dagelijkse inzet’. 

Inclusie steunen

De ouders die ik bij GRIP tegenkom, zijn ouders die gedreven zijn om gelijke rechten te bekomen voor hun zonen of dochters. Maar zij willen niet alleen een verandering voor hun eigen kinderen.

Zij vechten voor een samenleving waarin iedereen gewoon een plaats heeft en kan meedoen. Een samenleving waarin niet enkel de ‘beperkingen’ gezien worden maar wel de persoon. Waarin eenieders kwaliteiten naar waarde worden geschat.  

Ik kom ook mensen tegen die zélf een handicap hebben en die graag een kind willen. Of die al papa of mama zijn geworden. Ondánks die samenleving… Want in beide gevallen ontmoeten deze mensen vaak heel wat negatieve reacties en weerstand in hun omgeving. Zoals: ‘Zou je dat wel doen? Ga je dat wel aankunnen? Ocharme dat kind’. Of, als het eens moeilijk is in het dagelijkse ouderschap: Tja, we hadden het toch gezegd?’

Wat deze mensen nodig hebben is geen kritiek. Of in twijfel trekken wat het beste is voor hun kind. Ik heb er zelf ook geen boodschap aan als anderen oordelen over wat ik voor mijn kinderen belangrijk vind. Wat deze mensen nodig hebben, is wat wij voor onszelf ook willen als er iets moeilijk gaat: steun. 

Ouders die inclusie willen voor hun kinderen moeten heel erg oproeien tegen de stroom in. Zich telkens verantwoorden en verdedigen… voor dingen die voor elk kind normaal zijn. Voor dingen die elke ouder voor zijn of haar eigen kind normaal vindt.  

Toch is het mede dankzij hun enorme volgehouden investering dat onze samenleving heel langzaamaan zal veranderen! Totdat het voor iedereen evident is dat een mens een mens is… en daarom gelijkwaardig is, dezelfde rechten heeft en dezelfde kansen krijgt.

Totdat het evident is dat kinderen met een handicap niet ‘anders’ zijn. Maar dat elk kind gewoon anders is. Net zoals wij allemaal uniek zijn.

In het licht van dit toekomstbeeld wil ik vandaag deze ouders even in de schijnwerpers zetten…

Katrijn Ruts

Gelijke Rechten voor Iedere Persoon met een handicap (GRIP) vzw 

take down
the paywall
steun ons nu!